Alþýðublaðið - 20.10.1961, Blaðsíða 15

„Bannsettur dag-gamli
kjúklin'gasalinn,“ sagði Jói.
„Það ætti að setja hann í
kassa.“
„Villtu láta fuglinn vera?“
galaði frú Quinn til gömlu
konunnar, sem alltí/f var að
klipa hænuna.
„Það gerir ekkert til,“
hu'gsaði Jói „þó ég líti á kjúk
lingana.“
Á kjúklingastallinum
hlupu hundruð kjúklinga um
í stóru glerhúri með parafín
lampa í miðjunni þeir tístu
allir eins og mýs. Þegar ein
Siver keypti þá voru þeir látn
ir í pappa.kassa með loftgöt-
um og tístið v.arð lágværara.
Það var synd að þeir voru
svona síkammlí'fir.
„Viltu annan vinur “
spurði kjúkli,ngasalinn.
„Ekki í dag þakka þér fyr
ir“ sagði Jói. • „Ég er ekki
fæddur hænsnaræktunarmað
ur.“
„Þú þarft að kunna listina
vinur.“
„Nú ætla ég að kaupa mér
einhyrning,“ sagði Jói.
„Gerðu það,‘ sagði maður-
inn, „gerðu það.“ Hann hnoð
aði tveim tylftum af kjúkling
um í kassa og batt snæri uta-n
um.
Hundasalarnir stóðu venju
lega með hvolp í hendinni
og annan í vasanum. Þeir
sögðu 'etóki orð nema hvolpi
væri Mappað. Þá sögðu þeir
að þetta væri hreinræktaður
írskur fjénhundur, mamma
hans hefði verið varðhund-
ur. Fáeinir höfðu búr með
stærri hundum í og einn eða
tveir stóðu bara og höfðu
fjóra eða fimm hunda í bandi
og reyndu að gæta þess að
þeir hlyau ekki í hringi eða
stykkju á fólk. Þarna voru
hundar með stuttar lappir bg
löng skott og hundar með
stutt slkott en langar lappir.
En allir voru þeir hundar,
alllir gðltu og urruðu, aðeins
hundar.
Jói gekk framhjá hundasöl
unum alveg út á e,nda mark-
aðstorgsins, það klingdi í
fjórtán ‘krónunum í vasa
hans og þrfr menn rey,ndu að
selja honum hreinræktaðan
hvolp, en sá aftasti þeirra,
sem stóð við járnbrautarbog
ana þagði. Hann bar stóra
ihvíta kanínu undir annarri
hendinrf og í hinni var snær
isspotti og bundinn við snær
sspottann var lítill einhyrn-
ingur.
Meðan Joi virti einhyrn-
inginn fyrir sér kom lítill
maður í þrem peysum og
ieit á kanínuna. Hann tók
hana upp á eyrunum og kan
ínan sparkaði í hann. Svo
skilaði hann henni og sagðk
„Flæmsk?“
„Hodlenzk,“ sagði aftasti
maðurinn.
„Furðulegt,“ sagðj Htli
maðurinn og tosaði í peys-
urnar sínar. „Furðulegt.“
Fólk gekk þar framhjá
með 'ávexti í poka og hunda
og fugla í búrum, en enginn
talaði við manninn. Svo
kom stór strákur og starði
lengj á hvítu kanínuna.
„Hvað Ikostar hún?“
spurði hann.
„Sjötíu og fimm krónur,“
sagði maðurinn. „Hún er
hollenzk.“
„Fiimmtíu,“, sagð^ strákur
inn.
„Seld,“ svaraði maðurinn
og rétti fram kanínuna.
Stóri strákurinn fór á
'brott og talaði iinn í eyrað á
kanínunrii. Aíttasii maðujr-
inn losaði um snærisspott-
ann þegar Jói gekk að ein-
hyrningnum. Einhyrningur-
inn sleikti höndina á Jóa.
„Hann er svolítið skaíkk-
ur,‘ sagði maðurinn við Jóa,
„en hann réttist með tíman-
um.“
„Hann er svolítið skakk-
ur,“ svaraði Jói og leit á aft
urfætur einhyrningsins,
„annar afturfóturinn ér
styttri en hinn.“ -■<
„Hann er vanskapning-
ur,“ sagði maðurinn. „En
samt.‘
„Hvað kostar hann?“
spurði Jói.
