Alþýðublaðið - 26.02.1961, Side 15

Alþýðublaðið - 26.02.1961, Side 15
að hitta sig og undir foréfið skrifaðj iiann ,,'þinn íheitt elskandi Jonathan11. Við höfðum ekki meira að tala um, svo ég reif bréf in hans. Svo 'komu frumsýningar- kvöldið. Lokaæfingin tókst voðalega, búningarnir rifn- uðu. dansmærarnar böggl- uðust áfram, skreytingin eyðilagðist en á frumsýn- ingunnj féllu ailir hlutir á sinn stað og allt gekk eins og frekast var á kcsið. Þetta kvöld skeði eitt sem gladdi mig mikið, fað- ir minn flaug frá Ameríku til að vera viðstaddur ffrum sýninguna. Mig langaði til að gráta þegar hann kom i stóð og starði á mig og loks^ Þá eS elskaði hann ekki þoldi ég ekki meira. " ' lengur. Hann bað mig um „Farið þið nú að koma ykkur“, sagði ég og reyndi að brosa. „Faxið þið. farið þið“, veinaði rödd innra með mér. Loks gat ég lokað dyr unum að 'baki þeirra og ég féll ff rúm mitt eins ög svefn gengiill og lá þar lengi lengi. N'æsta morgun tók ég hring Jonafhans af fingri mér og hóf að skrifa hréf til hans. Ég varð að gera það skriflega, ég orkaði ekki að standa í þessu lengur. Ég skrifaði aðeins fáeinar línur: „Kæri Jonathan. Fyrr eða síðar skjátlast okkur öllum. Ég hélt að ég elskaði þig nægilega heitt til að giftast þér, en mér skjátlaðist. Fyr irgefðu mér Jonathan og reyndu að skiilja mig. Ég mun alltaf hugsa til þín. Kay“. . Ég vissi að það var svo margt annað sem ég hefði þurft að skrifa en ég gat það ekki. Ég sendi bréfið umsvifa- laust ti'l hans, Svo hringdi ég í Max og tilkynnti ’hon- ,um að ég yrði að heiman ó- (ákveðirin tíma. Ég fékk far með flugvél til Parísar og ■ þaðan fór ég til llíti'ls tfiski- þorps sem ég 'hafði eitt sinn komið við í. Það var dásam legur staður en dagarnir voru lengi að líða. En mér tókst það sem ég viidi, mér tókst að sætta mig við að við Ohris yrðum aldrei hjón. Ég var ung, ég varð að lifa mínu lífi, ég hatfði enn leik starfið og mér hafði aldrei fundist það þýðingarmeira en einmitt nú. Ef til vill tækist mér að öðlast ffrið með vinnu minni. Þegar ég kom aftur til London fór ég til Max og bað hann um að láta mig fá 'svo mikið að gera að ég hefði engan tíma til að hugsa. Max 'hefur víst ski'l- ið mig, því hann klapaði á hönd mér og kom fram við mig sem sannur vinur. „Ég hef mjög gott hlut verk sem bíður eftir þér“, 'sagði hann. „Aðalhlutverk í óperettu í Palaee. það er gott hlutverk fyrir þig, ég :er viss um að leikritið geng ur í mörg ár“. ,,Það hentar mér vel“, sagði ég og ákvað að standa mig vel. Svo komu æfingar, dans tímar, söngtímar. Þegar hlé varð á þeim voru það sauma konan, ljósmyndarinn eða hílaðamennirnir. Þannig liðu dagarnir og ég háttaði dauð þreytt á hverju kvöldi. Ég fékk mörg bréf frá Jonathan. Hann 'skrifaði að hann hefði reynt árangurs- laust að riá lí mig í símann. Hann trúði ekki því sem ég skrifaði, ég væri þreytt, hefði unnið alltof mikið, þegar ég hefði jafnað mig . . hann fann fullt af á- stæðum fyrir þv{ að ég sleit trúlofuninni alla nema 15 á réttu að standa“. sagðiB >;Ég held það — ég hef Maeve. „Ég held að það sél ekk' sagf honum það en heppilegt að fjölskyldan hann spyr oft um þig. Ég dreifist eitthvað". held að það gffeðji hann“. „Finnst þér það?