Alþýðublaðið - 13.05.1961, Blaðsíða 7

í LESTRARSALNUJVI í Há
skólanum. Þarna er ekki
litið upp að óþön’u þessa
dagana.
WWMMWMWIWWMWWW
BERGLJÓT Eiríksson ogr
Guðmundur Oddsson
ganga upp til prófs í mið-
hlúta í læknisfræði n. k.
mánudag. Þau Jiafa bæði
lokið fyrrihluta prófsins
með góðum árangri — en
síðari hlutinn getur gert að
engu vonir um frekara
nám., Þau lesa því myrkr-
anna á milli, hafa með sér
nesti í skólann, kaffi á
brúsa og samlokur, ti[ þess
að eyða ekki tíma í ónauð-
synlegar ferðir. „Skemmt-
anir, frí“ eða lannað slíkt
eru orð, sem þurrkuð hafa
verið út úr orðabók þeirra
í lokasprettinum fyrir próf
ið. — Nú er ekki um neitt
annað að gera en að lesa,
I e s a , LESA,
WMMWWWWMWWWW*
ÞAR skiptast á skin og skúr
ir. — í skólunum standa yfir
próf. — Þeir, sem standa ut-
an við, leiða ef til vill ekki
hugann að því, eru ef til vill
búnir að gleyma því, —
hvernig það er að vera í
prófum og standa í próflestri
á björtum vordegi, — sitja
yfir bókunum og sjá „alla
hina“ ganga úti í sólskininu
fyrir utan gluggann.
Það er þó ekki eingöngu
iesturinn, sem sálgar holdið
utan af beinunum, spennir
taugarnar, veldur magapínu,
andvökum og ótta, — heldur
einmitt óttinn sjálfur, kvíð-
inn og loks úrslitin.
í æðstu menntastofnun
landsins, Háskóla íslands, er
háð margt stríðið þessa dag-
ana, — Þar eru tilvonandi
embættismenn og að líkind-
um einhverjir framtíðarleið-
togar þjóðarinnar að berjast
fyrir því, að sannfæra prófess-
oranna um, að þeir kunni það
sem með þarf til að gerast:
prestur, læknir, lögfræðingur,
viðskiptafræðingur. málakenn
ari, íslenzkufræðingur eða
hvað sem það annars er, sem
þeir leggja stund á. — Dálítil
óheppni getur haft hinar ó-
lýsanlegustu afleiðingar —
eftir kannski 5 ára strangan
lestur er atlt hrunið til grunna
— og ef til vill er réttindun-
um til þess að reyna aftur að
fullu glatað — nema byrja
PROFSKREKKUR
OG MAGAVEIKII
alveg að nýju eins og nýstúd-
ent.
Sumir eru aftur á móti ó-
trúlega heppnir. Kannski.
koma þeir einmitt upp í því,
sem þeir kunnu bezt, jafnvel
hafa þeir sleppt einhverju —
en heppnin bjargar þeim —
og þeir ganga sigursælir út í
vorið.
Hinir, sem urðu bráð ó-
heppnir, standa eftir, — og
eiga fyrir sér að reyna að
byggja upp að nýju annað
hvort úr líkum efnivið eða
leggja nú á önnur mið.
Það eru ekki þau ein — sem
bíða með eftirvæntingu, von
og kvíða, — sem gleðjast með
þeim, ef vel gengur, og sem
hryggjast með þeim, ef allt
hrynur. Fjölskyldan, vinir og
kunningjar fylgjast með af á-
huga.
Það einkennilegasta við
prófin er það, að studum virð
ast einmitt þeir, sem helzt
áttu lof skilið, verða harðast
úti — og vegna þessarar nátt-
úru prófanna eru lestrarhest-
arnir jafnkvíðnir og hinir
kærulausari, jafnvel kvíðn-
spurðum við hana dagin»
eftir?
— Ég hef aldrei vitað ann
að eins .. . Fyrst kom ég upp
í einni af þessum, sem ég
komst ekki yfir að læra — en
fékk að draga aftur — og þá
kom ég upp í annarri, sem ég
hafði ekki heldur lært. Ég
settist óvart á borðröndina og
mér sortnaði fyrir augum ...
En heldurðu að ég fái kann-
ski hálfan samt? ... Ég fékk
að draga einu sinni enn ... r
Vonandi fær þessi saga
góðan endi — og vinkona okk
ar fær hálfan fyrir þessar sj<>
af 10. En þar sem kröfurnar
eru enn strangari en í Mennta
skólanum, þar sem þó alltof
margir — því miður — eiga
eftir að ganga þung spor þetta
vorið — fallnir á eigin bragði
— þá er það þó næstum þvi
barnaleikur á við þá, sem eru
lengra komnir. Háskólastúd-
entarnir eru margir hverjir
komnir með fjölskyldu, hvert
leslrarárið er dýrmætt, heima
er beðið eftir úrslitunum.
Sumir verða að setjast &
skrifstofu eftir 5—6 ára nám.
Þeir voru kannski bara ó-
heppnir eða búnir að lesa sig
í hel — gleymdu öllu, þegar
á hólminn var komið. Doðr-
antarnir dansa fyrir augun-
um — en þessi iitli staður —•
þar sem prófverkefnið fjallar
um er í þoku.
Framh. á 14. síðu.
ari — því að þeir setja sér ef
til vill ákveðnara mark.
— Ich weiss nicht was soll
es bedeuten — söng hún, unga
vinkona okkar á sunnudaginn
á milli þess, sem hún kepptist
við að troða inn í höfuðið á
sjálfri sér eitthvað af þýzkum
endursögnum, sem 3. bekkur
Menntaskólans í Reykjavík
átti að hafa til prófs daginn
eftir.
Daginn eflir lagði hún af
stað í prófið, að vísu uppstrok
in og fín en með skelfingar-
glampa í augunum. Hún átti
eftir að læra tvær af 10.
— Hvernig gekk í prófinu,
ÞESSIR hér eru heldur
glaðhlakkalegri á svipinn
en Bergljót og Guðmund-
ur. Tveir þeirra höfðu lika
lokið fyrri hluta 1. hl..prófs
í læknisfræði daginu áður
með frammúrskarandi ár-
angri. — Þótt björninn sé
ekki unninn er áfanga náð
í bili. Einn þeirra, lengst
til vinstri, á þetta eftir —
enda efins á svipinn (Auð-
ólfur Gunnarsson), — en
Bjarni Hannesson og Hann
es Blöndal hafa frá ýmsu
að segja, — hvernig þetta
allt saman var. — Þeir
stönzuðu þó ekki lengi
þarna á stéttinni fyrir fram
an Háskólann, — heima
biðu bækurnar og fleiri
próf á næsta leiti.
Alþýðuhláðið — 13. maí 1961 ’Jf