„Aðeins þrjátíu krónúr,“
svaraði maðurinn.
„Ég skal borga tólf,“ sagði
Jói.
„Svo.na nú,“ sagði maðúr-
inn.
„Hann er skakkur,“ sagði
Jói.
„Og hvað gerir það til þó
hann sé skakkur?“ spurði
maðurinn. ,,Hann stækkar.“
„Fjórtán krónur,“ sagði
Jói.
,,Krakkar,“ sagði maðpr-
inn, ,,krakkar.“ Hann gekk
að bogunum með ei.nhyrning
inn haltrandi á eftir sér og
Jóa á hælunum á þeim báð-
um.
Undir bogunum var þéfur
af reyk og hestum og innan
um óþefinn ómaði fótatak
og mannamál. í hornunum
sátu gamlir menn með sítt
skegg og gamlar konur með
fjaðrir í hattinum, vafin inn
an í allskyns druslur og töl
uðu við sjiátlf sig. Þegar Jói
gekk fram hjá saup gamall
maður drjúgum á flösku og
ihóstaði. Aftasti maðurinn
hraðaði sér og einhyrningur-
inn tölti og hoppaði á hælum
hans.
Þegar Jói náði þeim nam
maðurinn staðar og einhyrn-
ingurinn settist.
„Ertu þarna enn?“ spurði
maðurinn. „Krakkar!“
„Hvað ætlarðu að gera Við
hann?“ sagði Jói.
„Eta hann,“ svaraði mað-
urinn.
,,Ó,“ stundi Jói.
„Með lauk,“ svaraði mað-
urinn.
„Hvað ‘kostar hann?“;
spurði Jói.
„Hvað á ég oft að segja
þér það?“ spurði maðurinn.
„Þrjátíu krónur. Það hefur
hann kostað mig.“
„Ef þú vilt koma með mér
til herra Kandinsky í Tízku
stræti,“ sagði Jói, „lætur
hann þig fá þrjátíu krónur.“
„Alla þá leið?“
„Og ég skal láta þig fá
fjórtán krónur,“ bætti Jói
við.
„Láttu mig þá fá fjórtán
krónumar,“ sagði maðurinn
og Jói taldi krónupeningana
fram í lófa mansins.
„Mér er sama þó ég teymi
ihann,“ sagði Jói, „ef þú ert
þreyttur.“
í vinnustofunni var herra
Kandinsk/ að sauma renni-
lás í buxnaklauf, iþví við-
iskiptavinuirinn hefur ailltaf
á réttu að sta.nda jafnvel þeg
ar hann hefur á röngu að
standa. Hann talaði við bak
arann á horninu. „Veiztu
hvað?“ sagði 'hann um leið
og Jói kom inn með einhym
inginn. ,,Seydda rúgbrauðið
er ekki betr.a fyrir mig, ég fæ
bara brjóstsviða af því.
„Ég er búinn að marg-
£e&Ja þér,“ sagði bakarinn,
„það er seydda brauðinu að
kenna. Ég er bakari, held-
urðu að ég viti ekki um hvað
ég er að tala?“
„Halló Jói,“ sagði herra
Kandinsky. „Hvað hefurðu
þarna?“
„Er hann ekki vanskapað-
ur?“ spurði ibakarinn.
„Hanú stækkar,“ sagði
maðui-inn.
„Viltu lána mér þrjátíu
krónur tiil að borga fyrir ein-
hyrninginn, herra Kandin-
sky?“ spurði Jói.
„Þrjátíu ikrónUr,“ sagði
herra Kandinsky og teygði
sig í kassann, sem hann
geymdi skiptimyntina í, „er
gjafverð fyrir einhyrning.“
Seinna skoðaði herra Kan
dinsky einhyrninginn vand-
lega.
„Það er rétt,“ sagði hann,
„þessi einhyrningur er ein-
ihyrningur, Jói. Efalaust er
þetta alvöru einhyrningur,
Shmule. Það er aðei,ns eitt
lítið horn á enni hans.“
„Má ég sjá?“ sagði Shmu-
le. Og eftir að 'hann hafði
þreifað á horninu og enni
dýrsins, sagði hann: „Rétt er
það, eitt horn aðeins.“
,En það sem þýðingarmest
er sagði herra Kandinsky,
„Jói fór á Torgið til að
kaupa ein'hyrning. Er ekki
svo Jói?“
,Jói kinkaði kolli.
