Öldin - 01.04.1893, Blaðsíða 7

ÖLDIN.
7
inu vissi ekki, hvað það átti að hugsa um
alt þetta; en flestir báru talsverða virðingu
fyrir garðyrkjumanninum, því fremr sem
allir urðu að játa, að alt, sem hann gerði,
til að prýða og encb’bæta garðinn, bar vott
um smekk og kunnáttu.
Skömmu eftir að majórinn var kominn
á fætr aftr, var það einn dag að Lars Blómi
fékk boð um að koma undir eins inn til
húsbóndans. Hann hitti majórinn í litlu
herbergi rétt innan við ganginn, sem lá
inn að sparistofunum, en þær vóru ekkert
notaðar nema einstöku sinnum. Majórinn
var dálítið fölr og laslegr, en engu góð-
mannlegri fyrir það.
“Svo þú vilt ekki dragnast héðan með
góðn,” byrjaði majórinn.
“Nei, og ekki með illu heldr,” svaraði
Blómi.
Majórinn sat við borð ; hann dró nú
skrifað skjal upp úr skúffunni og lagði það
á borðið.
“Hérna er samningrinn, sem umboðs-
maðr ininn í Stoklihólmi gerði fyrir mína
liönd við þig,” sagði hann.
“Já, það er eins og á að vera, að ma-
jórinn hafi annað eintaldð af samningnum
og ég hitt,” svaraði garðyrkjumaðr.
“Nú skrifar þú undir eins upp á þenn-
an samning, að þú víkir úr þjónustu ininni
á morgun kauplaust.”
Lars Blómi horfði forviða á majórinn.
Hann gat ineð engu móti skilið, að majór-
inn gæti lAtið sér detta í hug, eftir alt sem
þeirra liafði milli farið, að hann léti ganga
svona á rétti sínum.
“Það dettur mér ekki í hug að gera,”
svaraði liann.
“Þú verðr þó neyddr til þess,” svar-
aði majórinn, “því að annars skalégknýja
þig til þess á þann hátt, sem mér þykir
við eiga,” og nú þreif hann digrt reyrprik,
sem stóð við hlið hans.
Blómi varð enn meira idessa við þessa
nýju hótun; majórinn liiaut þó að vita,
hvað þýðingarlaus hún vrði. Ilann fór að
gruna sitthvað, og litaðist því vandlega
um í herberginu og iiugði vel eftir, hvort
liann yrði nokkurs var; alt í einu leit
hann svo augum til jarðar og setti á sig
mesta auðmýktar svip, eins og hann væri
laíhræddr.
“Þú verðr að skrifa eins og ég býð
þér, þorparinn þinn!” sagði majórinn og
gckk að honum með upp reiddan stafinn.
“Eg get það ekki, náðugi herra,” svar-
aði Blómi stillilega; “ég hafnaði ágætustu
tilboðum frá öðrum til þess að ganga í yð-
ar þjónustu. Þér getið barið mig, herra
majór, þér gctið drepið mig, en undir
skrifa ég ekki.”
Nú varð majórinn liissa. Þaðvarauð-
séð, að hann hafði búizt við öðrum árangri
af hótun sinni en þetta, og að honum sárn-
aði að ekki skyldi alt ganga eins og hann
hafði við búizt.
“Nú, svo þú ætlar ekki að skjóta mig
í dag? Þú hefir ef til vill ekki skamni-
byssuna með þér í þetta sinni, bófinn þinn!”
grenjaði hann og sló Blóma bylmingshögg
á herðarnar með prikinu.
“Það hafa jafnan verið forlög fátæk-
lingsins og lítilmagnans að verða að þola
misþyrmingar umkvörtunarlaust,” sagði
Blómi stynjandi; “en að vera sakaður um
að bera morðvopn á sér, þegar maðr hefir
alla æfi verið friðsemdarmaðr—þaðerhart.
Er ég þá morðingi, herra majór ?”
“Já, vcrri en sá versti morðingi, sem
nokkru sinni hefir lagt liöfuð á höggstokk-
inn.”
“Það er mikið að herra majórinn skuli
ekki þjófkenna mig líka. Eg er kannske
þjófr ofan í kaupið ?”
“Já, það ert þú,” sagði majðrinn bál-
vondr, eins og hann vildi reyna að reita
Lars til reiði með öllu móti.
“Ég hefiþábeztu vitnisburði,” svaraði
garðvrkj umaðrinn; “en majórinn vill
kanrske drótta því að mér líica að ég hafi
falsað þá ?”