Morgunblaðið - 21.12.2000, Blaðsíða 54

54 FIMMTUDAGUR 21. DESEMBER 2000
Ý ........
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Jón Elís Guð-
ntundsson fædd-
ist í Reykjavtk 20.
janúar 1973. Hann
lést í Mexfkó 9. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Kristfn Kristensen,
f. 21. september
1942, og Guðmund-
ur Hjálmars Jóns-
son, f. 26. maí 1943.
Systkini Jóns Elfsar
< eru Edvard Hjálmar
Guðmundsson, f. 6.
júlí 1964. Fyrrv.
maki Linda Björk
Gunnarsdóttir, f. 14. október
1968. Börn þeirra eru Andri
Hjálmar, f. 21. ágúst 1990, og
Bjarki, f. 12. júlí 1992. Fjóla
Hrönn Guðmundsdóttir, f. 26.
Ástin mín. Hvað get ég sagt? Hvað
get ég gert? Ekkert, það er svo sárt
að horfast í augu við það að ég er ein.
Alein með Tristan. Eg er svo ósátt
við það að vera skilin eftir og geta
ekkert gert. Því dauðinn er endalok í
þessu líf. Ég vildi að ég gæti haft
hlutina öðruvísi. Haft þig hér hjá
^Jíkur. Því Guð gaf okkur sanna ást.
Gjöf sem ekki allir fá að njóta.
Jólin eru að koma. Ég vil ekki
halda þau án þín. Reyndar vil ég ekki
gera neitt án þín því þú varst besti
vinur minn og við gerðum allt saman,
ég og þú og höfðum Tristan með.
Ef ég leyfi minningunum að koma
verða næstu klukkustundir of erfið-
ar. Þá er betra að sleppa því og halda
enn í vonina um það að þetta sé í
raun bara léleg bíómynd sem hægt
er að stoppa og setja nýja í. Það að
þú hafir verið búinn með hlutverk
4 pitt hér er ég ekki enn búin að sætta
mig við. Við áttum svo marga
drauma sem við áttum enn eftir að
uppfylla. Ég veit að ég á eftir að
verða bæði reið og bitur áður en ég
reyni að skilja ákvörðun Skaparans.
Tilhugsunin um að sjá þig aldrei
aftur, finna aldrei lyktina þína aftur
og sjá aldrei aftur blikið í bláu aug-
unum eru óbærilegar staðreyndir.
Ég finn hvernig hjartað tekur enn
kipp í hvert skipti sem síminn hring-
ir í von um það að það sért þú og að
hlutimir séu í lagi. Af hverju á ég að
sætta mig við það að sagan þín sé
skrifuð, að henni sé endanlega lokið.
Ég er stúlka úr stáli og elskaði engan í
heiminum.
Égelskaðiengannemaþannsemég
elskaði.
Elskhuga minn elskhuga minn sem dró
migaósér.
Nú er allt breytt er það hann sem lifir ekki
lengur.
Elskhugi minn sem ekki dregur mig
lengur að sér eða ég hann?
Ég veit það ekki og hvaða máli skiptir
þettasvosem?
Nú ligg ég að rakri strámottú.
Bak við lás og slá ástarmnar.
Alein með öllum hinum alein og
örvæningarfull.
Stúlka úr blikki, ryðguð stúlka.
Ó elskhugi minn, elskhugi minn, lífs eða
liðinn.
Ég vil þú munir þá tíð sem einu sinni var.
Elskhugiminn,sásemelskaðimigogég
elskaði.
Ástarengillinn minn, ég mun alltaf
elska þig og þú munt ávallt halda
áfram í litla stráknum okkar. Ég
mun passa hann vel eins og þú veist.
Hann á eftir að fá að vita hve merkan
pabba hann átti. Á hverju kvöldi
kyssir hann mynd af okkur þremur
góða nótt og líka þegar hann vaknar.
Aiveg eins og hann gerði þegar þú
varst hér hjá okkur. Bíddu samt eftir
mér, ástin mín. Ég veit að við
sjáumst aftur þótt það verði ekki al-
Áveg strax. Ég elska þig.
Þín alltaf,
Sara.
Elsku pabbi. Ég er enn svo lítill og
skil ekki alveg að þú sért farinn frá
mér. Mamma er búin að segja mér
að þú sért orðinn fallegur engill hjá
Líuði. Ég er samt búinn að biðja hana
janúar 1967. Maki
Pálmi Hjaltalín, f.