“ spurði „Hvers vegna?“ ég undrandi. -,Eg býst við að hann á- „Já, það finnst mér. Það a^.. Þú þekkir einn hefði verið mjög heimsku Ur fJolskylúunni hafi hann legt af ykkur Jonathan að setjast að á Fairfield ef þið hefðuð gift ykkur. Það hefði aldrei gengið, Kay — ekki fyrir þig. Þú ert einstaklings hyggjufvera — til að vera Blaney verður maður að passa í mótið.“ „Það var ein af ástæðun um fyrir að ég sleit- trúlof- uninni“. „Ein af þeim?“ Hún tók um hönd mér. „Jonathan heldur að þú hafir kramið hjarta hans — en það er alls ekki rétt. Stolt hans er sært. en hann nær sér eftir fyrsta hlé kvöld nokkurt það. Hann er bróðir minn fékk ég nafnsjald 'sem á off mér þykir mjög vænt um stóð: „Ég skemmti mér hann en ég efast um að mjög vel. Má ég heilsa upp hann hefði gert þig ham- á þig eftir sýningu? Ég er ingjusama Kay“. ein. Maeve“. Þegar hún var farin kom Ég skrifaði undir: „Lang mér til hugar hve ei.nkenni ar mikið ti'l að sjá þig“, cg ilegt samtal okkar hefði ver sendi henni það til baka. ið en Maeve var merkileg segja fyrir mig en allir heimsins gagnrýnendur. Faðir minn var í tíu daga í London, hann sótti mig eftir sýningar °g fór með mig á fínustu veitingarhús borgarinnar. Hann var allt af glaður og elskulegur °g okkur leig mjög vel s.aman. Sem ibarn hafðj hann ekki þolað mig en nú þótti hon- um vænt um mig og hann vildi allt fyrir mig gera. Ég saknaði hans mikið þegar hann fór «n það kom annað óvænt fyrir sem ■gladdi mig mikið. Eftir rétt til að vona. Mig langar ekki til að hann verði fyrir vonhrigðum . . . Hún leit á mig. ,,En hann hefur víst enga von eða er það Kay?“ Ég hristi hýfuðið“. Nei, Maeve ég óttast . . .“ „Það gerir ekkert til. Mér þykir vænt um Jonathan en ég get séð galla hans. Ég hugsa að hann yrði ekki góð ur eiginmaður". „Það er jafn vííst og það að þú ert ekki dæmigerð tpiparmey Maeve. Hefurðu aldrei hugsað um neinn nema Ronnie?“ „Nei, eiginlega ekki, samt langar mig til að gifta mig, eignast heimili og börn. Eft- ir að hann fórst var ég bit- ur. Ég vann mikið og fór aldrej neitt. Mamma var mér mjög góð. Hún gerði allt fyrir mig sem hugsast getur — passaði að ekkert annað ylli mér áhyggjur, að Þegar hún kom — ég sat kona og m:g langaði til að óg fengi ag ver - frig;’ 0« - i • A?1 .1* ___ ^J lrirvMí not L oin V A i « _ og hreinsaði ffarðann úr and liti mér — sá ég að hún var sú sama Maeve og ég hafði kynnst, róleg, virðu- leg og indæl og það gladdi mig að sjá ihana aftur. Það ‘skipti engu máli þó ég hefði kynnast henni betur. Við höfðum alltaf verið vinir og vinátta var einmitt það sem ég þarínaðist svo sárt núna. Ég átti margar kunningja- konur, glaðar og kátar stúlk ur á aldri við mig, en vin- i inn í búningsherbergið mitt með fangið fullt af blóm- um, unglegur og glæsilegur með augun Ijómandi af ■stolti. Móð:r mín haffði jaffn vel minnst mín °g sendi mér skeyti ihandan hafsins. Ég fékk mikið af blóm- um — Jonathan sendi mér dökkrauðarrósir og ég fékk blóm frá Fleur °g kort með — „Gangi þé vel Kay. Við óskum þér alls góðs“. Ég var kölluð sex sinn- um fram ein og mér var fagnað óskaplega. Þetta var í fyrsta slnn sem mér hafði tekist svo vel og tárin streymdu n:ður kinnar mín- ar þegar