„Og af því leiðir,“ sagði
herra Kandinsky æstur, „af
þVí leiðir að hann kaupir
ekki eitthvað sem ekki er
einhyrningur. Þar með kaup
ir hann einhyrning og þetta
er hann.“
„Margt er rétt í því, sem
þú segir,“ svaraði Shmule,
„mér virðist þetta vera geit-
arkiðlingur; eilítið vanskap-
aður að Vísu — hann líkist
alls ekki hesti og það er það
sem einhyrningur er að
horninu undanskildu.“
„Hefur þessi horn, já eða
nei?‘ spurði 'herra - Kandin-
sky.
„Hann hefur án efa lítt
þroskað hor,n,“ svaraði
Shmule.
„Eitt horn eingöngu?“
spurði herra Kandinsky.
„Eitt horn,“ játaði Shmu-
le.
, Já“, sagði herra Kandin-
sky, „þá er þetta einhyrning
ur.“
„Hvernig á ég að vita
'það?“ sagði Shmule og yppti
öxlum " og axlaypptingin
minnti hann á axlarvöðvana
svo hann strekkti á þeim og
slakaði til skiplis um stund.
Svo sendi herra Kandin-
sky Jóa til grænmetissalans
Rafvirkja-
meistarar
Framhald af 14. síðu.
vegar en á það hefur nokkuð
skort, að þess: samvinna hafi
verið sem skykii. Erf tt hefur ,(
verð um útvegur, varahluta til
ofannefndra tæk'u og vcrz uni
með þá oft óhagsiæð vegna.
rangrar álagn ngar.
Þá v rð>=': mj> j irð ilegf að
þerra og viðhald og hafa hlot.
ið til þess löggild ngu.
H nsvegar er ekki óalgengtf
að margnefnd tæki séu seld í
matvöruvsrzlunnm, bókabúð.
um og vefnaðarvöruverzlunum
og verður hað að teljast vafa.
söm þjónusta v.'ð kaupead jr.
Með t Il'ti t 1 ofanritaðs skor
ar funduvn.i á áðijrne.pnda að-
ila svo og á Rafmagnseft rlit
ríkisins, Raffagaprófan ríkis
ins og Rafveitur rík sins að
þeir hlut st ti] um að bætt
verðj úr því ásíandi, sem nú .
ríkir í þessum málum.
Einnig voru samþykktar sam
starfsreglur rafv'rkjameistara.
Fundarmcnn heimsótcu Raf_ :
tækjaverksmiðjuna h.C., Hafn. :
arf rði.
Úr stjcrn sambTndsins áttu ,
að ganga Gísli Jóh. S gntðsson
formaður. en var enáurkjörinn.
Aðr r í stjórn eru: Gissur
Pálsson, Ríkharður Sigmunds.
son, Aðalstein-i Gislason og
V.ktor Kristiánsnon.
tiil að kauna kál og gulrætur.
„Og salt líka,“ bætti hann
við. „Það ren hann vill ekki
éta notum við í súpuna.“
Þegar Jói ver farinn rann,
sakaði herra Kandinsky ein-f 1
hyúhinginri aftur meðant
Shmule æfði hálstak á sjálf-
um sér.
Meðan herra Kandinsky ‘
istraulk einhyrnignum söng '
hann:
„Einn kiðling, einn kiðl-
ing, keypti pabbi fyrir tvær
krónur.“
iShmuile <]0>t í kringum sig.
„Þetta sagði ég,“ sagði hann,
„kiðlingur!“
Hvern skaðar það“,
spurði herra Kandinsky, „þó
við gerum hann að einhyrn-
ingi, Shmu’e? Já “ bætti ‘
hann við, , ,vanílfeapa8ur er
hann. Herra Kandinsky sló
taktinn sorgmæddur á svip
og söng:
„Þá kom ná Heilagi, bless-
aður sé íharm,
ihúsbóndi dauðans, sem eyði-
leggur allt.
Sem slátrarann barði,
sem uxrnn drap,
sem vatnið drakk,
sem eldinii slkkti,
sem spýtuna brenndi %
sem hundinn sló, 1.
sem köttinn beit,
sem kiðlinginn át.“
Lágvær rödd Shmule tók
undir viðlagið ásamt brost-:
inni rödd herra Kandinskys.
Þeir luku sameiginlega vi(S
lagið:
20. okt. 1961 1S
4
Alþýðublaðið