Öldin - 01.04.1893, Blaðsíða 8

8
ÖLDIN.
“Já, það er enginu efl á því, þú heíir
falsað þá; það hefir margr verið dæmdr í
gapastokkinn, scm var dánumaðr í saman-
burði við þig,” sagðí majórinn livæsandi
og stappaði í gólflð.
Óðara en majórinn hafði slept orðinu,
gekk Lars Blómi að veggnum andspænis
og opnaði þar leynihurð; þar var klæða-
skápr inn úr veggnum og stóðu þar þrír
menn inni; var einn þeirra lögregluþjónn.
Majórinn hafði leynt þeim þar inni og ætl-
að að hafa þá fyrir vitni, er Lars Blómi
tæki upp skammbyssuna. En Lars Blómi
hafði orðið einhvers áskynja.
“Herrar mínir,” sagði nú Lars; “ég
kveð ykkr til vitnis að því, að Lundbergr
majór heíir kallað mig morðingja, þjóf og
skjalafalsara, og svo að því, að hann hefir
með höggum og hótunum reynt að hræða
mig og neyða til að gefa upp rétt minn
eftir samningi. Þér skuluð fá að bera á-
byrgð, herra majór, á yðar svívirðilegu
sakargiftum og árás á mig. Nei, sko!
þarna eru þá, sé ég, þrjú göt á skáphurð-
inni, alveg eins og gerð fyrir þrjámenn til
að horfa í gegn um, Þið hafið þá, piltar,
bæði séð og heyrt hvað hér hcflr fram far-
ið. Það er því betra.” Og svo gekk Lars
Blómi snúðugt út.
Majðrinn stóð sem þrumulostinn. Lög-
regluþjónninn og aðstoðarmenn hans komu
hundsneyptir fram úr skápnum.
Þannig endaði þriðji leiðangrinn.
Undir eins næsta dag var majórnum
birt lögleg stefna til að mæta fyrir rétti og
svara til sakar. Sem vitnum stefndi Lars
lögregluþjóninum og félögum hans tveimr,
og þar að auki prestinum og sýslumannin-
um, sem verið höfðu við í fyrra skiftið.
Um kveldið mætti majórinn Lars
Blóma af hending, svo enginn var við. Þá
tók Blómi upp skammbyssuna á ný og
mælti:
“Fyrir höggið, sem þér slóguð mig,
skuluð þ('r láta lífið. En fyrst skal ég þó
fá dóm yfir yðr fyrir rétti, svo að þér fáið
maklega svívirðing og hegning fyrir glæpí
yðar.”
Svo hvarf Lars frá honum í það sinn.
Majórinn var æfari en orðum megi
lýsa. Hann gekk eins og sturlaðr maðr
næstu daga, hafði hvergi frið né ró á sér.
Hann var hjátrúarfullr, eins og flestir harð-
stjórar eru, og fór að festa trú á því, að
það kynni að vera myrkrahöfðinginn sjálfr,
sem hefði ráðizt til sín fyrir garðyrkju-
mann. Hann naut hvorki svefns né matar,
og horaðist upp. Loks leitaði hann ráða
til kunningja sinna, og réðu þeir lionum
til að losna við Lars Blóma hvað sem það
kostaði.
Svo sendi hann meðalgöngumann tií
Lars til að leita um sættir og fá hann tií
að fara. Lars gerði kost á því að fara og
fella niðr málssóknina með þeim skilyrð-
um: 1) að hann fengi greidd að fullu
laun sín fyrir fimm árin ; 2) og að majór-
inn lofaði, og setti veð fyrir, að hann
skyldi greiða honum 100 ríkisdali árlega
meðan hann lifði.
Majórinn varð ösku-vondr í fyrstu, er
liann heyrði þessi boð, og varð þó varla
betri kosta vænzt af djöflinum sjálfum, sem
majórinn hugði hann vera. Lauk svo, að
majórinn gekk að þessum kjörum, en Lars
hélt til Stokkhólms aftur og fékk vist hjá
fyrri húsbónda sfnum og er þar enn, vel
látinn og þykir nýtasti maðr.
“En hvernig fórstu að gera skamm-
byssuna ósýnilega öllum öðrum?” spurði
ég Lars kunningja minn, er hann hafði í
trúnaði sagt mér söguna.
“Það skal ég sýna þér,” sagði Lars og
gekk að skrifborði sínu, opnaði skúffu í því
tók eitthvað upp úr henni og sagði svo:
“Nú máttu leita á mér eins og þú vilt;
þú skalt ekkert morðvopn finna, og þó gct
ég nú dregið skammbyssuna fram og mið-
að henni á þig hve nær sem ég vil.”
“Þú geymir hana þó aldrei í hárinu ?”
varð mér að orði; þvi að Lars hafði jafnan
ákaflega þykkan lubba.