ég kom inn ;i bun- ingsherbergi mitt eftir síðasta tjaldið. Það beið fullt af fóllki eft ,ir mér. Max Og laglega litla konan hans, Drake Mercer, samleikarar mínir og — Fieur og Ghris. Við litum hvcrt á annað °g flýttum okkur svo að líta undan Seinna þrýsti hann^ hönd mína °g hvlíslaði: „Þú varst 'stórbostleg Kay“. Og þessi orð Ohris ihöfðu meira að hvíla mig. Það voru allir góðir við mig“. Ég gat vel ímyndað mér hve „góð“ mamma hennar hafði verið, hún hafði bund ið hana þéttar og þéttar viðj um fjölskyldunnar og gætt þess vandlega að láta hana forðast aíla þá menn sem ung nítján ára stúlka gat orðið ástfangin í. Allan tím ann hafði hún róið að þeim öllum árum að Maeve færi aldrei frá henni heldur yrði stöð hennar °g stytta í ell inni. ,En seinna . • . þegar þú syrgðir hann ekki lengur Maeve . . . hitturðu þá enga aðra menn • aldrei kynnzt henni mikið, átta Maeve var mér þýðing- , Ég nú ég vandist innst inni var ég sannfærð armeiri. Hún var aldri en felátt áfram af því& að vera um að við værum skyldar ég, hún leit heilbrigðum boðin út. ég gleymdi hvern sáhr. augum a lífið, hún var ekki jg ep. áttj að haga mér og Hún sagfði mér blátt á- að neinu leyti smámunasöm. um hvað éa átti að tala' Tím fram frá þeim hinum. Það Mér þótti þeim mun vænna inn er KVO fiiótur að líða, var hún sem sagði mér að Um hana sem ég kynnNist einn góðan veðurdag er mað Chris og Fleur hefðu gift henni betur og jafnvel í dag Ur ekki unsl,r leneur, menn sig í kyrrþey og að Fleur eftir allt sem skeð hefur irnir sem bú þekktir eru ekki byggi á Fairfield. veit ég að hún er sgnnur Ég spurði hvernig Fleur vinur minn. hefði það og Maeve sagði Við fórum að borða oft mér að hún blómstraði. Þau saman hádegisverð og hún Chris voru að leita sér að leit oft inn ti] mín áður en líbúð í London. „Ég skill það vel“, sagði heim til sín. ég. „Eiga þau von á ein- Hún hafði mjög góða hverju?“ stöðu sem einkaritari í stórri „Ég hef ekki heyrt neitt iögfræðiskriffstofu og við um það en ég býst við að hentum oft gaman að því ungir hcldur giftir og hafa fvrir fiölskvldu að sjá“. Hún leit hugsandi á m:g. „Það gleður mig að Lindsay slanp í t.íma, bað er nóg að ég fór í leikhúsið og hún (hafa eina niparmey í það verði sem lengst frá Fairfield ef Cihris fær að ráða“, sagði Maeve og hló. „Hann er 'Vúri ekki sem hrifnastur aí Blaneyjunum“. að ég skyldi leyta til henn- ar ef mig skorti lögfræðileg- ar ráðlleggingar. Dag nokkurn spurði ég hana um hlut sem mig hafði Ég vissi ekki vel hverju lengi langað til að vita. •svara skyldi. „Veit Jonathan að við hitt ,,Oo ég álít að hann hafi umst svo oft?“ PHILLIS MANNIN skvldunni“. Það er ef tii v.ill heimsku legt af mér að vera svona ákveðin f áð finna henni mann fvrst hún var svo á- nægð m°ð að vera ógift. Það gekk meiva segia svo langt að écr skrifaði Fsta y? iy alla hiá menU sem ég þekkti. en ég fann að það voru ekki ma’’<*'• sem hent uðu henm'. Maðnrinn varð að vera eldri n hún. hann Varð að '<rena f gnðr; stöðu og virðiileffnr og góður. Ég 'komst að bgirri niðurstöðu að bað ',ræri ekki svo auð- Edwin Wade manninn sem Alþýðublaðig — 26. febr. 1961 15

x

Alþýðublaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.