Alþýðublaðið - 23.06.1961, Blaðsíða 15

Það breytir öllu. Þú átt eft
ir að verða slolt af Jiúsinu
okkar".
);Því trúi ég Johnnie“,
sagði hún hlýiega.
Hann snérist 'á hæl til að
fara. Hún leit á hann og
sagði: „Johnnie — viltu
vera vingjarnlegur við Pet-
er?“
Hann leit aftur á hana cg
sagði næstum reiðilega. „Af
hverju hugsarðu efeki um
annað en Peter? Það er
engu líkara en hann sé eini
maðurinn í heimium”.
„Hann ér vinur minn. Og
hann hefur bjargað lífi
miu“. Og hún sagði honum
hv'að skeð hafði í Djakarta.
„Svo hann er hetja í of
análag. Það er naumast“.
Hann glotti. „Ég verð að
reyna að þola hann þín
þegna Julie. En þú veizt iað
ég á erfitt með að leyna því
þegar fólk fer í taugarnar
á mér. Mér finnst ©kki mik
ið koma til innfytiendanna
heldur“, bætti hann við.
. „En Johnnie þó! Þú ert
sjálfur innflytjandi“!
„Vitleysa. Ég er Breli. Við
Bretar erum ekki innflylj-
endur. Inn'fljújendurnir eru
útlendingar".
„Peter er enskur í aðra
ættina“. ......
„Já, ég heyrði að þú s'agð
ir það. Jæja, jæja, ég iskal
reyna það þín vegna Julie“.
Þau sátu við morgunverð-
arhorðið öll þrjú. Peter
brosti til hennar, en bún sá
hann var telkinn og hafði
sennilega efeki sofið alltof
vel. ...........
Johnnie sagði klunna-
lega.” Fyrirgefið að ég lét
skapið 'hlaupa með mig í
gönur í gær Mendel. Ég —
já, það istóð illa é tfyrir mér
og það Ikom mér á óMart að
finna ykkur Julie hér. Sér
staklega yður, etíþimér leyf-
ist að segja svo. Ég vissi að
vísu að Ju'ie var kominn til
landsins, slííkt fréttist ifljólt
og ég (bjóist við að sjá hana
bráðlcga. En ékki ó-
kunnuga.“, ..................
„Við skulum sleppa því”,
sagði Peter rólega. „Ég vona
að þér litið ek!ki á mig sem
ókunnan rnann 'í framtíð-
inni“. ........
„Ég er víst ekki verið
þekfetur fyrir það ífyrst við
eigum að búa undir sama
þaki framVegis", sagði Jo-
hnnie c/j hló 'þvingað. „Julie
sagði miér að þér væruð hing
að kominn til iað kynna yð
ur ástralskan landbúnað“.
„Rétt er það. En eftir at-
burðinn i gæiifeveldi ispurði
ég Julie hvort hún vildi að
ég Ifæri Ihéðan, Hún svaraði
neitandi“. ,
Jöhnnie 'hló jáfn þvingað
og fyrr. „Þlað er víst 'bezt
að þér alflið yður reynsiunn
ar, sem þér komuð til að
tfá. Ég skal biðja Laleiy, fjár
hirðirinn minn að tfylgja yð
ur um búgarðinn. Hann er
eikki stór en okkur vantar
tfjármagn til að reka hann.
Mikið tfjármagn“. Hann
hiriisti dapur höfuðið.
Það gladdi Julie að nú leit
út fyrir að óvinátta þeirra
Væri á enda. Það gat vel
verið að hún hefði átt að
Háta Peter fara kvö.'ldið áður
en hún vildi ekki missa
hann. Hún vissi, án þess að
'hún. sikildi hvernig á því
stóð að etf hann færi he’fðu
Ihún misst eitthvað dýrmætt
að eilífu.
Johnnie iók henni um lánd
eignina í jeppa.
' „Hestar eru úreltir á bú
garðd eins og þessum“,
sagði hann“. Við eigum að
vísu Ihesta og Larey á gamla
meri sem Ihann ’beitir fyrir
kerru en yifirleitt nO'tum við
jeppann". ......
Það vlar iskemmtilegt að sjá
landeignina og að aka eftir
mjóum stígunum milli sauða
hjarðanna. Neðst við girðing
una var stór tjörn í sikugga
stór eudalyipitustrés. Þar leit
út tfyrir að vera friðsælt og
skugg'sælt.
„Við skulum setjast í
skuggann þarna“, isagði Jo-
ihnnie. „Ég þanf að ræða svo
margt við þig og spyrja þig
svb margs. Við getum elkki
talað vel saiman meðan við
ó'kum um og þessi náungi er
alltaf á hælunum á okkur.
