Alþýðublaðið - 26.02.1961, Side 15

að hitta sig og undir foréfið
skrifaðj iiann ,,'þinn íheitt
elskandi Jonathan11.
Við höfðum ekki meira
að tala um, svo ég reif bréf
in hans.
Svo 'komu frumsýningar-
kvöldið. Lokaæfingin tókst
voðalega, búningarnir rifn-
uðu. dansmærarnar böggl-
uðust áfram, skreytingin
eyðilagðist en á frumsýn-
ingunnj féllu ailir hlutir á
sinn stað og allt gekk eins
og frekast var á kcsið.
Þetta kvöld skeði eitt
sem gladdi mig mikið, fað-
ir minn flaug frá Ameríku
til að vera viðstaddur ffrum
sýninguna. Mig langaði til
að gráta þegar hann kom
i
stóð og starði á mig og loks^ Þá eS elskaði hann ekki
þoldi ég ekki meira. " ' lengur. Hann bað mig um
„Farið þið nú að koma
ykkur“, sagði ég og reyndi
að brosa. „Faxið þið. farið
þið“, veinaði rödd innra með
mér. Loks gat ég lokað dyr
unum að 'baki þeirra og ég
féll ff rúm mitt eins ög svefn
gengiill og lá þar lengi lengi.
N'æsta morgun tók ég
hring Jonafhans af fingri
mér og hóf að skrifa hréf
til hans. Ég varð að gera
það skriflega, ég orkaði ekki
að standa í þessu lengur.
Ég skrifaði aðeins fáeinar
línur:
„Kæri Jonathan. Fyrr eða
síðar skjátlast okkur öllum.
Ég hélt að ég elskaði þig
nægilega heitt til að giftast
þér, en mér skjátlaðist. Fyr
irgefðu mér Jonathan og
reyndu að skiilja mig. Ég
mun alltaf hugsa til þín.
Kay“. .
Ég vissi að það var svo
margt annað sem ég hefði
þurft að skrifa en ég gat
það ekki.
Ég sendi bréfið umsvifa-
laust ti'l hans, Svo hringdi
ég í Max og tilkynnti ’hon-
,um að ég yrði að heiman ó-
(ákveðirin tíma. Ég fékk far
með flugvél til Parísar og ■
þaðan fór ég til llíti'ls tfiski-
þorps sem ég 'hafði eitt sinn
komið við í. Það var dásam
legur staður en dagarnir
voru lengi að líða. En mér
tókst það sem ég viidi, mér
tókst að sætta mig við að
við Ohris yrðum aldrei hjón.
Ég var ung, ég varð að lifa
mínu lífi, ég hatfði enn leik
starfið og mér hafði aldrei
fundist það þýðingarmeira
en einmitt nú. Ef til vill
tækist mér að öðlast ffrið
með vinnu minni.
Þegar ég kom aftur til
London fór ég til Max og
bað hann um að láta mig fá
'svo mikið að gera að ég
hefði engan tíma til að
hugsa. Max 'hefur víst ski'l-
ið mig, því hann klapaði á
hönd mér og kom fram við
mig sem sannur vinur.
„Ég hef mjög gott hlut
verk sem bíður eftir þér“,
'sagði hann. „Aðalhlutverk í
óperettu í Palaee. það er
gott hlutverk fyrir þig, ég
:er viss um að leikritið geng
ur í mörg ár“.
,,Það hentar mér vel“,
sagði ég og ákvað að standa
mig vel.
Svo komu æfingar, dans
tímar, söngtímar. Þegar hlé
varð á þeim voru það sauma
konan, ljósmyndarinn eða
hílaðamennirnir. Þannig liðu
dagarnir og ég háttaði dauð
þreytt á hverju kvöldi.
Ég fékk mörg bréf frá
Jonathan. Hann 'skrifaði að
hann hefði reynt árangurs-
laust að riá lí mig í símann.
Hann trúði ekki því sem ég
skrifaði, ég væri þreytt,
hefði unnið alltof mikið,
þegar ég hefði jafnað mig
. . hann fann fullt af á-
stæðum fyrir þv{ að ég
sleit trúlofuninni alla nema
15
á réttu að standa“. sagðiB >;Ég held það — ég hef
Maeve. „Ég held að það sél ekk' sagf honum það en
heppilegt að fjölskyldan hann spyr oft um þig. Ég
dreifist eitthvað". held að það gffeðji hann“.
