Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Blaðsíða 11

11
|>eir unnu allan daginn, en er stoðirnar, sem þeir
liöfðu sett við hliðarnar á brunninum fóru að gefa sig,
fór þeim eigi að lítast á. Næsta dag unnu þeir líka,
svo sögðu þeir: «l*etta er árangurslaus vinna, og mesti
voði við hana að fást, lífi voru er hætta búin, og bræð-
urnir eru hvort sem er dauðir! Vilji einhver grafa
líkin npp, þá er honum það velkomið fyrir okkur! Við
gjörum það ekki!» Auk þessa kváðu þeir það liættu
mikla að lála brunninn standa opinn til lengdar, vegna
þess að efsta jarðlagið, sem sandurinn hafði hrunið
undan, mundi hrynja niður innan skamms, þó það kynni
að hanga nokkra daga. Svo fóru þeir ieiðar sinnar.
tað sýnist svo sem námumennirnir haíi liaft nokk-
uð til síns máls, er þeir létu í ljósi ótta sinn, því fyrir
nokkrum dögum hafði verið ákaíleg snjókoma og rign-
ing, svo að tjörn liafði myndast hjá brunninum, því að
sandurinn, sem búið var að moka upp, stöðvaði frá-
rennslið. I'að varð eigi lieldur fyrir það komizt, að
nokkuð rigningarvatn rynni niður í brunninn, og bryti
sér farveg aptan til við efsta jarðlagið. Nú fór Sonn-
tag ekki heldur að lítast á, og þá var enginn, er vildi
gjöra frekari tilraunir, enda höfðu orð námumannanna
gjört menn svo huglausa, að enginn þorði að hvetja
neinn mann lil þess, af því menn voru hræddir um, að
slys mundi af því leiða á ný. Var þá ekkert annað að
gjöra en það, er óttalegast var, að gefa frá sér alla von.
Presti var mjög þungt í skapi, því hann sá ekki
að eins eptir bræðrunum, sem hann elskaði hjartanlega,
bæði af því þeir voru svo guðhræddir, og af því að
þeir voru dugnaðarmenn og samkomulag hið bezta þeirra
á milli; hann aumkaðist líka yfir ættingja þeirra, sem
þó þeir væru á lífi, voru á að sjá sem liðin lík, og þó