8. marz 1965. Barn
þeirra er Sindri
Snær, f. 5. júlí
1998.
Unnusta Jóns El-
ísar er Sara Reg-
insdóttir, f. 18. apr-
íl 1975. Sonur
þeirra er Tristan
Alex, f. 14. septem-
ber 1998.
Jón Elís lauk
grunnskólaprófi frá
Fellaskóla. Hann
starfaði lengst af
sem einkaþjálfari og sem sjálf-
stæður atvinnurekandi.
Útför Jóns Elísar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
um að fara til Guðs og sækja þig.
Hún segir að það sé ekki hægt en að
þú munir alltaf vaka yfir okkur
mömmu.
Vonin styrkir veikan þrótt,
voninkvíðahrindir,
voninhverjavökunótt
vonarljósið kyndir.
Mamma verður hér hjá mér og
passar mig þangað til við sjáumst
aftur. Þú varst besti pabbi sem hægt
var að eiga.
Tristan Aiex.
Árið 2000 hefur að mörgu leyti
verið erfitt ár. Enn og aftur þarf fjöl-
skyidan að kveðja ástvin.
I dag er það Jón Elís unnusti og
barnsfaðir Söru elstu dóttur okkar.
Ég sá Jón Massa í fyrsta sinn í sjón-
varpinu. Þar útskýrði hann af mikl-
um móð með góðlátlegri kímni,
hvemig hægt væri að ná umtalsverð-
um árangri í líkamsrækt. Til þess
þurfti bara að hlaupa, puða, fetta sig
og bretta, jafnvel gera svona og hins-
egin. Því til sönnunar birtist á skján-
um fólk á mismunandi aldri sem náð
hafði þvílíkum árangri að undrum
sætti. Ég hugsaði mitt og lagði nafn
hans Jóns á minnið ef ske kynni að
eldmóður rynni á mig.
Næst sá ég Jón í eldhúsinu mínu,
þama stóð hann, heldur lægri en ég
hélt, snyrtilegur, sérlega vel á sig
kominn, alvarlegur en í augunum
þessi sérstaka kímni. Hann var kom-
inn til að heilsa uppá „tengdó“ eins
og hann kallaði mig alltaf. Handtakið
var óvenju þétt, hendurnar sterkar
og vel snyrtar, eins og alltaf. Við-
veran var ekki löng í það skiptið, en
þægileg. Jón var alltaf að flýta sér.
Nokkrum mánuðum síðar hittumst
við á fæðingardeildinni til að vera
viðstödd fæðingu Tristans, ég fékk
að vera með. í Tristan Alex samein-
uðu Sara og Jón alla sína bestu eig-
inleika og mannkosti, framtíð Jóns
var tryggð í barninu. Jón þurfti að
sinna öðru, leiðir skildi að sinni.
Næst, Jón, Sara og Tristan að
hitta okkur í Portúgal, ung, ástfang-
in, glöð og bjartsýn, tilbúin að byija
uppá nýtt og það gerðu þau.
Humarveisla á Stokkseyri sem
stóð allan daginn, í minningunni
yndislegur dagur, Jón bauð til veisl-
unnar örlátur að vanda. Sumarið er
liðið, Jón alltaf öðm hverju í heim-
sókn eins og gengur, alltaf að flýta
sér, alltaf að drífa sig. Jón var ein-
lægur, örlátur, stórtækur og færðist
e.t.v. of mikið í fang. Það eirðarleysi
og hraði sem einkenndi hann var
e.t.v. afsprengi þess lífsstíls sem
ungt fólk lifir í dag.
Viðveran var ekki löng í eldhúsinu
forðum, hún var heldur ekki löng í
þessu lífi, þvi miður. Ég vildi óska
þess að Jóni hefði enst tími eða hann
fengið tækifæri til að móta líf sitt og
lífsstíl á svipaðan hátt og honum
tókst að móta líkama sinn og ann-
arra með réttri þjálfun og ákveðnum
aga. Jóni var ekki gefið annað tæki-
færi, því miður. I Tristan Alex býr
tækifærið og framtíðin. Ég þakka
Jóni samfylgdina, allt er breytt.
Megi algóður guð umvefja Jón Élís
með kærleika sínum. Guð blessi
Söm dóttur mína, Tristan minn
ljúfa, Kristínu, Guðmund og aðra
ástvini í þessari miklu sorg.