Fyrirgefðu — ég gleymdi að
ég er að tala um vin þinn,
Peter Mendel“.
Hiún hló og lagði hendina
á handlegg hans. „Þakka þér
fyrir leiðréttinguna Jo-
hnnie“. ....
Þau stigu út úr 'bílnum og
gengu að tjörninni. Þar lá
stór tjástotfn í skugganum
og Johnnie sparkaði harka
lega í hann til iað athuga
hvor.t þar leyndust sjö.ngur
áður en hann lét ihana setj-
ast. Hann spurði um móður
hennar og systur og hún
sagði honum allt fréttnæmt
að iheiman. En það leit ekfci
út fyrir að hann héfði isér
lega mikinn áhuga fyrir orð
um hennar. Þal var sem eitt
hviað iægi honum á hjarta.
„Þið hatfið víst orðið ffyr
ir miklu álfalli þegar Frank
dó? Þú líka Julie?“
„Það var hræðilegt11.
Hann kinkaði kolli“.
„Hann hafði efcki fest örygg
isláisinn á byssunni og sfcot
ið reið af þegar hann klifr
!aði yfir girðingu. Ég get
akfci enn skilið að 'það sé
satt“. .......
„Johnnie?" Hún leit á
hann“ Vorið þið Frank
etóki alltaf jafn góðir vin
ir?“
Hann leit undan og hún
siá hvernig roðinn kom fram
í brúnar kinar hans. „Auð
vit'að vorum við góðir vinir.
Því ihefðum við ékki átt að
vera það Jule?“ Það varð
smá þögn. Svo sagði hann
reiðilega: „Hver hefur ver
ið að spýta islaðri í þig
Þetta hefur ekki gengið vel
fjáihagslega. Við urðum báð
ir að taka lán með búgarð-
inn sem veð. Það hefur ver-
ið erfitt að biorga atf láninu,
Ihalda eigninni við og reyna
að lagfæra ýmislegt. Ef til
vill ættum við að selja
Julie og 'bjarga því sem
bjargað Verður? Þetta er
eifeki auðveld eign, eklki í
þessum þurrki. Það hefur
ekki komið dropi úr lbfti í
þrjá mánuði Sem betur fer
erum við eklki jaifn illa sett
ir og margir aðrir. Við höíf
um fljótið — á meðan Ifevísl
in, sem búgarðurinn stendur
við þornar ekki alveg upp“.
„Badcock lögfræðingur
minntist iá að við hefðum
ífengið tilboð í jörðipa. En
ég vil ekki selja Jdhnnie. Ég
sé vel iað það þarf að lag
færa margt en mér líst vel
á búarðinn þó ég hatfi svo
sem. ekkert ivit á landtoún-
aði. ...........
„Þú viðurkennir sjálf að
þú hafir ekki vit á landbún
aði. Geturðu ekki treyst
mér og látið mig ráða þvtí?“
„Nei, Johhnie", hvíslaði
hún. „Ég hef komið alla
iþessa vý'gatend til að taka
rnína eigin ákvörðun. Ég
verð að sannfærast um að
eignin hatfi ékki verið þess
virði sem. við greiddum tfyr
ir hana áður en ég sam-
þykki að selja hana“.
„Þú treystir mér ekki
mikið“ hreytti hann út úr
isér og rödd hans skalf af
reiði. ......
„Eklkert Johnnie“, Hún
reyndi að hlæja. „Ekkert
sem ekki er hægt að lag
11
færa. Ég skil þið aðeins
ekki lengur“.
„Julie els-kan mín“, hann
tók um báðar hendur hennar
cg dró hana að sé. „Elskarðu
mig elkki? Þú veizt að ég get
ekki lilfað ef þú e'kki elskar
mig. Þannig hefur það alltaf
verið. Síðan ég var smápatti
hefur þú elsikað mig og ég
hef verið stoltur a'f ást
þinni. Stoltur yfir því að
þú skildir allt sem ég gerði
og ætíð með mér. Svíktu
mig ekki núna‘ Yndið mitt
einasta — e'kki núna, þegar
ég þarfnast þín meira en
nokkru sinni fyrr. Ástæðan
fyrir því að aiilt þetta skeði
— allt þetta djöfullegg, skeði
— er sú að þú varst ekki
hjá mé.r, þú og ást mín á
þér. Farðu ©kki frlá mér. í
guðanna bænum Julie.”
Þetta neyðaróp hans kom
frá innstu hjartarótum.
Augnaibliki seinna hvísldi
hún í tfaðmi hanis og hann
þrýsti íb.enni áð sér og kyssti
varir hennar og augu. Þann
ig hatfði hann kysist hana áð
ur en hann fór til Ástraliíu,
þegar hann hað hana um að
bíða sín. ....
