Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1869, Blaðsíða 10

10
syndir yðar, þá munduð þér láta yður annt um að fá
fyrirgefningu syndanna fyrir Jesúm Krist. En nú van-
rækið þér, vegna lieimsins, að leita hjálpræðisins og
himinsins, •— og hvað er það þó, er þjer munuð geta
kallað yðar, þá er þér verðið kölluð héðan, og hljótið
að yfirgefa þennan heim og fjármuni yðar.
Konan: Æ, tarna var óttaleg elding! — Eg er
dauðhrædd! Guð sé oss miskunsamur! Misvirðið ekki;
Eg get nú hvorki hugsað né talað.
Óðar en hún hafði sagt þetta, fór óveðrið óttalega
í vöxt. Ilver eldingin kom eptir aðra, og skruggurnar
drundu eins og allt væri að hrynja. Konan varð dauð-
hrædd um manninn sinn, er var með vagn sinn úti á
akri. Hún horfði út óttaslegin og skygndist eptir hvort
hún sæi hann ekki koma. Að stundarkorni liðnu þótt-
ist hún sjá hestana koma ofan af hæðinni. Þá kom
elding að nýju með ógurlegri reiðarþrumu, og urðu nú
allir í húsinu hræddir um, að slys mundi hafa orðið.
Það var og, því miðurl Eldingin hafði lostið mann
konunnar til bana. Skömmu síðar var hann borinn
heim í húsið; hár hans var brunnið, og liann var liðið
lík. Hestarnir voru og dauðir; en annan mann, sem
var með vagn og hesta lítinn spöl á eptir, sakaði alls
ekkert. Óveðrinu slotaði nú allt í einu. Fjöldi ná-
granna kom, svo brátt varð húsfyllir í kotinu, og ferða-
maðurinn fór á burt, en ásetti sér að koma aptur dag-
inn eptir.
Meðan ferðamaðurinn var á leið upp eptir hæðinni,
hugsaði hann um annir og óskir hjóna þessara, og
hvernig þau vonuðu að geta notið ávaxtanna af erfiði
sínu í ellinni, og hann bað guð þess af hjarta, að láta
samtal sitt við vesalings konuna, er nú var orðin ekkja,