Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1869, Blaðsíða 16

16
að hvert barnið getur skilið það. Sem hæfilegleiki er
kristindómurinn ekki heldur gagnstæður jarðneskum
sýslunum. Hinum veraldlegu íþróttum er svo varið, að
það er ekki hægt að leggja stund á margar þeirra í
senn, og það væri óviðurkvæmilegt að heimta það af
fátækum manni, sem verður að verja öllum tímanum til
að vinna fyrir sér og sínum, að hann skyldi vera dug-
legur læknir, málaflutningsmaður, eða annað þvíumlíkt.
Væri nú kristindómurinn einliver þesskonar íþrótt, þá
mundu fáir geta numið hann, og þessi áminning Páls
postula: »verið í iðninni ólatir, í andanum brennandi,
drottni þjónandi» kæmist þá í bága við sjálfa sig. En
kristindómurinn er sú íþrótt, sem allir geta nUmið og
eiga að nema, hvernig sem ástatt er fyrir þeim, og
hversu ólík sem þeirra jarðneska köllun kann að vera,
því að þessi íþrótt er innifalin í því að vera góður og
breita vel. Að vera vel að sér í þessari íþrótt er sama
sem að vera ráðvandur, sannsögull, hreinskilinn, ósér-
plæginn, góðgjarn, þolinmóður og hreinlífur, og hvergi
lærist þetta betur en í veröldinni og viðskiptum við
aðra menn. Enginn getur orðið duglegur stýrimaður sem
aldrei heflr komið á sjó, þótt liann heima hjá sér hafi
lært allar skipstjórnarreglur, heldur lærist þetta bezt
rneð því að venjast sjóferðum. Eins geta menn Kka með
lestri andlegra bóka að vísu orðið fróðir í andlegum
efnum, en sannkristnir verða menn þó ekki nema þeir
venji sig á sjálfsafneitun, stöðuglyndi í freistingum,
auðmýkt, hógværð og mannelsku, og þetta lærist ekki
nema í samneyti við aðra menn. Þér megið því ekki
segja, aö hinn iðjusami verkmaður hafl lítinn eða engan
tíma til að vera kristinn, það væri líkt eins og að segja,
að stýrimaðurinn hefði ekki tima til þess í stormviðri