Hún kyssti hann einnig
en ekki með sama áslríðuofs
anum og þá. Það var engu
'líkara en hún þyrifti að
minna sjálfa sig á: „Þetta
er Johnnie— þetta er Jo-
hnnie Brownell Julie- þú
elslkar hann “ Ef til vill
hafði þetta skeð ctf snöggt.
Annað veiifið hafði hann tal
að um að selja búgarðinn og
og svo faðmaði hann hana
að sér og kyssti.
Loks róaðist hann einnig.
Hann kýssti hana blíðlega
og sagði: „Þetta var gott
Julie. Ég hélt að ég heffði
misst þig að eilífu og það
var var að sálga mér. Ég
varð viti miínu fjær þegar
ég sá þig í gær sitja til
isama borðs og þennan ná-
unga — nei fyrirgefðu mér
'til sama borðs og Peter
Mendel. Vig skulum selja
og fara héðan ástin miín. Við
tfáum það milkla pena, að við
geium keypt búgarð annðars
staðar. Eða farið heim til
Englands og sezt að þar“.
Hún slei't sig af ’nonum.
Hún var róleg og óhamingju
söm og skildi ekki tilffinning
ar sínar. „Við skulum ræða
málið Jdhnnie. NeyðumSt
við tii að selja?“
„Ég vil gja^nan Ijúlka
þessu af. Ég vil komast héð
an. Ég hata þennan stað.
Hann fer í taugarnar á mér,
Ég veit ékki lengur hvað ég
segi eða geri. Þetta hefur
verið sannkallað víti síðan
Franlk dó. Ég verð að kom
ast Andlit hans
varð aftur markað þjáning-
ardráttunum, sem hötfðu
skeltft hana svo mjög kvöld
ið áður. ........
„Við höfum fengið tiiíboð“,
sagði hann rólégri. „Mér
finnst við ættu mað taka
iþví Julie“.
„En ltað er svo lágt! Bad-
codk aðvaraði mig við að
taka því“.
„Trúir þú honum: betur
en mér?“‘ Johnnie reid'dist
á ,ný. ..........
„Lttu ökki swona Johnn-
ie minn. Eg er alltof þreytt-
til að ræða þetta. Ég er ný-
komin hingað, Ég vil vera
'hérna um tíma og sjá hvern
ig allt er áður en ég tek
mína áfcvörðun. Vertu mú
góður Johnnie! Hún tólk um
handlegg hans og leit biðj-
an’di á hann. „Við skulum
aika heim. Ég er sivo þreytt“.
„Jæja þá“, sagði hann.
„Við skulum fresta því þang
að til feeinna. Ég vil ógjarn
an særa þig vina mín, en
við verðum aldrei hamingju
söm hér“. ......
Þegar þau komu að hús-
inu kvaðst han,n þurtfa að
fara í verzlunarerindum til
borgarinnar og_ ekki koma í
hádegis'verð. „Ég ætla ekki
að eyðileggja 'fjölskyldúliíf
yfekar Peter Mendels!“
’Hann hló við, en það var
efeki f.vur hláitur.
„Af hverju talarðu svona
Johnnie“. . .. „
„Hvernig heldurðu að ég
eigi að 'láta þegar þú dragn
ast alls staðar meg þennan
Frakka? Ég veit ekki hve
langan tíma það tekUr hann
að fá þessa reynslu sem
hann talar um en mín vegna
má hann fara í dag“.
„Þú lofaðir að vera kurt
eis við hann“.
„Ég skal gera mitt bezta“,
urraði Johnnie. „En ég vildi
óska að þú hugleiddir eitt
bvað tilboðið sem við feng
um í b/igarðinn. Ég held
því fram að við ættum að
selja. Og tiiboðið stendur
efeki að eilífu“.
„Veiztu hver það er sem
býður í búgarðinn Jchnn-
ie?“
Hann leit efcki í spyrj-
andi augu hennar. „Mér
hefur iskilist að viðkom-
andi aðili vilji ekki að nafn
hans sé géfið uípp“, sagði
ha.nn. ..........
7.
Hún gefck inn í húsig og
velti því fyrir sér hver's-
vegna honum væri svd mik
ið í mun að selja. Fánnst
honum erfitt að búa hér
eftir lát Franks eða óttaðist
han,n að hann gæti efcki refc
ið búgarðinn einn?
ÆiiiiiiiniiiiiíiinniiíiiinninniiyiiiiiiiniífliininiiiifflninDiiiiiiini
Maisie Grieg
ð
B
rinnar
AlþýðublaðiS — 23. júní 1961 |_5