Alþýðublaðið - 11.07.1962, Blaðsíða 15

£> t> C> FRÁ SOVÉT
Hægt seildust tvær risastórar
hendur eftir lionum.
Bond, sem lá hálfur á bakinu,
sparkaði í blindni. Skór hans
liitti; en svo var fóturinn grip-
inn og honum snúið og hann
fann, hvernig hann var dreginn
niður.
Fingur Bonds leitðu æðislega
eftir einhverju til að' halda sér
í. Nú var hin höndin búin að
grípa utan um lærið á honum.
Líkami Bonds var sveigður til
Nelgur þrýstust inn í hann.
og dreginn niður. Brátt mundu
tennurnar taka til. Bond spark-
aði með lausa fætinum. Það ,
hafði ekkert að segja. Hann var
á leið niður.
Skyndilega fundu fálmandi
fingur Bonds eittþvað hart. Bók
in. Hvernig notaði maður þetta?
Hvernig sneri hún? Mundi hún
skjóta á Nash eða hann sjálfan?
í örvæntingu rétti Bond bókina
í áttina að stóru, sveittu andlit-
inu. Hann ýtti neðan á kjölinn.
„Klikk'1. Bönd fann kippinn.
,,Klikk-klikk-klikk-klikk“. * Nú
fann Bond hitann undir fingr-
um sínum. Hendurnar á fótum
hans misstu mátt. Sveitt andlit-
ið færðist fjær. Það kom hljóð
úr hálsinum, hræðilegt korrandi
hljóð. Svo féll skrokkurinn á gólf
ið og höfuðið skall í vegginn.
Bond lá og másaði milli tann
anna. Hann starði í fjólublátt
ljósið yfír dyrunum. Hann sá,
að það titraði. Honum datt í hug,
að dynamórinn undir vagninum
væri bilaður. Hann deplaði aug
unum til að greina ljósið betur.
Það rann sviti í þau og hann
sveið undan. Hann lá kyrr og
gerði ekkert í því.
Hljóðið í lestimli tók að breyt
ast. Það varð holara. Með miklu
og endanlegu öskri geistist Aust
urlandalestin út í tunglskinið og
dró úr ferðinni.
Bond teygði sig letilega upp og
tók í brúnina á gluggatjaldinu.
Hann sá hliðarspor og vöru-
skemmur. Ljós skinu bjart á tein
unum: Góð, sterk ljós. Ljós Sviss
lands. '
Lestin stanzaði.
í djúpri þögninni, sem fylgdi,
heyrðist lágt hljóð frá gólfinu.
Bond bölvaði sjálfum sér fyrir
að hafa ekki gengið algjörlega úr
skugga. Hann beygði sig fljótt
fram og hlustaði. Hann hélt bók
inni, tilbúinni fram undan sér,
ef ske kynni. Engin * hreyfing.
Bond teygði fram höndina og tók
á slagæðinni. Enginn púls. Mað
urinn var steindauður. Skrokkur-
inn hafði runnið til.
Bond hallaði sér aftur á bak
og beið þess óþolinmóður, að lest
in færi af stað aftur. Það var
margt, sem þurfti að gera. Jafn
vel áður en hann gæti sinnt Tat
iönu, yrði hann að hreinsa til.
Með kipp rann hraðlestin aft
ur af stað. Brátt var lestin í
hröðu svigi niður undirþlíðar
Alpanna inn í Valais kantónu.
Það var nú þegar komið nýtt
hljóð í hjólin — gleðihljóð, eins
og þau væri glöð yfir að vera
laus við jarðgöngin.
Bond stóð á fætur og steig yf
ir fætur dauða mannsins og
kveikti á loftljósinu.
Hvílikur blóðvöllur. Herberg-
ið var eins og sláturhús. Hvað
var mikið af blóði í mannslíkam
anum: Hann mundi það. Fimm
pottar. Jæia, það mundi bráð-
lega vera allt komið út á gólf
ið. Bara á meðan það rynni ekki
fram á ganginn! Bond tók sæng
urfötin úr neðri kojunni og hófst
handa.
Loks var verkinu lokið —
veggirnir og gólfið þvegin,
skrokkurinn þakinn með laki og
töskurnar tilbúnar, svo að hægt
væri að stíga af lestinni í Dijon.
Bond drakk fulla karöflu af
vatni. Síðan gekk hann að rúm
inu og tók mjúklega í ermina á
loðkápunni.