Drottinn er minn hirðir,
migmunekkertbresta.
Ágrænumgrundum
lætur hann mig hvflast,
leiðirmigaðvötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann er hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrirsakirnafns síns.
Jafnvel þó ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkertillt,
því að þú ert hjá mér
sproti þinn og stafur hugga mig.
(23. Davíðssálmur.)
Ellen Björnsdóttir.
Þegar fólk sem manni þykir vænt
um er tekið frá manni svo snögglega-
að maður fær ekki tækifæri til að
kveðja og segja „mér þykir vænt um
þig“ verður miklu erfiðra að skilja
hlutina, hvers vegna þeir eru eins og
þeir eru núna. Ég þekkti þig ekki
eins vel og ég hefði kosið en ég veit
hvaða mann þú hafðir að geyma. Ég
man eftir því að í eitt af fyi’stu skipt-
unum sem ég hitti þig hugsaði ég oft
með mér hversu skemmtilegur og
fyndinn þú varst en svo þegar ég
kynntist þér betur sá ég margt
fleira, þú vildir öllum svo vel og gerð-
ir hluti fyrir mann sem flestir hefðu
ekki látið sér detta í hug að gera, t.d.
þegar ég var búin að vera með bíl-
próf í fjóra daga lánaðir þú mér bíl-
inn sem var í svo miklu uppáhaldi hjá
þér og gerði þig að algjörum töffara
og mig að gellu sem fólk tók eftir.
Þegar ég hugsa um þetta minnir
þetta mig á hversu einstakur þú
varst. Sara, systir mín, var yfir sig
ástfangin af þér og elskaði þig svo
heitt og innilega og það hvernig hún
gat talað um þig heilu stundirnar
sannfærði mig enn þá meira um að
mann eins ogþig væri ekki að finna á
hverju strái. Tristan Alex, litli engill-
inn eins og ég kalla hann oft, spyr
svo oft af hveiju hann fái ekki að
leika við pabba sinn eins og hann
hafði svo gaman af og það er svo sárt
að segja honum að núna sértu hjá
Guði og komir ekki aftur. En ég veit
að þú munt vaka yfir honum og Söru
og fylgja þeim hvert fótmál því þú
elskaðir þau meira en allt annað og
ef maður leit á þig þegar þú talaðir-
um þau eða horfðir á þau fékkstu
stjörnur í skærbláu augun þín. í
komandi framtíð mun ég segja Trist-
an Alex reglulega frá þér og segja
honum hversu vænt þér þótti um
hann.
Ég sakna þess mikið að fá ekki að
umgangast þig lengur en minningin
um þig mun lifa í huga mínum.
Þín,
Sólrún.
Og því varð allt svo hijóttvið helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt hjarta vor í hugum vina þinna.
(Jón Thoroddsen)
Við systkinin viljum minnast okk-
ar kæra frænda, Jóns Elísar, með
nokkrum orðum.
Við vorum svo heppin að alast upp
í stórum frændsystkinahópi og allt
frá því að við vorum böm hittumst
við alltaf reglulega. Því við áttum því
láni að fagna að amma og afi okkar
lögðu mikla rækt við fjölskyldubönd-
in og fátt gladdi þau meir en þegar
húsið þeirra í Hófgerðinu var und-
irlagt af galsafullum bamabömum
og í garðinum bófahasar og elting-
arleikir eins og þeir gerast bestir.
Það tilheyrði einnig að við barna-
börnin kæmum með eitthvert
skemmtiatriði þegar stórfjölskyldan
hittist og er okkur öllum ógleyman-
legt þegar Jón Elís, sem smápolli,
stóð á miðju stofugólfinu og reytti af
sér hvern brandarann af öðmm við
mikla hrifningu viðstaddra. Hann
var heldur ekki hár í loftinu þegar
bíladellan gerði vart við sig og eftir
að hann eignaðist sjálfur bila leit
hann oft við í Básendanum hjá Páli
þar sem lagt var á ráðin með jeppa-
ferðir og ósjaldan enduðu þær heim-
sóknir á bílasölum.
Þó að ömmu og afa njóti ekki leng-
ur við hafa tengslin ekki rofnað. Aðr-
ir fjölskyldumeðlimir hafa tekið við
og haldið þessum góða sið að hittast
reglulega. Þar gefst okkur tækifæri
til að fylgjast með hvert öðru, kynn-
ast yngsta frændfólkinu og spjalla
og forvitnast um hvað á daga okkur
hefur diifið frá því við hittumst síð-
ast. Þess höfum við notið innilega.
