Öldin - 01.04.1893, Qupperneq 5

ÖLDIN.
5
liggja í sö:nu svipan, svo að þcr rísið al-'
drei 4 fætr íraraar til að berja á nokkrum
manni. Þér skulið ekki ætla að ég sé ein-
göngu hingað koniinn tii að hirða um garð-
inn yðar; ónci, ég er kominn til að temja
yðr ekki síðr, því eftir þv'i sem af yðr er
látið, þá eruð þér sá grimmasti og níðing-
legasti hösbóndi, sem sögur ganga af. —
Herra trúr! en hvað þér eruð drísildjöfuls-
lega svartr í andlitinu !” bætti hann við
skeilihlæjandi; “þér haflð víst umhverfst
og snúið innra manninum út í dag.”
Meðan Lars mælti þetta, hafði majör-
inn hopað á hæl til dyranna aftr, en hafði
þó ekki augun af bannsettum skammbyssu-
kjaftinum, sem gapti beint við honum ein-
iægt. En undir eins og liann var sioppinn
út um dyrnar, skellti hann hurðinni aftr,
og hleypti liespunni á og stóra hengilásn-
um fyrir; svo að áðr en Lars Blómi vissi
vitund af, var hann þarna rammlega irini-
luktr í dimmu fangelsi. Hann iieyiði
majórinn reka upp skellililátr og ganga
burt.
En ekki leið á löngu áðr hann heyrði
mannamál á ný og fótatak komandi manna.
“Já, herrar mínir,” heyrði hann ma-
jórinn segja; “ég liefi fengið djöfulinn
sjálfan á heimiiið; en nú hefi ég komið
honum utidir lás.”
Svo var dyrunum lokið upp aftur og
majórinn kom inn ásamt ráðsmanninum,
nokkrum vinnumönnum og tveim mönnum
er Lars Blómi þekti ekki, en síðar komst
hann að því, að það var prestrinn ogsýsiu-
maðrinn, og hafði majórinn áðr boðið þeiin
til miðdegisverðar þennan dag; höfðu þeir
mætt honum, er hann var að sækja mann-
hj.'dp á ný gegn Lars Blóma.
“Fram nú með morðvopnið, helvízkr
fantrinn ; það er nú í annað sinn í dag að
þú lieflr sýnt mér banatilræði. Meðgaktu
nú sannleikann, og svo skal verða fljót-
skift við þig, karl-tetr !”
“Eg kveð yðr til vitnis, herrar mínir,
að majórinn hefir kallað mig fant og borið
á mig banatilræði við sig,” sagði Lars
Blómi og var inn rólegasti; “það er nú í
annað sinni í dag að hann ber mér á brýn
þessar meiðandi sakargiftir í margra
manna áhevrn.”
“Fram með skammbyssuna, hófi!” æpti
majórinn.
“Ef ég hefi skammbyssu eða ef á mér
finst nokkurt vopn, þótt ekki væri ueraa
garðyrkjuhnífr, þá skal ég játa mig sckan
í hverri óhæfu, sem majórinn vill bera mér
á brýri,” svaraði Blómi; • “en það er ekki
því að hciisa ; ég er ofboð hræddr um að
majórinn sé eitthvað bilaðr á geðinu - ekki
með sjálfum sér, því að —”
Majórinn reiddi svipuna og ætlaði að
stökkva á Blóma, en prestrinn og sýsiu-
maðrinn gengu á milli.
“Haim hefir ekki getað komizt út úr
amboða-byrginu,” sagði sýslumaðr; “þér
höfðuð sett hengilásinn fyrir, herra majór;
hann hlýtr annaðhvort að liafa skammbyss-
una á sér eða þá að hann liefir rteygt henni
frá sér hér á gólfið, því að ekki hefir hann
getað gieypt hana.”
Það var nú leitað á Lars Blóma á nýr
og gerðu þeir það prestr og sýslumaðr;
en ekkert fanst á honum né neinstaðar í
byrginu annað en tóbaksdósirnar; voru
þær opnaðar og grannskoðaðar, rétt eins
og hugsanlegt væri að hanri hefði gctað
geymt heila skammbyssu í þeim.
Allir horfðu hissa hverir á aðra og
majórinn varð svo forviða og gramr, að
því verðr ekki með orðum lýst.
“Kannizt þér lieldr ekki við, að þér
liafið helt úr blekflösku yfir majórinn ?”'
spurði sýslumaðr.
“Jú, það kannast ég við, hcrra sýslu-
maðr,” svaraði Lars; “cn það varð nu r f
ógáti, þegar lcið yfir herra inajórinn inni
í skrifstofunni og ég ætlaði að fiýta niér
að drcypa vat.ni á hann. En á þvi bað ég
majðrinn fyrirgefningar rétt nýverið, og
liann fyrirgaf mér það.”