Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1869, Blaðsíða 14

14
vorum bendir postulinn á, að jarðnesk störf eigi vel
saman við kristilega trú, og hann skoðar ekki guðrækn-
ina sem sérstaka skyldu, heldur sem samfara öllum
skyldum; ekki sem toll, er menn eigi að greiða áviss-
um gjalddögum, en sem þeir síðan séu lausir við, held-
ur sem stöðuga hnegingu hjartans til guðs og undir-
gefni undir hans vilja. Eptir kenningu ritningarinnar
fer því svo fjærri, að guðræknin truíli önnur störf og
sýslanir vorar, að hún getur samlagazt þeim og gefið
þeim rétta lögun og stefnu; hún á að fylgja oss al-
staðar og ætíð, eins og andardrátturinn og blóðs um-
rásin í líkamanum, í vöku og svefni, á nóttu og degi.
Heilög ritning sýnir oss, að tímanleg störf þurfa ekki
að aptra oss frá, að vera »brennandi í andanum» og
að allir geta verið guðræknir í sinni jarðnesku köllun.
Ef vér gætum ekki búið oss undir annað líf, nema
með því, að sleppa öllum öðrum störfum, þá ætt-
um vér ekki að hika oss við því, því að þetta líf er
stutt, en annað líf er eilíft. Gætu veraldleg störf ekki
samþýðst kristindóminn, þá væri það rétt gjört af oss
að hætta við þau, og verja öllum tímanum til bænagjörð-
ar og andlegra bugleiðinga. En af því að þetta er ó-
mögulegt, heimtar guð það ekki af oss, og ekkertboð-
orð hans er þannig lagað, að vér með því að hlýða því
þurfum að brjóta önnur boðorð bans. Nú er það víst,
að guð heflr boðið oss að vinna, og það hefði hann
ekki gjört, ef það væri syndsamlegt. Ilann hefði þá
vissulega fælt og klætt oss eins og fugla himinsins og
liljugrösin á akrinum, sem hvorki «vinna né spiuna».
fetta hefði hann getað gjört til að gefa oss færi á að
verja öllum tímanum til guðræknis iðkana. En af því
að hann ekki heflr gjört það, þá sýnir það einmitt, að