„Finnst þér það?“ spurði „Hvers vegna?“
ég undrandi. -,Eg býst við að hann á-
„Já, það finnst mér. Það a^.. Þú þekkir einn
hefði verið mjög heimsku Ur fJolskylúunni hafi hann
legt af ykkur Jonathan að
setjast að á Fairfield ef þið
hefðuð gift ykkur. Það hefði
aldrei gengið, Kay — ekki
fyrir þig. Þú ert einstaklings
hyggjufvera — til að vera
Blaney verður maður að
passa í mótið.“
„Það var ein af ástæðun
um fyrir að ég sleit- trúlof-
uninni“.
„Ein af þeim?“ Hún tók
um hönd mér. „Jonathan
heldur að þú hafir kramið
hjarta hans — en það er
alls ekki rétt. Stolt hans er
sært. en hann nær sér eftir
fyrsta hlé kvöld nokkurt það. Hann er bróðir minn
fékk ég nafnsjald 'sem á off mér þykir mjög vænt um
stóð: „Ég skemmti mér hann en ég efast um að
mjög vel. Má ég heilsa upp hann hefði gert þig ham-
á þig eftir sýningu? Ég er ingjusama Kay“.
ein. Maeve“. Þegar hún var farin kom
Ég skrifaði undir: „Lang mér til hugar hve ei.nkenni
ar mikið ti'l að sjá þig“, cg ilegt samtal okkar hefði ver
sendi henni það til baka. ið en Maeve var merkileg
segja fyrir mig en allir
heimsins gagnrýnendur.
Faðir minn var í tíu daga
í London, hann sótti mig
eftir sýningar °g fór með
mig á fínustu veitingarhús
borgarinnar. Hann var allt
af glaður og elskulegur °g
okkur leig mjög vel s.aman.
Sem ibarn hafðj hann ekki
þolað mig en nú þótti hon-
um vænt um mig og hann
vildi allt fyrir mig gera.
Ég saknaði hans mikið
þegar hann fór «n það kom
annað óvænt fyrir sem
■gladdi mig mikið. Eftir
rétt til að vona. Mig langar
ekki til að hann verði fyrir
vonhrigðum . . . Hún leit á
mig. ,,En hann hefur víst
enga von eða er það Kay?“
Ég hristi hýfuðið“. Nei,
Maeve ég óttast . . .“
„Það gerir ekkert til. Mér
þykir vænt um Jonathan en
ég get séð galla hans. Ég
hugsa að hann yrði ekki góð
ur eiginmaður".
„Það er jafn vííst og það
að þú ert ekki dæmigerð
tpiparmey Maeve. Hefurðu
aldrei hugsað um neinn
nema Ronnie?“
„Nei, eiginlega ekki, samt
langar mig til að gifta mig,
eignast heimili og börn. Eft-
ir að hann fórst var ég bit-
ur. Ég vann mikið og fór
aldrej neitt. Mamma var
mér mjög góð. Hún gerði
allt fyrir mig sem hugsast
getur — passaði að ekkert
annað ylli mér áhyggjur, að
Þegar hún kom — ég sat kona og m:g langaði til að óg fengi ag ver - frig;’ 0«
- i • A?1 .1* ___ ^J lrirvMí not L oin V A i « _
og hreinsaði ffarðann úr and
liti mér — sá ég að hún
var sú sama Maeve og ég
hafði kynnst, róleg, virðu-
leg og indæl og það gladdi
mig að sjá ihana aftur. Það
‘skipti engu máli þó ég hefði
kynnast henni betur. Við
höfðum alltaf verið vinir og
vinátta var einmitt það sem
ég þarínaðist svo sárt núna.
Ég átti margar kunningja-
konur, glaðar og kátar stúlk
ur á aldri við mig, en vin-
i
inn í búningsherbergið mitt
með fangið fullt af blóm-
um, unglegur og glæsilegur
með augun Ijómandi af
■stolti. Móð:r mín haffði jaffn
vel minnst mín °g sendi
mér skeyti ihandan hafsins.
Ég fékk mikið af blóm-
um — Jonathan sendi mér
dökkrauðarrósir og ég fékk
blóm frá Fleur °g kort með
— „Gangi þé vel Kay. Við
óskum þér alls góðs“.
