Alþýðublaðið - 24.12.1961, Síða 17

ÞÓTT ekki sé ætlunin að
gera lítið úr Reykjavík né
þeim, sem höfuðborgina
byggja, verður að segja eins
og er, að fólk úti á lands-
byggðinni er oft á tíðum
greiðugra og viðskiptisbetra
en borgarbúar. Þannig er
þetta frá sjónarhófli blaða-
mannsins. Kannski stafar
það af því, að fólk í borgum
telur sig hafa of mikið að
gera, og tíminn til að lifa of
naumur til þess, að það geti
sett sig inn í hlutina eða gert
sér far um að skilja þá. —
Kannski stafar þetta af því,
að hin víðfræga íslenzka gest
risni er lífseigari úti um
^yggðir landsins.
— Þau hlýja um hjarta-
ræturnar vingjarnleg bros
húsmæðranna á Eyrarbakka
á köldum nóvemberdegi, og
þær bjóðast til að skerpa
á könnunni fyrir gestinn. í
húsinu var ekki einu sinni
spurt um erindið né undrazt,
að ókunnugu fólki skyldi
vinda inn úr dyrunum fyrir-
varalaust, — það var bara
boðið upp á kaffisopa, — og
þótt v'ið hefðum farið húsa-
•villt, og engar upplýsingar að
fá né svölun forvitni um
gamla tíma, var spurningum
•tekið á sama hlýlega hátt og
aufúsugesti er veittur góður
beini.
----oo----
ÞAÐ, sem valdhöfunum í
Reykjavík virtist „ómögu-
legt, óleyfilegt, útilokað“
var „sjálfsagt“ austur þar.
Forstöðumaðurinn á vinnu-
hælinu Litla Hrauni, Guð-
mundur Jóhannsson, leysti
greiðlega og góðlfúslega úr
spurningum blaðamannsins,
sem vildi fúslega fregna um
aðbúð og aðstæður þeirra,
sem gerzt hafa brotlegir við
þjóðfélagið, — óvart eða af
ásettu ráði, — sem sviptir
hafa verið frelsi og, sem sitja
inni að baki rimlanna, —
þrjózkir eða bljúgir, — en
úti eru allir þeir, sem þeim
unna og, sem líða fyrir verk
þeirra ekki síður en þeir
sjálfir. Það var með hugann
við það fólk, sem blaðamaður
Alþýðublaðsins lagði leið
sína austur að Litla Hrauni.
Þegar jólin koma verður efa-
WVMWtWWMWWWWW
IÞótt hliðið sé opið er |1
hurðin Iæst á Litla- ;>
Hrauni J J
laust mörgum hugsað til
þeirra, sem þarna sitja. Það
eru ekki einungis ástvinir
þeirra, sem þar eru, sem
hugsa til þeirra, sem fyrir-
gert hafa frelsinu, heldur
margir þeir aðrir, sem eiga
frelsið.
---oo——
ÞAÐ þarf ekki að sjá Guð-
mund Jóhannsson nema einu
sinni til þess að sjá og skilja,
að hann gerir sér fulla grein
fyrir því, að þarna eystra er
— eða á að vera — unnið að
því að bæta og leiða á rétta
braut þá, sem villzt hafa, —
þar eiga ekki að vera unnin
nein þau myrkraverk, sem
umheiminn þarf að leyna og
sem „ómögulegt, óleyfilegt
og úlilokað“ er að almenn-
ingur fái að fylgjast með.
— Eg hef ekki verið hér
nema tvær vikur, segir Guð-
mundur Jóhannsson, for-
stöðumaður vinnuhælisins á
Litla Hrauni. En mitt aðal-
starf, síðan ég kom hingað,
hefur verið að segja lánar-
drotlnunum, að engir pen-
ingar séu til. Hælið er stór-
skuldugt og ekkert fé fyrir
hendi til að greiða þær skuld-
ir. En hér vantar margt til-
finnanlega. Það vantar t. d.
óneitanlega sálfræðilærðan
mann og taugasérfræðing, —
en margir hér eru slæmir á
taugum og rellsamir.
Presturinn hér, sr. Magnús
Guðjónsson, veitir föngunum
viðtal hvenær sem er, en þeir
kvabba mikið á héraðslækn-
inum, Braga Ólafssyni. Eg
hef haft þann háttinn á, síð-
an ég kom hingað, að ræða
við þá um þeirra vandamál
og segja þeim, að þeir gætu
leitað til mín, þegar þeir
vildu, — en slík viðtöl hjálpa
þó lítið. Það er ekki á mínu
valdi að veita náðun.
Samkvæmt reglum er
heimsóknartími aðeins einu
sinni í mánuði á sunnu-
degi. En í reyndinni eru hér
alltaf fastir heimsóknartímar
alla sunnudaga. Það er eins
og að líkum lætur misjafnt
hvað þeir hér eiga marga að,
Frímann Sigurðsson
— og hvað þeir, sem þeir
eiga að, eru sterkir.
Fjöldi fanga hér er breyti-
legur dag frá degi. Núna eru
þeir um 20, — en hér eru
vistarverur fyrir 29 fanga.
Þeir eru á ýmsum aldri
WWWMllMWWW**WMWWW*WM*%WWMWWWWW
Heimsókn a5 Litla-Hrauni
WWWMWWWWMWWWWWWWWMWWMWWMMWWWWWW
Jólabók AlþýðublaðsiAi 1961 —