Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1869, Blaðsíða 12

12
Frá sjötíu til níutíu er áratala þeirra manna, er ná
háum aldri; en hversu fáir eru þeir að tiltölu, er verða
svo gamlir! Æfisólin gengur þrávalt undir um mið-
degi, — og þó gangur hennar verði lengri, kemur æfi-
kvöldið fljótt og leggur likamann i gröflna. Og þó
verja flestir öllum kröptum hinna stuttu lífdaga sinna
einungis til þess, að sækjast eptir gæðum þessa lífs;
virðíngagirni og skemmtanir herlaka allar hugsanir
þeirra, og fyrst þá, er sjúkdómur ber að höndum eða
dauðinn er fyrir dyrunum, kemur þeim í hug hin al-
vörumikla spurning:
«Að hverju gagni kæmi það manninum,
þótt hann eignaðist allan heiminn, ef hann
liði tjón á sálu sinni?»
FM KRISTINDÓMINN í DAGLEGU LÍFI.
Róm. 12, 11. Verið í iðninni ólatir, í andanum
brennandi, Drottni þjónandi.
Í’ví verður ekki neitað, að það er nokkrum erflð-
leikum bundið að sameina kristilegt og guðrækilegt
hugarfar við veraldleg störf og glaum þessa lífs. Það
er að sínu leyti hægra að vera guðhræddur í kirkjunni
og lypta þar huganum upp til guðs, því að þar sitjum
vér með kyrð.og næði, lausir við hin hversdagslegu
umsvif; en hitt er torveldara, sem þó er aðalatriði vorr-
ar krislilegu köllunar, að vera guðhræddir í heiminum,
að flytja vor góðu og guðrækilega áform með oss úr
kirkjunni út í hark og háreysti lífsins.
tað var forðum siður margra guðrækinni manna