Skírnir - 01.01.1838, Blaðsíða 84

8(5
t
lsleifr Einarsson.
NA er mæringur moldu falinn,
móðurjöril föl sem visiS lauf! ,
sannkölhiS hné {>ar hetja’ í valinn,
jj.t híSið sjúka öndin rauf
Isleifs, sem landi Isa mest
unni {>ess sona flestra, og best.
\ f
Daprasta vitum Isiands áriS
útlendt er {>ýið lýSi sló!
æ mundi vansa svella sári#
sem oss dugnaSarleysiS bjó,
cf {>ess svartnættis, einn af fám,
ei væri hann stjarna á liimni blám.
I héraSs stýrslu úngur áSur
ýtrasta sýndi’ hann vit og magn;
I framkvæmd bæSi ör og gáSur
ei honum nægSist — pappírsgagn.
Minníng í elsku æ mun hans
i ýtrasta hluta NorSurlands.
Einsog hann {>ekti lesti — lesti,
og lasta iSgjöld {>eim til fann,
svo J>ekti hann einnig bresti — bresti,
og blíSu meS {>á dæma vann,
en lögum hlýSinn, landi trúr,
lagafarvegi vék ei úr!
J>ví lýSa vildi hann gagn ei gefa,
aS géta sér meS {>ví heimskra lof:
slíkt taldi hann fyrir utan efa
á eiSi vera og s,kyldu rof —
sá hann viS skálka miskun mest,
viB menn er fróma grimdin verst.
AldraSur hann hjá úngum glæddi
óskir: að verSa prýði stands,
og orðum vitrum einatt fræddi
cfui stýrenda {>essa landsj
jnörgu þar sáði* liann — mörgu af [>vk
mun þróast eitthvaS landi i. —