Kristileg smárit handa Íslendingum - 04.01.1869, Blaðsíða 30

30
hvarfs í guðsorði og bæninni. En þetta breyttist, er
framliðu stundir; hann sá að margir heiðvirðir menn,
sem hann unni og virti, lítilsvirtu trúarbrögðin og hædd-
ust að þeim, er lásu í ritningunni; hann fór því leynt
með, að hann gjörði það og þorði eigi að láta bera á
sannfæringu sinni. I’etta var hið fyrsta stig til vantrú-
arinnar, að hann blvgðaðist sín fyrir drottinn sinn og
frelsara; trú hans varð veikari og innan skamms festi
eflnn rætur í hjarta hans; smámsaman hætti hann, að
leita drottins í bæninni og guðs orði. Ástundum kom
honum þó til hugar, hve sæli hann hafði verið við þá
trú, er hann hafði sem barn og mundi hafa viljað vinna
allt til, að öðlast hana aptur; en hvernig átti það að
verða, þegar hann nú eigi framar leitaði hjálpar, þar
sem hana var að finna.
Um þessar mundir var hann fermdur; en það var
eigi kristindómurinn, sem hann var fermdur upp á;
hann var að vísu látinn læra ýmsar góðar siðareglur;
presturinn tók fram, að eigi mætti stela, Ijúga né svíkja,
því þá yrðu menn fyrirlitnir af heiminum, og það að
verðleikum; en aðra ástæðu tók hann eigi fram fyrir
skyldunni við náungann; hann minntist eigi á elskuna
til guðs og hlýðnina við hann. Fermingarloforðið út-
listaði hann svo, að menn ættu að uppfylla skyldur sín-
ar við mannfélagið, og það eitt hafði drengurinn í huga,
er hann vann heilið. Því miður var það eigi eindæmi
á þeim tímum, að börn voru þannig búin undir ferm-
ingu.
Drengurinn hafði verið settur til mennta, og hafði
það verið ætlun bæði hans sjálfs og foreldra hans, að
liann yrði prestur; þessari ætlun sleppti hann nú, því
vantrúin festi cinatt dýpri rætur í hjarta lians, en hann