Það var ekkert svar. Hafði mað
urinn logið? Hafði hann drepið
þana með eitrinu?
Bond lagði höndina á hálfs
henni. Hann var heitur. Bond
tók í eyrnasnepilinn og kleip
fast. Stúlkan hreyfði sig þreytu
lega og umlaði. Bond kleip aft-
ur í eyrað, og enn einu sinni.
Loks lieyrðist ógreinileg rödd
segja: „Gerðu þetta ekki“.
Bond brosti. Hann hristi liana
og hélt áfram að hrista hana,
þar til Tatiana velti sér hsBgt yf
ir á hliðina. Tvö blá, hálfsofandi
augu horfðu inn í hans og lok-
uðust svo aftur. „Hvað viltu?”
Röddin var syfjulega reið.
Bond talaði við hana og
skammaði hana cg bölvaði henni.
Hann hristi hana enn hörkuleg-
ar. Loksins settist hún upp. Hún
starði skilningssljó á hann. Bond
dró fætur hennar fram, bar til
þeir dingluðu fram af. Og cin-
hvern veginn kom hann henrii
niður í neðri kojuna.
Tatiana leit hræðilega út, —
slappur munnur, skjálg, svefn-
þung augun, flókið, rakt hárið.
Bond tók til starfa með blautu
handklæði og greiðu.
Þau fóru gegnum Lausanne og
klukkustund síðar komu þau til
Vallbes á frönsku landamærun-
um. Bond skildi Tatiönu eftir og
fór fram á ganginn til vonar og
vara. En tollverðir og útlendinga
eftirlitsmenn strunsuðu fram hjá
honum til klefa vagnvarðarins og'
eftir fimm mínútur héldu þeir á-
fram aftur eftir lestinni.
Bond gekk aftur inn í klef-
ann. Tatiana var sofnuð þar aft-
ur. Bond horfði á úr Nash, sem
nú var lcomið á úlfnlið hans
sjálfs. 4,30. Dijon eftir klukku-
tíma. Bond hófst handa.
Loks galopnuðust augu Tati-
önu. Augu hennar horfðu nú
nokkurn veginn rétt. Hún sagði:
„Svona. hættu nú James.” Hún
lokaði augunum aftur. 'Bonrt
þurrkaði svitann framan úr sér.
Hann tók töskurnar hverja af ann.
arri og bar þær fram í enda
gangsins og staflaði þeim við út-
göngudyrnar. Síðan gekk hann
til vagnsþjónsins og sagði honum
að frúnni liði ekki vel og þau
mundu fara úr í Dijon.
Bond gaf vagnþjóninum loka-
þjórfé. „Verið ekki að ómaka yð-
ur,” sagði hann. „Eg er búinn að
fara fram með farangurinn, til
þess að trufla ekki frúna. Vinur
minn, sá með ljósa hárið, er lækn
ir. Hann hefur ýakað með okkur
í alla nótt. Eg sagði honum, að
leggja sig í kojuna mína. Hann
er örmagna. Það væri gott, að þér
vektuð hann ekki fyrr en tíu mín
útum áður en komið er til Par-
ísar.”
„Vissulega, Monsieur.” Vagn-
þjóninum liafði ekki verið gefið
svona mikið af peningum síðan á
þeim gömlu góðu dögum þegar
milljónamæringar ferðuðust
með járnbrautum. Hann rétti
Bond vegabréfið og miðana. Það
tók að draga úr hraða lestarinn-
ar. „Jæja þá erum við að koma".
Bond fór aftur til klefans. Hann
dró Tatiönu á fætur og fram í
ganginn og lokaði dyrunum á
dauðann undir hvíta lakinu.
Loks voru þau komin niður
þrepin og niður á harðan, dásam
legan, hreyfingarlausan brautar-
pallinn. Burðarmaður í blárri
mussu tók farangur þeirra.
Sólin var að koma upp. Á þess
um tuna nætur voru mjög fáir
farþeganna vakandi. Aðeins
nokkrir farþegar á þriðja far-
rými, sem höfðu setið uppi alla
nóttina, sáu ungan mann hjálpa
ungri stúlku burtu frá rykueum
vagninum með rómantísku nöfn
in á hliðinni og að hliðinu, sem
merkt var „SORTIE.”
28. kafli.
PRJÓNAKONAN.
