Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1869, Blaðsíða 13

13
að flýa út á eyðimerkur til að komast undan háreysti
heimsins og búa sig þar undir eilífðina. tessu eru
menn nú hættir á vorum dögum, en hafa tekið annað
til bragðs, sem ekki er betra. Menn gefa sig alla við
jarðneskum sýslunum, en vilja þó ekki missa himininn-,
festa hug og hjarta við tímanlega hluti, en þykjast þó
vera sannkristnir. Menn skoða guð og heiminn eins og
tvo skuldaheimtumenn, sem ekki verði borgað báðum í
senn ; þess vegna skipta þeir hjarta sínu milli þeirra, og
það er svo sem auðvitað, að heimurinn verður ekki út-
undan í skiptunum. »Allt hefir sinn tíma«, halda menn.
Bæn, prédikun, heyrn og lestur guðsorða, já, jafnvel
umgengnina við guð láta þeir heyra til sunnudagsins,
en jarðnesku störfin til rúmhelgu daganna. DÞað er
nóg«, segja þeir, »að liafa sunnudaginn til umhyggju fyr-
ir sálunni; menn geta ekki alltafverið að biðjast fyrir
og lesa í biflíunni. Það geta prestarnir og aðrir þess-
háttar menn, sem ekki hafa annað að gjöra, en að hugsa
um andlega hluti, en vér verðum að annast um hið
timanlega».
Þannig gjöra menn kristindóm og guðrækni að tómri
sunnudaga vinnu, að nokkurskonar sparifötum, sem
mönnum þykja of skrautleg lil að bera rúmhelgu dag-
ana, sem menn ekki taka upp úr kistu sinni nema
þegar mikið er viö haft, og láta þau ofan í aptur, þegar
helgin er liðin. tessi meðferð á kristindóminum sýnir,
að menn ætla, að hann eigi ekki skylt við daglegt líf,
og að menn skoða hann eins og beizkan heilsudrykk,
sem þeir verði einstöku sinnum að taka inn vegna sál-
arinnar, en sem ekki geti verið dagleg fæðsla eða við-
urværi.
En heilög ritning lítur öðruvísi á þetla og í texta