Öldin - 01.04.1893, Blaðsíða 13

ÖLDIN.
13
næmis eím; en í Bandaríkjunuin sé þetta
þvert á móti; þar finni maðr til þess, er
maðr luifi verið dreginn niðr í sorp orðhák-
skapar og glæpalýsinga. “En auðvitað
eru undantckningar frá þessu, og þarlend-
ir menn eru auðvitað það kunnUgri en út-
lendingrinn, að þeir vita, að hvaða blöðu.m
þeireiga að halda sig, til þess að gctahaft
ánægju, gagn og frdðleik af blaðlestrinu-
um.” í Ástralíu og Nýja Sjrdandi scgir
hann að blöðín. só ekki nærri eins skrílsleg.
Samoöngufæri. Meath lávarðr játar,
að járnbrautarvagnar Ameríkumanna taki
frain vögnunnm í NorðrAlfu bæði að þæg-
indum og skrauti. Þ<5 héfir hann ýmsu
smávcgis að finna að á þeim, og virðist
sumt af því heldr smásmuglegt, svo sem
að lieldr lítið rúm sé ætlað fyrir handtöslc-
ur o. þvíl. Bezta svefnvagna segir hann
vera á brautinni milli Melbourne og Adel-
aideí Ástralíu. — Bæði Bandárjkin og
lýðlendurnar ensku segir hann taki Eng-
landi fram með hljóðbera (tclefón), raf-
magnsljós og rafmagnssporvagna. Sid-
ney í Ástralíu hefir bezta lystigarð í heimi,
én iystigarðar og óbygðir veliir 1 borgum
taki í Bnndaríkjunuiu mikið fi'am því sem
er í iýðiendunum, og standa slíldr garðar í
Bandaríkjunum í sárfáum atriðum að baki
beztu lystigörðum Englands.
Gistiiiús. Hótelin í Ameríku tekr
liöf. langt fram yfir hótelin í Englandi.
Sérstaklega dáist liann að fyrirkomulagi
því sem cr á sumum hótelum til að vekja
gest hvern á þeim tíma sem haan óskar.
'Ér það gcrt með vhkjara-klukku þeirri er
svo er gerð, að hún fer að hringja á til-
teknum tíma, og linnir ekki að glymja
fyrri en gestrinn fer áfætr og étöðvar hana.
©|9
Eftir liundrað ár.
Julian Hawthorne ritaði nýlegaímán-
aðarritið Cosmopolitan ritgerð, sem hann
í nefnir “Júní 1893.” Skýrir liann þar frá
ímyndaðri vitrun, sem hann heíir þannig,
að hann á tal við mann frá síðasta áratug
20. aldarinnar. Þessi framtíðarnáungi iýs-
ir eðlilega lífinu þá að mörgu æði-ólíkt því,
sem riú á sér stað. Mesta . breyting liefir
það gert á iifnaðarháttum manna, að það
er þá orðið alment að fljúga. Þá tíðkast
flugvélar, sem menn geta liogið í þetta 75
til 100 milur (enskar) á klUkkustundinni.
Því búa menn nú Adða þar, sem áður þótti
óbyggilegt, og menn, sem reka atvinnu
sína í stórbæjunum, búa nú alt að klukku-
tíma ferð, cða þar yfir, úti á iandsbygð.
Þannig varð fyrst ákaflega vítt belti æði-
þéttbygt umhverfis borgirnar; en aftr
urðu sjálfar borgirnar ekkert annað en
búðir.og verksmiðjur, en enginn bjó þar
lcngr; fólkið hafði heimili sín í þctta 100
mílna fjarlægð. Á hverju kveldi sáust
stórhópar af flugvélum leggja.af stað frá
borgunum í allar áttir til sveitanna. Og
þetta var s\’o kostnaðariítið ferðalag, að
engir vildn cftir verða í borgunum, nema
fáeinir náttverðir, sem flögruðu þar um á
nóttunni til að gæta eigna manna.
Þctta var nú fyrsta stigið. En svo
fóru menn fljótt að sjá, að eftir að flugið
var orðið alment, þá var engin þörfá svona
mörgum stórborgum, sumum enda örskamt
hver frá annari. Menn komu sér því sam-
an um að draga verksmiðjur og verzlanir
sem mest saman á fácinar aðalstöðvar, og
var lega þeirra ákveðin þar, sein lientast
þótti fyrir hávaða almennings. Þegar á
alt var litið, þótti nóg að liafa fjórar slíkar
aðalborgir, og var ein sett á austurströnd-
ina, en önnur á vestrströndina og tvær inni
í meginlandinu. (Hér cr um Bandaríkin
að ræða). Hvergi annarstaðav í landinu
var þá eftir það svo mikið sem smáþorp.