Alþýðublaðið - 24.12.1961, Side 41

Bréf frá
íslenzkum
trúhoöa á
Grænlandi
NANORTALIK
l ; ; \ • 1
Falleg er innsiglingin til
Nanortalik. Þetta þorp, með
rúmlega 750 íbúa, er byggt á
klettaeyri, sem hefur eins og
teygt sig út frá næsta fjalli,
sem er skammt frá þorpinu.
Það, sem vekur fyrst athygli
manns, þegar stigið er í land,
eru stóru kJettabjörgin, sem
liggja eins og hráviði um
þorpið og myndu valda erfið-
leikum við staðsetningu hús-
anna, ef um nokkuð skipulag
væri að ræða. Margir þessara
sleina standa einir sér, aðrir
þétt saman. Ekki er ólíklegt,
að þessi björg hafi borizt með
ísjökum á iöngu liðnum öld-
um, því að þau liggja ofan á
jarðveginum_ Ekkert er gert
til að fjarlægja þau, og virð-
ast þau ekkert vera fyrir
ennþá, þar sem húsin eru
staðsett hér og þar næstum
eins og hverjum sýnist. Hér
er heldur lítið um stærri bygg
ingar. Fjölmargir Eskimóar
búa nefnilega í smá kofum.
Sumir þessara kofa ero
svo hrörlegir, að maður
stanzar til að skoða þá. Sum-
ir þeirra eru hreint út sagt
engir mannabústaðir, svo öm-
urlegir eru þeir. En meðat
Eskimóanna er ekki spurt að
því. Þeir virðast ánægðir með
sína litlu og frumstæðu kofa,
ón nokkurra þæginda af einu
eða neinu tæi. Fáir hafa
garða í kringum hús sín. Ég
hef ekki séð neitt tré gróður-
sett hér í Nanortahk. Margir
ganga sóðalega um. Matarúr-
gangi og ösku fleygja margir
bara út fyrir dyrnar, og
mörgu öðru drasli, sem ó-
Barnaheimlið Sólargeislinn.
Hinn 25. júlí fékk ég svo
bátsferð til Nanortalik, en
svo heitir staðurinn, sem ferð
minni var heitið til. Lagt var
af stað klukkan sex um morg
uninn og svo fór aliur dagur-
inn í ferðalagið. Yið náðum
ekki höfn fyrr en klukkan
9.30 um kvöldið.
Veðrið var alveg skínandi
gott þennan dag: logn, sólfar
og stilltur sjór. Ég var mest-
allan tímann uppi á þilfari,
því að gaman var að sjá
„Þar bíða vinir í varpa, — sem von er á gesti.“
uðu meir og meir eftir því
sem sunnar dró, og þar uppi
á hæstu tindunum lá snjór-
inn í djúpum sköflum. Nokk-
ur þorp voru á leið okkar, og
komið var til tveggja þeirra.
Leiðin, sem farin var, virtist
mér falleg. Ég var alveg gagn
tekinn af þessu mikla land-
flæmi, sem var svo strjál-
byggt. Eg var alltaf að líta
eftir því, hvort ég sæi ekki
sauðfé á öllum þessum grænu
afréttum, en ég gat ekki kom
ið auga á það, nema þegar
nær dró þorpunum, þá sáust
nokkrar kindur á beit en ekki
meir. Úti fyrir öllum þorpun-
um voru menn að fiska á smá
kænum, einn og einn maður
í bát. Þeip höfðu handfæri og
veitti ég því eftirtekt, að þeir
þurftu ekki að „skaka“ lengi
þar til beit á. Á allri þessari
leið var fullt af fljótandi ís-
jökum, þó ekki ísbreiðum.
Sumir jakanna voru mjög
INanortalik. j!
DÖKKA fjallið hægra meg !;
inv ið k rkjuna, er langt ; [
frá þorpinu. Þar á milli er !!
breitt sund sem skip sigla ; [
í gegnum, er þau fara til %
Julianeháb. Þau sigla !;
milli fjallanna. — Mynd'n ;!
sýnir þó eins og þetta allt !>
væri land. ;!
MÍN FYKSTU KYNNI
AF GRÆNLENDINGUM
EFTIR að hafa skoðað hinar
fornu Islendingabyggðir í
Grænlandi með fyrsta ferða-
mannahópnum, sem fór á veg
um Flugfélags íslands sl.
sumar, fór ég eins og leið
liggur með bát frá Narssar-
suaq áleiðis til Julianehab.
Það er þónokkuð löng leið.
Með saémilega ganggóðum
bát er reiknað með átta tím-
um, en sá bátur, sem ég fór
með, var nokkuð lengur á
leiðinni. Við sigldum gegnum
allan Eiríksfjörð. Hann er
ekki breiður, svo að það sá
vel til lands á báðar hliðar.
Lítið er um byggð á allri
þessari leið, þó sýndust mér
möguleikar til ræktunar á
mörgum stöðum og gott hag
lendi fyrip sauðfé. Að sjálf-
sögðu vantar hér fólk til að
dreifa sér um landið.
Julianeháb er nokkuð
snotur bær og hefur fallega
innsiglingu. Innaf bænum er
langur dalur svo að segja
fullur af stöðuvatni, en í því
eru nokkrar smáeyjar. Úr
vatninu rennur lækur, og
rennur hann gegnum bæinn
og fram í sjó. í vatninu er
„Menn lifa bara fyrir líðandi
stund, - safna engum vetrar-
forða, en kaúpa danskt hey
á vetrum fyrir 75 aura kílóið"
töluverð lax- og silungsveiði.
Ég kunni vel við mig í Juli-
aneháb, en stanzaði þar að-
eins í þrjá daga. Minn á-
fangastaður var miklu lengra
í suður. Sænsk kristniboðs-
stöð var minn gististaður. Þar
var ánægjulegt að vera, en
sá, sem hana byggði, er mörg
um íslendingum að góðu
kunnur. Nú starfar hér
norskur trúboði, sem áður var
í Færeyjum.
SIGLING
EFTIR ÍSA-FJÖRÐUM
landslagið. Mér fannst við
sigla í gegnum firði alla leið-
ina, því að það sást svo vel
til beggja hliða. Mér fannst
merkilegt, að fjöllin stækk-
stórir, næstum eins og smá
hús í laginu, það sem ofan-
sjávar var, en við sjálfan
sjávarflötinn breikkuðu þeir
nokkuð.
Jólabók Alþýðublaðsins 1961 —