Norðurfari - 01.01.1848, Page 78

78
WOHBCTRFAKJ.
KRISTJÁNSMÁL.
Aldir hafði langar
Eyjan snæfga
Dvalit dimmu hulin;
Setit yflr frægð
Ok frama liðnum
Harma hjelu slcgín.
Síðan hana fremd
Ok frelsi svipti
Sá enn gráðugí greppr —
Hafði-at henni sól
En sæla brosat,
Nje dróma þungan J>ítt.
Jcrungin mjök hún þreyði,
Jioku beltut,
Forna feiknstafi:
Sá hún þá í Ijóma
Liðinnu alda
Blika at baki sjer.
Stundu bjargvættir
Yfir böli móðr —
Hlóu heimikir at.
Var-a vænligt þá
Of viðis eyju
Er hún var reipum rcyrð.
Anda döprum sí
Oláns vindr
Bljes of víðan vog;
Barði bára
Böls við ströndum,
Sat í dimmu drótt.
Leiptraði þá i myrkri
Ok Ijóma brá
A en öldnu fjöll —
Rann þá upp úr úthafi
Eynni hvítu
Vonar-stjarna á vori.
|>at var Kristján áttundi
Kominn til ríkis,
Öðlingr hinn ættstóri
I auðan sess —