Ég var kölluð sex sinn-
um fram ein og mér var
fagnað óskaplega. Þetta var
í fyrsta slnn sem mér hafði
tekist svo vel og tárin
streymdu n:ður kinnar mín-
ar þegar ég kom inn ;i bun-
ingsherbergi mitt eftir síðasta
tjaldið.
Það beið fullt af fóllki eft
,ir mér. Max Og laglega litla
konan hans, Drake Mercer,
samleikarar mínir og —
Fieur og Ghris. Við litum
hvcrt á annað °g flýttum
okkur svo að líta undan
Seinna þrýsti hann^ hönd
mína °g hvlíslaði: „Þú varst
'stórbostleg Kay“. Og þessi
orð Ohris ihöfðu meira að
hvíla mig. Það voru allir
góðir við mig“.
Ég gat vel ímyndað mér
hve „góð“ mamma hennar
hafði verið, hún hafði bund
ið hana þéttar og þéttar viðj
um fjölskyldunnar og gætt
þess vandlega að láta hana
forðast aíla þá menn sem
ung nítján ára stúlka gat
orðið ástfangin í. Allan tím
ann hafði hún róið að þeim
öllum árum að Maeve færi
aldrei frá henni heldur yrði
stöð hennar °g stytta í ell
inni.
,En seinna . • . þegar þú
syrgðir hann ekki lengur
Maeve . . . hitturðu þá enga
aðra menn •
aldrei kynnzt henni mikið, átta Maeve var mér þýðing- , Ég nú ég vandist
innst inni var ég sannfærð armeiri. Hún var aldri en felátt áfram af því& að vera
um að við værum skyldar ég, hún leit heilbrigðum boðin út. ég gleymdi hvern
sáhr. augum a lífið, hún var ekki jg ep. áttj að haga mér og
Hún sagfði mér blátt á- að neinu leyti smámunasöm. um hvað éa átti að tala' Tím
fram frá þeim hinum. Það Mér þótti þeim mun vænna inn er KVO fiiótur að líða,
var hún sem sagði mér að Um hana sem ég kynnNist einn góðan veðurdag er mað
Chris og Fleur hefðu gift henni betur og jafnvel í dag Ur ekki unsl,r leneur, menn
sig í kyrrþey og að Fleur eftir allt sem skeð hefur irnir sem bú þekktir eru ekki
byggi á Fairfield. veit ég að hún er sgnnur
Ég spurði hvernig Fleur vinur minn.
hefði það og Maeve sagði Við fórum að borða oft
mér að hún blómstraði. Þau saman hádegisverð og hún
Chris voru að leita sér að leit oft inn ti] mín áður en
líbúð í London.
„Ég skill það vel“, sagði heim til sín.
ég. „Eiga þau von á ein- Hún hafði mjög góða
hverju?“ stöðu sem einkaritari í stórri
„Ég hef ekki heyrt neitt iögfræðiskriffstofu og við
um það en ég býst við að hentum oft gaman að því
ungir hcldur giftir og hafa
fvrir fiölskvldu að sjá“.
Hún leit hugsandi á m:g.
„Það gleður mig að Lindsay
slanp í t.íma, bað er nóg að
ég fór í leikhúsið og hún (hafa eina niparmey í
það verði sem lengst frá
Fairfield ef Cihris fær að
ráða“, sagði Maeve og hló.
„Hann er 'Vúri ekki sem
hrifnastur aí Blaneyjunum“.
að ég skyldi leyta til henn-
ar ef mig skorti lögfræðileg-
ar ráðlleggingar.
Dag nokkurn spurði ég
hana um hlut sem mig hafði
Ég vissi ekki vel hverju lengi langað til að vita.
•svara skyldi. „Veit Jonathan að við hitt
,,Oo ég álít að hann hafi umst svo oft?“
PHILLIS MANNIN
skvldunni“.
Það er ef tii v.ill heimsku
legt af mér að vera svona
ákveðin f áð finna henni
mann fvrst hún var svo á-
nægð m°ð að vera ógift.
Það gekk meiva segia svo
langt að écr skrifaði Fsta y?
iy alla hiá menU sem ég
þekkti. en ég fann að það
voru ekki ma’’<*'• sem hent
uðu henm'. Maðnrinn varð
að vera eldri n hún. hann
Varð að '<rena f gnðr; stöðu
og virðiileffnr og góður. Ég
'komst að bgirri niðurstöðu
að bað ',ræri ekki svo auð-
Edwin Wade manninn sem
Alþýðublaðig — 26. febr. 1961 15