Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Blaðsíða 29

29
ar andaðist móðir hans. Sama árið dó einnig faðir
lians, og áminnti hann á dauðastundunni son sinn um,
að halda sér jafnan til drottins, óttast hann og elska.
Drengurinn varð nú að fara að heiman, og til
Kaupmannahafnar; þar vár allt öðruvísi fyrir hann, held-
ur en verið hafði heima hjá foreldrum hans; allir voru
honum ókunnugir; hann hafði engan, er hann gæti tal-
að við um allt það, er honum bjó i brjósti, eða sem
hann gæti trúað fyrir hverju því, er gladdi hann eða
liryggði; enginn var sá, er tæki svo innilegan þátt í
kjörum hans; opt fannst honum hann vera einmana og
yfirgefinn, en þá hugsaði hann til síns liimneska föð-
urs, og bað hann að hjálpa sér, og varðveita sig óspilt-
an af heiminum; hann hugsaði til foreldra sinna, og
gladdist í þeirri von, að fá að koma til þeirra, ef hann
stæði stöðugur í trúnni.
Um þessar mundir útbreiddist frá Þýzkalandi og
Frakklandi almenn vantrú og fyrirlitning fyrir trúar-
brögðunum ; allnr þorri manna lítilsvirti kristindóminn
og áleit að hann væri gömul hjátrú; frelsara vorn skoð-
uðu menn ekki sem guðs eingetinn son, heldur að
eins sem vitran mann, og lærdómurinn um krossinn
Iírists var álitinn heimska. Trúarbrögðin voru að eins
skoðuð sem manna setningar, og því var öllu hafnað,
sem menn eigi gátu skilið. Að vísu voru nokkrir menn
rétt-trúaðir, en þeirra gætti eigi fyrir hinum drottnandi
aldaranda vantrúarinnar.
Prestssonurinn, sem fyr var getið, hafði ætíð heyrt
talað um trúarbrögðin með lotningu, og því varð hann
forviða, er hann heyrði hæðst að þeiin. llödd vantrú-
arinnar hljómaði hvervetna kringum hann, en hún hafði
fyrst um sinn engin áhrif á hann, því hann leitaði at-