Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Blaðsíða 21

21
veriðlögð um þáþvera; hafði þetta hvorttveggja lirunið
er sandurinn hrundi á það, og það var það sem hafði
hlíft þeim. Fyrst var skáli þessi allrúmgóður, en varð
allt af minni og minni, af því að sandurinn fór að
hrynja niður milli fjalanna, er farið var að grafa hann
upp að ofan, og var þeim eigi unnt að stemma stigu
fyrir því eða verjast sandfallinu, svo að allt af lilóðst
sandurinn undir þá, og hóf þá upp undir bitana og
borðin, er mynduðu þak skálans, og sem til allrar liam-
ingju voru svo öflug, að þau gátu borið þunga sands-
ins, sem á þeim lá. Loksins var sandurinn búinn að
hefja þá 2 álnir upp yfir múrlag það, er þeir voru að
leggja, er veggirnir hrundu. Borð eitt, er lá um þver-
an skála þeirra, höfðu þeir í stað bekkjar í miðjum
skátanum. Á því sat síðar annar bræðranna, en hinn
beygði sig niður undir fætur honum. Að lokum var
rúmið orðið svo lítið, að þeir áttu mjög bágt með að
víkja sér nokkuð við.
t*eir höfðu engan mat hjá sér, en að eins fáeiua
munnsopa af brennivíni, og á því lifðu þeir fyrsta dag-
inn. Þann dag liöfðu þeir líka reykt eina pípu, en
urðu að hætta þvi, af því þá skorti eldspítur. trjá
næslu dagana fundu þeir hvorki lil hungurs né þorsta,
en 12. dag desembermánaðar kvöldust þeir ákaflega af
þorsta. t*eir fóru þá að tyggja tóbak, til þess að minnka
kvalir sínar, en það jók þær að eins. Daginn eptir
liðu þeir hinar sömu kvalir. Tungur þeirra voru eins
og þær væru límdar við góminn, og allt af jókst neyð
þeirra, er ómögulegt er að lýsa; höfðu þeir þá beðið
guð heitt og innilega, að frelsa sig úr þessu eymdar-
ástandi eða að gefa sér teyg vatns, og skömmu eplir
heyrðu þeir eins og einhversstaðar væri farið að leka.