Nú þegar við kveðjum þig, kæri
frændi, þá minnir það okkur óþyrmi-
lega á hve lífið er dýrmætt og á
stundum ótrúlega stutt. Þegar við
hugsum um Jón Elís er það fyrst og
fremst glaðværðin og glettnin sem
kemur fram í hugann og við sjáum
fyrir okkur stríðnisglampann í aug-
um hans. Það er sárt til þess að
hugsa að þú verðir ekki með okkur
næst þegar stórfjölskyldan hittist.
Við fáum ekki notið hins sterka
handataks þíns, þessa hlýja faðm-
lags og viðmóts sem þú sýndir okkur
alla tíð. Við munum ætíð minnast
þín, kæri frændi, og biðjum Guð að
styrkja þig og veita þér blessun sína
þar sem þú dvelur nú. Hugur okkar
og bænir eru hjá foreldrum þínum,
Gúðmundi frænda okkar og Krist-
ínu, Söru, Tristan litla, Fjólu, Pálma,
Edda Hjálmari og litlu frændum þín-
um. Við biðjum almáttugan Guð að
veita ykkur frið og blessun sína í
sorg ykkar. Hann veitir dánum ró, -
líknar þeim sem lifa.
Ferð þín er hafin.
Fjarlægjastheimatún.
Núfylgirþúvötnum
sem falla til nýrra staða
ogsjónhringarnýir
sindra þér fyrir augum.
(Hannes Pétursson)
Ellen, Þórdís, Linda og Páll.
Góðar og glaðar stundir
geymastíhugaogsál
vina sem oma sér ennþá
við æskunnar tryggðarmál.
Þær stundir leiftrandi lifa;
svo ljúfsárt minningaflóð,
og okkur til æviloka
yljarsúfomaglóð.
Ailt er í heimi hverfult
hratt flýgur stund, lán er vait.
Góðar og glaðar stundb-
þú geyma við hjarta skalt
og tendra eld sem að endist
þótt annað flest reynist hjóm.
Hann logar fegri og fegri
þótt fólni hin skærustu blóm.
(Ómar Ragnarsson)
Elsku frændi.
Um leið og við kveðjum þig viljum
við þakka þér fyrir þann tíma sem
við áttum með þér.
Guð blessi minningu þína.
Bára, María, Óli, Kristrún,
Þorleifur, Atli Már og Berglind.
Þegar mamma sagði mér að þú
værir farinn, síaðist sú hörmulega
frétt ekki inn í mig alveg strax. Að
svona ungur maður, jafnaldri minn
og frændi, skyldi vera horfinn frá
okkur var eitthvað óhugsandi sem ég
gat ekki trúað í einni svipan. En með
hveijum degi frá fráfalli þínu er
þessi sára staðreynd að festa sig bet-
ur í kolli mínum. Þú ert horfinn og
kemur ekki aftur.
Ég teldist hræsnari ef ég segði að
við hefðum verið nánir vinir á ung-
lingsárum okkar og fram til fullorð-
insaldurs. Svo var því miður ekki.
Við hittumst sárasjaldan öll þessi ár
og þá oftast á fömum vegi í erli dags-
ins eða úti á lífinu þegar Bakkus
byrgði sýn. Ég kenni sjálfum mér
um.
Nóg varst þú búinn að reyna að
endumýja kunningsskapinn. Hvattir
mig ítrekað til að koma til þín í
einkaþjálfun og vildir ólmur hjálpa
mér að losna við aukakílóin. En alltaf
dró ég í land og frestaði því að líta til
þín. Mikið sé ég eftir því að hafa ekki
þegið boð þitt. Samt sem áður er ég
þakklátur fyrir þessi fátæklegu sam-
skipti sem við þó áttum. Þau em mér
mikils virði á þessum sorgartímum.
Sagan var önnur í æsku. Þá var
samgangur okkar systrasonanna
JON ELIS
• GUÐMUNDSSON
mun meiri. Við, Tommi bróðir og
Egill frændi hittumst þá oft. Tala nú
ekki um yfir sumartímann. Mér er
einmitt núna sérstaklega minnis-
stæð veiðiferðin með afa í Gíslárslæk
í Ölfusi. Einnig sumarbústaðardvöl-
in í Vatnsfirði við Breiðafjörð. Síðast
en ekki síst minnist ég allra afmæl-
anna og aðfangadagskvöldanna sem
við frændurnir áttum saman.
