Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Blaðsíða 8

8
upp; en undir kvöld varð mesti órói á prestssetrinu.
«Nú hefir einn maðtir enn þá látið Iíf sitt» æpta menn,
«hjálp! hjálp!» Presturinn skundar út. Þá var verið
að draga Jahne upp úr brunninum ; hann var með
hljóðum og augu hans brostin að sjá, er hann varbor-
inn inn í hús prestsins. Fatan, sem var bundin við
reipið, er gekk upp og ofan í brunninum, hafði eigi
verið fest nógu rammlega, og hafði dottið 8 álnir niður
í höfuðið á Jahne. Hann var lagður upp í rúm, fekk
bráðum eptir það rænuna, og reyndi prestur til að
stöðva blóðrásina úr sári því, er hann hafði fengið á
höfuðið. Mehnert, tengdafaðir Jahnes, kraup niður við
rúm hans, og bað til guðs með sjálfum sjer, síðan
sagði hann: «Nei, hann deyr ekki». Læknirinn var
sóttur í snatri, og stöðvaði hann blóðrásina og batt um
sárið. Sagði liann, að sárið sjálft væri eigi hættulegt,
heldur blóðmissirinn. Systir prestsins tók að sér að
bjúkra sjúkling þessum, og stundaði hún hann mæta
vel.
En nú kom Sonntag með miklum alvörusvip inn
til prests, og lýsti því yfir, að nú væri hann hættur við
að grafa. «Að neðan» sagði hann, «er nóg hætta, en
það tekur út yfir allt, er þeir eru farnir að senda föt-
um í höfuð oss». Mikið hafði prestur fyrir því, að
stilla liann, og fá hann til þess að halda áfram, en þó
lofaði liann því ekki, nema hann fengi áreiðanlega menn
ser til aðstoðar. Menn urðu að fyrirgefa honum hvað
hann var ákafur, þvi starfi þessi var sannarlega mjög
hættulegur, og það mátti hann eiga, að hann hafði frá
upphafi sýnt mesta liugrekki, og með hinni mestu ó-
sérplægni reynt til þess, að bjarga lífi bræðranna. En
hvar átti að fá áreiðanlega verkamenn, sem liefðu vit á