Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1869, Blaðsíða 8

8
dregið saman. — en skurðgoðadýrkun get egekkikall-
að það.
FerSamaðurinn: í bréfinu til Iíólossumanna (3,5)
er oss þó sagt skýlaust, að ágirnd eða auraelska sé
skurðgoðadýrkun, og í bréflnu til Efesusmanna (5, 5)
stendur skrifað: «í*að skuluð þér vita fyrir víst, að
enginn frillulífismaður, eða saurugur eða ágjarn, sem
er skurðgoðadýrkari, hefir arftöku í ríki Krists ogguðs».
Látið mig og lesa yður kafla úr fyrra bréfinu til Tímó-
teusar (6, 9—10.): «þeir, sem ríkir vilja verða, falla
í freistni og snöru og margar hégómlegar og skaðlegar
girndir, er sökkva mönnum niður í tjón og glötun; því
að ágirndin er rót alls ills, í hverja nokkrir hafa svo
fíkzt, að þeir liafa villzt frá trúnni og sært sig mörgurn
harmkvælumn.
Konan (brosandi): Þér ætlið þó, líkast til, ekki
að telja okkur með ríkismönnunum? — Allar eigurnar
okkar eru liér um bil 400 rd., sem við höfum látið í
sparnaðarsjóðinn. Það ætti miklu betur við, að láta
herramanninn hérnalieyra þessar ritningargreinir, hann,
sem ekki veit aura sinna tal, enda þótt eg geti ekki
sagt um hann annað en allt gott.
Ferðamaðurinn: Eg hefi sannspurt, að hann gjörir
mikið gott með fjármunum sínum; — en það er ekki
heldur hann, sem við eigum nú að skipta okkur af,
heldur við sjálf. Ef þér gœtið vel að, munuð þér sjá,
að þessar ritningargreinir eru einmitt ritaðar fyrir þá,
er sækjast eptir að verða ríkir, er með áhyggju og hug-
sýki streitast við að raka saman auðæfum, eða halda,
að auðurinn sé grundvöllur farsældar sinnar. Og sann-
lega er það svo, að það sem annar mundi telja fátækt,
er hinum auðlegð, og jafnvel hinn fátækasti getur stór-