Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1869, Blaðsíða 6

6
enn kappfamari en eg. En hvað sálir okkar snertir,
þá verð eg að halda, að við séum eins góð og aðrir;
því við höfum aldrei svikið neinn, og guð er misktin-
samur.
Ferðamaðurinn: En guð er engu síður réttlátur
en miskunsamar, og hann heflr sagt: <■ Sú sál, er syndg-
ar, skal deyja». Getið þið sagt, að þið haflð aldrei
syndgað ?
Konan: Nei, lierra minn, það get eg ekki sagt;
því eg veit það, að eg hefl syndgað. En þótt eg liafl
mikið illt að hafzt, er eg þó ekki eins vond og sumir
aðrir. En eg skil yður ekki að öllu leyti. Við hvað
eigið þér, þá er þér talið um, «að sálin glatist?«
Ferðamaðurinn: Eg hefl dálitla biflíu í vasa mín-
um, og ætla að lesa yður úr henni nokkur vers, er
munu gjöra yður þetta skiljanlegt. í Lúkasar guðspjalli,
Í6. kapitula, er dæmisaga um ríkismann, sem lifði dag
hvern í sællífi og skrauti, án þess að hugsa eða hirða
um, hvað um sál hans yrði í öðrum lieimi. Þar er því
lyst, hvað um sálu lians varð eptir dauðann, hvernig
hann kvelst óumræðilega í helvíti, — hvernig hann æpir
eptir dropa vatns, til að kæfa með tungu sína.
í Opinberunarbókinni, 20. kapitula 12. ogl5. versi
stendur skrifað: «Eg sá þá dauðu, smáa og stóra,
standa frammi fyrir hásætinu, og bókunum var lokið
upp. Þá var annari bók lokið upp; það var lífsins bók,
og voru þeir dauðu dæmdir eptir þeirra verkum, sem
skrifuð voru í bókunum. Og hver, sem ekki fannst
skrifaður í lífsins bók, honum var kastað í eld-díkið».
Hinar glötuðu sálir eru því þær, sem kastað er í eld-
díkið eða lielvíti, þær, sem ekki eru ritaðar í lífs-
ins bók.