Öldin - 01.05.1895, Qupperneq 2

GG
ÖLDIN.
Napurt andar kuldaloft á kinn:
Ktílnar þegar liallar lífsins degi.
Hér á láði lífið frýs svo oft —
Lífdaganna raörg er kuldanauðin.
Yeturnætur næmt og biturt loí't
Nístings fangi vefur alt sem dauðinn.
líádags geisla, lijartansolcði son,
Hefir kælt og siokkið þreytu tími.
Gefðu, keimigefna, snauða Yon,
Glampa þína lífsins vetrar hrími.
SÓLBRÁÐ.
Nú cr komið vinlegt vor.
Klakinn grætur,
Köld tár lætur
Síga niður í sólarspor.
Bjart er láð og loftið blátt.
Golu-andi
Yfir landið
Svífur nú frá suðurátt.
Geislar skreyta skýjadrög.
Þægan niðí.jr
Þýð vind-kliðar
Harpan sumarsöngva lög.
Kemur fram úr fyigsnum alt
Það sem fenti,
Það sem lenti
í vetrar fangið voða-kalt.
Skafl, um ntítt er hríðin hlóð,
Hcljar-Jjungur,
Holur, sprungur
Fær á sig af sólargltíð.
Skaflbúanum skýlið þver —•
Andar Kári
Á úfna iiárið,
Klakavatn í augum er.
Fellur Ijós um bleika brá.
Frostna vanga
Yerma langar.
Léttist snjórinn líki á.
Lækkar sveilabrúnin blá.
Þynnir klakann
Þylckann, rakann ;
Bólar holta-börðum á.
Fölleit mjög og mögur fold
Er af hríðum
Hörkustriðum;
Sleikt að beini' er hennar liold.
Sinugrá og svellklædd rót,
Kaidann barminn
Býður varma,
Kuldastrá og kalinn linjót
Kyssa yl í æð og taug
Sunnuvarir.
Svellaskarir
Bráðna, verða landsins laug.
Flyt oss vorsói, þrek og þor,
Ljós og þýðu,
i Lyndisblíðu,
Sólbráð, glcði, sálar-vor.
mm
Munnmælasögur Indíána.
Flóðið mikla o. íl.
Eftir .laeobKon.*
(Laualeg l>ý£in'i).
Þrátt fyrir að sagan af flóðinu mikla,
eins og hún hcfir flust til nútíðarmanna í
trúarlegum munnmælasögum frá ómuna-
tíð, kann að koma oss fyrir sjónir í ólíkum
*) Höfundur þessarar frásöguer norskur
þjóðfræðingur, sem um nokkur ár, með til-
styrk Jjýzkia og enskra vísindafélaga, hefir
dvalið í British Columbia til að kynna sér
■ munnmælasögur, siði og háttu Indíánafiokk-
anna í fylkiiiu. Grein þessa reit hann A þýzku
fyrir blað í Tacoma, eu professor Bertel H.
Gunnlögsson snéri hetmi á ensku fyrir útgef-
endur blaðsins “Taeomian.”