Öldin - 01.04.1893, Blaðsíða 4

4
ÖLDIN
yðr- gat á heiJann. Þér megið eiga það
víst, að ég borga skilvíslega og læt ekki
eiga ly’; mér; það skal áreiðanlega li'inrí
selja liendi.”
Mnjóiinn varð níifölr og stóð nokkur
augnablik grafkyrr eins og steingjörvingr.
Svo hljóp liann að glugganum, r.Iauk hon-
um upp og kallaði á.mannhjáip.
Lars Blómi sottist ofr-spaklega. niðr á
stól. Dyrum var fljótt hrundið uppog.mn
koiu f'ólk, scm af hendingu hafði verið nær
qtatt úti og hevrt. kallið
“Takið hann höndum ! Hanner st.iga-
maður og morðingi!” æpti majórinn og
bcnti mönnum sínuin á nýja garðyrkju-
raanninn.
“Það gengr eitthvað ;\ð húsbóndan-
um,” sagði Lars Blómi með mestu með-
aumkunar-raust; “hefir hann lengi’verið
svona ?” bætti hann við í Mlfum hljóðum
og benti á ennið á.sér um leið og hann
snéri' sór-að vinnufólkinu.
“Helvitis fantrinn !” hvæsti majórmn ;
“leitið þið á lionum og það undir eins;
harm bcr morðvopn á sér og heíir nýlcga
sýnt sig líklegan til að skjóta mig í höíuð-
ið.”
“Herra guð komi til og haldi verndar-
liendi sinni yfir veslings húsbóndánum,”
sagði Lai's ogliristi höfuðið meðaumkunar-
lega. “En það er hezt að majórinn fái
vilja sinn----hérna sjáið þið vasa mína;
leitið nú vel og yandlega, piltar, svo að
majórinn gcti gengið úr skugga um, að
hann hafi séð pfsjóuar.”
Vinnumennirnir störðu hissa ýmist á
Lars Blóma, ýinist á majórinn, en fóru þó
loks að leita á garðyrkjumanninum. Það
var snúið við Öllum hans vösum og Iiann
var allr saman þr.eifaðr og þuldaðr, en það
kom fyrir ekki; þeir fundu ekkert á hon-
um nema öriitlar neftóbaksdósir með tó-
baki í. Majóriun leitaði sjálfr á honum
með þeim, en alt kom fyrir eitt.
Hann réö sér ekki fyrir reiði: “Sá
ég ekki skammbyssuna í hondi hans, þeg-
ar hann miðaði á mig ! Hann hlýtr að
hafa fleygt henni frá sér einhverstaðar hér
í herbergínu.”
Það var þaul-leitað um alt herbergið,
, undir sofum og stólum Og hvervefcna,-en alt
til einskis.
“Það væri, ef til vill, réttast að skýra
náðugu frúnni frá ástandi náðugs herra
majórsins,” sagði Lars stillilega.
Majórinn var svo æstr af þessu, sem
fyrii' hafði komið, enda var.hantj .slfku ó-
vanr, að það setti að honum skjíjlfta eins
og liann þefði þöldusótt, og loks hqé hann
Uiagijyaiia niðr ,á stól í hálfgert ómegin;
fólkið varð hálfhrætt um, að hann kynni
að vera að fá slag, svo að það var ausið á
liann vatni. Lars Biómi rcyndi að lijálpa
alt hv'að hann gat, til að lífga húsbóndann
við aftr, og í ákafa sínum tók hann.i mis-
gripum stórú’blekflöskuna, Sem stóð á púlt-
iuu, og helti úr henni yfir höfuð “náðug-
um herra majórnum,” og hraðaði sér svo
út,,í,,gafc’ð og til vermigróðrhússins. Rétt &
eftir mátti sjá vinnumennina flýja æpandi
eins og fætr toguðu út úr skrifstofu majörs-
ins, sem eltí þá grenjandi eins og villidýr ;
var hann þá biksvartr í andliti sem blá-
maðr og lamdi um sig á báðar liendr með
svipu sinni;
Lars Blómi liafði gengið inníamboða-
hyrgið- rött hjá gróðrhúsinu ; það var eng-
inn gluggi á því, en • hann. stóð í opnum
dyrunum. Majórinn kom þar að, er hann
var að elta vinnumennina, og er liann kom
auga á Lars, þá ýlfraði liann á ný af
vonsku. Hann var heldr ófrýnilegr, allr
bleksvartr í framan og augun blóðhlaupin
af heift; Lars gat ekki að sér gert að lirosa
en hörfaði aftr A hak undan nokkuð inn í
húsið ; majorinn óð inn á eftir honum- með
reidda svipuna, cn staðnæmdist alt í óinu,
því að aftr sá hann skammbyssuna á lofti í
hendi Blóma.
“Það er ekki vert fyrir yðr að lioría í
þessa átt,” sagði Lars Blómi; “ef þi'r hlak-
ið hendi við mér, þá skuluð þer steindauðr