Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Blaðsíða 6

6
neðan var búið að múra upp svo sem svaraði G álnum,
og hlaut þá sandurinn, er niður hrundi, að vera um 8
álnir á dýpt; og þar undir var bræðranna að leita. En
áður en menn gátu farið að grafa upp sandinn, urðu
menn að búa svo um, að þeim væri engin hætta búin,
er við það æltu, og var því brýnari nauðsyn á þessu,
sem allt af var smátt og smátt að lirynja meira og meira
af lausa sandinum. Til þessa viðbúnaðar þurfti tals-
verðan tíma og fyrirhöfn, svo að auðséð var, að það
mundi eigi takast að ná sandinum upp á 7 stundum.
Sonntag kvaðst fús til þess, að taka að sér starfa
þenna með Mehnert; ekki gátu þeir samt tekið til verka
fyrri en ljómaði af degi næsta morgun. Verkamaður
einn, Jahne að nafni, átti að vera þeim til aðstoðar.
Iíirkjueigandinn lét daglaunamenn sína um nóttina moka
burtu sandinum, sem lá á brunnbarminum, og snemma
morguns næsta dag — 9. dag desembermánaðar —
voru þeir Sonntag og báðir félagar hans komnir
þangað, til þess að taka til starfa þessa, er var svo
mikilli hættu undirorpinn. í’að var á sunnudag og hver
man ei eptir þessum orðum drottins vors. »Ef sá er
nokkur á meðal yðar, sem á einn sauð, og falli sauð-
urinn i pytt á hvíldardegi, tekur ekki eigandinn bann
jafnskjótt, og dregur hann upp? Hvað miklu er þó
ekki maðurinn æðri en sanðurinn? Þess vegna erleyfi-
legt að gjöra það, sem gott er, á hvíldardögum«.
Meðan verið var að tryggja það af veggnum, sem
óhrunið var, styrkja það af honum, sem slútti niður og
fylla upp í opin, var allur söfnuðurinn saman kominn
og hlýddi messu í kirkjunni, og hafði bann aldrei fylgt
messugjörðinni með jafnmikilli alvöru, og brýndi presturinn
fyrir honum og sjálfum sér þessi drottins orð: »Ef