Fjölnir - 01.01.1839, Blaðsíða 37

vorra nokkurra, og únsum smærri þáitum; líka eru Jmr
Skáldhelgarímur, sem að Jiví leíti ' einkum eru mjög
inerkilegar, að þær eru rneð elstu rímiini, sem kveðnar
hafa verið á landi hjer, og þar að auki cru Jrær kveðnar
út af sögu, sem nú er glötuð; er Jjeíin og íinislegt betur
gjefið, enn öðrum nírri rímum vorum. — A uiidaii livurri
sögu Jiessarri eða sögu-broti, er ítarleg rannsökn uin
aldur hcunar, liandrit, sem prentað hefir verið eptir, og
fleíra Jiesskonar; hvurju sögubroti er látin filgja dönsk
útleggíng öðru meígin á livurri opuu; og síðast koma
skíríngargreínir ifir livurt orð, sem virðast kinni torskilið,
eínkum útlendum; hefir vor hálærði landsmaður leíndar-
skjalavörður Fiunur Magnússon átt mikinu hlut í verki
Jiessu, sein so mart er af að læra; er eiukuin, Jiegar
inngánginum sleppir, eptirtektavert og skjemtilegt firir
Islendinga, Jiað sem hjer er skráð um Gunnbjarnarskj ir
og Krosseíar I., bls. 71. — 149., og aptur, í sama biudi,
J»að sem sagt er í formálanuin firir framan J>orfinns
karlsefnis sögu, bls. 290.— 342., um Jiað, hvuruig sumar
fornsögur vorar sjeu upphaflega teknar saman eptir
gömlum kvæðum, eða so nefndum söguljóðum, og Jiaiau
víkur ræðunni til dansleíka feðra vorra, og kvæða Jieírra,
er höfð voru uin Iiönd á gleðifundum þeírra, og ahnenningi
til dægrastittíngar niður eptir öldunum; og að síðustu er
á það vikið, hvursu kvæði þessi haíi smátt og smátt úr-
eldst, so nú er varla eptir af. Enn er J)að fróðlegt mjög,
hvursu J>órnessþíngi forna firir vestan er líst bls. 518. —
528. — Bókiu um fornfræði Ameríku er gjefin út ineð
inikilli viðhöfn í stærsta fjögra blaða broti. Er first
formáli nokkur á dönsku og iatinu, ritaður af prófessor
Rafni; þar er vel og skilmerkiiega greínt frá tilgángí bók-
arinuar, og þeím ritum, sem í henni eru prentuð; þá
frásaga nokkur um Ameríkufuud á tiundu öld, samiu cptir
fornritunum, sem áeptir koma; þetta ágrip er tekið saman
á enska lúngu, og ætlað til leíðarvísis enskum í Norður-
aineríku, sein verk Jietta er eíukimi ætlað. Að J ví búnu