Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1869, Blaðsíða 4

4
Konan: Sjálfsagt að deyja, eins og allir menn
aðrir.
Feröamaðurinn: Og hvað eigið þið svo í vændum
eptir dauðann?
Konan: Við fáum heiðarlega greptrun fyrir pen-
ingana, er við höfum dregið saman.
Feröamaðurinn: En þið hafið ekki einungis lík-
ama, heldur lika sálir. Og hvaða umhyggju hafið þér
borið fyrir sálu yðar? Er sálunni borgið, ef líkaminn
fær heiðarlega greptrun?
Konan: Það veit eg ekkl! Eg hefi aldrei hugs-
að mikið um sh'kt.
Feröamaðurinn: f*ér hafið svo alúðlega svarað
spurningum mínum, þó yður hafi, ef til vill, virzt sumar
þeirra býsna undarlegar, að mig langar til að leggja
fiyrir yður enn þá eina spurningu, sem er hin mikilvæg-
asta fyrir yður, mann yðar, mig og allan heiminn, en
sem enginn hefir svarað upp á til þessa.
Konan: Það hlýtur að vera þung spurning, fyrst
enginn hefir hingað til getað svarað lienni.
Ferðamaðurinn: Drottinn vor Jesús Iíristur lagði
þessa spurningu fyrir oss fyrir meir en átjan hundruð
árum, þá er hann steig niður af himnum, til að lifa í
heimi þessum, og deyja fyrir syndarana. Spurningin
er þessi. «Að hverju gagni kæmi það manninum, þótt
hann eignaðist allan lieiminn, ef hann liði tjón á sálu
sinni?» (Matt. 16, 26.)* Misvirðið ekki, kona góð, þó
eg segi eins og mér býr í brjósti. Eg er bræddur um,
uð þótt þið væntið ekki að eignast allan lieiminn, þá
liafi það, að vilja eignast nokkuð af honum. stofnað
ykkur í mikinn liáska, þann háska, að biða tjón á sál-
um ykkar. Ileimur þessi er ykkur allt; þið hafið ekki