Leigubíllinn stanzaði við Cam-
bongötu innganginn að Ritzhót-
eli.
Bond horfði á úr Nash. 11.45
og hann yrði að vera algjörlega
stundvís. Hann vissi, að ef rúss-
nesltur njósnari er jafnvel að-
eins örfáum mínútum of fljótur
eða seinn á stefnumót er stefnu-
mótinu sjálfkrafa aflýst. Hann
borgaði bílinn og gekk inn um
dyrnar til vinstri, sem liggja
inn á Ritzbar.
Bond bað um tvöfaldan voðka
martini. Hann drakk helmíng-
inn af honum. Honum leið dá-
samlega. Skyndilega voru síðustu
fjórir dagar, og einkum síðast-
liðin nótt, þurrkuð burtu. Nú var
hann einn síns liðs í sínu eigin
ævintýri. Hann hafði lokið öll-
um skyldum sínum. Stúlkan svaf
í herbergi í sendiráðinu. Spekt-
orinn, ennþá fullur af sprengi-
efni, hafði verið fenginn í hend-
ur sprengjueyðingarmónnum
frönsku leynilögreglunnar. Hann
hafði talað við sinn gamla vin.
René Mathis, yfirmann leyniþjon
ustunnar, og húsverðinum víð
Cambonn-inngang Ritz hótels-
ins hafði verið sagt að láta hann
hafa lykil og ekki spyrja neinna
spurninga.
René hafði verið himinlifandi
yfir því að starfa aftur með
Bond í une affaire noire. „Vertu
alveg rólegur, kæri James,” hafði
hann sagt. „Eg skal fram-
kvæma hið dularfulla verkefni
þitt. Þú getur sagt mér söguna
seinna. Tveir menn frá þvotta-
húsi munu koma með stóra
þvottakörfu til herbergis 204 kl.
12,45. Eg verð með þeim, klædd
ur eins og ökumaðurinn á bíl
þeirra. Við eigum að fylla körf-
una og fara með hana til Orly og^
bíða eftir Canberraflugvél frá*
Konunglega flughernum, sem
kemur klukkan tvö. Við afhend-
um körfuna. Skítugur þvottur,
sem var í Frakklandi, verður þá
fluttur til Englands. í lagi?” «tí*
Yfirmaður stöðvar F hafði
talað við M. í símanum, sem:
ekki er hægt að hlusta inn á.!
Hann hafði komið áleiðis stuttrí1
skriflegri skýrslu Bonds. Hann’
hafði beðið um Canberruna. —
Nei, hann hafði ekki hugmynd1
um til hvers hún var ætluð.'
Bond hafði aðeins skotizt inn til*
að afhenda stúlkuna og Spekt-1
orinn. Hann hafði borðað tröll-*
aukinn morgunverð, farið burtu*
úr sendiráðinu og sagzt mundu*
koma aftur eftir hádegisverð. ’■
Bond horfði aftur á úrið. Hann'
lauk við drykkinn. Hann borg-
aði hann og gekk út úr bamum
og upp þrepin að stúku húsvarð-
arins.
Húsvörðurinn horfði hvasst á
hann og fékk honum lykilinn.’
Bond gekk að lyftunni, fór inn
og fór upp á þriðju hæð.
Lyftudyrnar skullu aftur bak
við hann. Bond gekk hljóðlaust
eftir ganginum og horfði á nú-
merin.
204. Bond stakk hægri hend-
inni inn undir jakkann og tók
um handfangið á Barettunni. —
Hún var í buxnastrengnum
hans. Hann fan'n málminn £■
hljóðdeyfinum koma við mag-
ann á sér.
Hann barði einu sinni með
vinstri hendinni.
„Kom inn.”
Það var skjálfandi rödd. Rödd
gamallan konu.
Bond tók í hurðarhúninn. —
Dyrnar voru ólæstar. Hann
stakk lyklinum í vasann. Hann
ýtti hurðinni upp með skjótri
hreyfingu, skauzt inn og lokaði
á eftir sér.
Þetta var venjulegt Ritz her-
bergi, mjög fínt, með ágætum
keisarahúsgögnum. Veggirniif
VIÐ VILJUM
GJARNAN SENDA
YÐUR BLADID
HEIM. ÁSKRIFTAR-
SÍMI OKKAR
ER 14-900.
íSCIMIö
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 11. júlí 1962