Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1869, Blaðsíða 5

5
hugsun á neinu öðru, og lilið og þrælkið til þess að
hljóta gæði hans, og þó svo verði, að þið fáið það, er
þið æskið, hvað lengi mun ykknr þá auðnast að njóta
ávaxtanna af vinnu ykkar? Ef til vill getið þið haldið
áfram að vinna baki brotnu þangað til þið eruð fimmtug,
og þá tekið á ykkur náðir, og lifað í ró og makindum
í 15 til 20 ár af því, er þið hafið aflað; en eg spyr
enn þá einu sinni: Hvað stoðaði það ykkur, þótt þið
gætuð notið þessara makinda í ellinni, — ef þið biðuð
þó tjón á sálum ykkar?
Konan: tá höfum við meiri tíma til að hugsa
um sálir okkar.
Ferðamaðurinn: Ihð eigið það alls ekki víst, að
ná háum aldri. Og þó svo yröi, þá væri þetta líf ykk-
ar, sem þið eyðið í hirðuleysi um hagi sálna ykkar,
ekki réttur undirbúningur undir það, að hugsa síðar um
sáluhjálp ykkar.
Konan: Eg verð þó að halda, að það sé ekki
rangt að vera starfsamur og reyna að græða dálítið.
Ferðamaðurinn: Að vísu er það ekki rangt. Guðs
orð lirósar þeim manni, sem er iðinn og atorkusamur
í starfi sínu; en oss er líka boðið: «Leitið fyrst
guðsríkis og hans réltlœtis». IJar eð eg tef yður ekki
frá vinnu yðar, og óveðrinu slotar ekki enn, leyfið þér
mér, ef til vill, að slanda dálítið lengur við hjá yður,
og tala meira við yður um þetta mikilvæga málefni.
Konan: Eg bið yður fyrir alla muni, herra minn,
aö vera hérna um kyrrt þangað til veðrið batnar. I’að
er allt af að syrta að meir og meir. Það mun gleðja
mig mjög að heyra það, er þér ætlið að segja mér, þótt
eg reyndar haldi, að það gjöri mig ekki ókvíðnari fyrir
atvinnu minni, og enn síður manninn minn, sem er