Ég dáðist að þér í æsku og leit upp
til þín. Þú áttir svo auðvelt með að
sýna þínar sönnu tilfinningar gagn-
vart þeim sem þér þótti vænt um.
Slík einlægni var þér eins eðlileg og
að draga andann. Þú varst svo ófeim-
inn og óhræddur við að láta bara
vaða, meðan ég var varkárari og
meira til baka. Þú varst svona
náungi sem komst hiklaust með upp-
byggilega gagnrýni á mig, hirðulaus-
an strákpjakkinn sem stundum
gleymdi að þrífa á sér eyrun eða var
of feiminn til að horfast í augu við
fólk meðan það talaði við mig. Þú lést
mig heyra það þegar þér fannst
hegðun minni eða útliti vera ábóta-
vant. Og fyrir það fæ ég þér aldrei
nægilega þakkað.
Eg vil þakka þér fyrir allt of stutt
en góð kynni. Ég varð vissulega að
betri manni við að þekkja þig í æsku.
Leitt að hafa ekki kynnst þér betur
seinni árin. Þar er missirinn minn.
Ég veit að ég mun aldrei gleyma þér.
Megi Guð geyma þig, elsku
frændi, og styrkja þína nánustu í
sorg sinni.
Edvard Kr. Guðjónsson.
Þóttégsélátinn
harmið mig ekki með tárum.
Hugsið ekki um dauðann
með harmi og ótta.
Ég er svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur.
En þegar þið hlæið
og syngið með glöðum hug
lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát
fyrir allt sem lífið gefur
og ég tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Höf. ók.)
Fyrir réttum mánuði sátum við
Jón heima hjá honum, frá miðri
nóttu fram á morgun, og ræddum
lífshlaup hans. Þótt hann væri undir
áhrifum fikniefna skynjaði ég þá ein-
lægni og þann lífsneista sem ein-
kenndi hann alla tíð. Honum vai’
mikið í mun að segja mér frá fram-
tíðaráætlunum sínum, hvernig hann
ætlaði markvisst að losna úr þeim
fyrirlitlega heimi fíkniefna sem hann
hataði, hvemig hann vildi greiða
skuld sína við þjóðfélagið, vini og
vandamenn og endurheimta mann-
orð sitt. Hann þráði að einbeita sér
að því af öllu hjarta að verða eig-
inmaður, faðir og vinur. Jón sá fram
á bjartari tíð og uppbyggingu eigin
lífs og hlakkaði til að takast á við það.
Þessa nótt sýndi Jón mér ljós-
myndir sem endurspegluðu líf hans
og líðan síðustu árin. Það var aug-
ljóst á hvaða myndum og við hvaða
tækifæri Jón var glaður, eins og
hann orðaði það, og hvenær skugga-
hliðar neyslunnar lágu á honum eins
og mara. Hann var glaður í hjarta
þegar við fórum við þriðja mann
vestur á Snæfellsnes, riðum út, tók-
um sundsprett, klifum fjöll og nutum
kvöldverðar á Hótel Búðum. Við
ræddum um lífið og dauðann, áfeng-
is- og fikniefnaneyslu og það sem
stóð hjarta okkar næst. Það er
ógleymanlegt þegar við ókum sælir
til Reykjavíkur að kvöldi dags og
hlustuðum á útvarpsþátt kunningja
okkar. Jón hefur ætíð verið maður
augnabliksins þannig að hann
hringdi í útvarpsstöðina og bað
félaga sinn um að spila lagið Care-
less Whisper fyrir þijá þreytta
ferðalanga. Litlu síðar ómaði eftir-
lætislagið okkar á öldum ljósvakans.
Við ókum út í kant, drápum á bílnum
og nutum listarinnar. Og þagnarinn-
ar.
Ég er þakklátur fyrir að Jón
skyldi sækja mig umrædda nótt og
treysta mér fyrir hugrenningum sín-
um. Hann þráði svo heitt að finna
aftur hinn tæra hjartslátt lífsins og
gat ekki sætt sig við að aðrir þyrftu
að líða fyrir gjörðir hans. Hann vildi
ekki bregðast fjölskyldu sinni og vin-
um. Það er kaldhæðni örlaganna að