Breiðablik - 01.11.1911, Blaðsíða 5

BREIÐABLIK
85
Þorbjörn er aftur að hugsa um
skipið. ,,Hvað vissi hann nema
guð hefði nú sent honum þetta
botnvörpuskip. Líklegt var, að
guð vildi eitthvað hlynna að hon-
um. Þorbjörn hafði æfinlega ver-
ið vinur hans . . . Vitanlega gat
guð ýmislegt að honum fundið.
Hann gat nú víst fundið að flest-
um. En það vissi guð, að hann
hafði æfinlega guðrækinn verið
og andvígur allri vantrú og villu.
Og mikið hafði hann gefið Guð-
ræknisfélaginu .... Og e f guð
ætlaði að hjálpa honum,þá skyldu
þeir sjá það, asnarnir, hvernig
Þorbjörn gamli þurkaði alla örð-
ugleika af sér og sýndi þeim aftan
undir sig enn af nýju”. Það er
rétttrúnaðurinn í algleymingi.
Þorbjörn er sterklega varaður
við skipinu áður en það leggur út.
Það sé ekki haffært, ekkert annað
en manndrápsbolli. Þorbjörn læt-
ursem hann heyri ekki. Kvöldið
áður en skipið á að fara er stór-
kostleg drykkjuveizla. Þar ætlar
Þórarinn Steingrímsson að vara
við, en er borinn ofurliði og kast-
að á dyr. Mennirnir sjálfsagt
komnir á skipsfjöl, svo eigi er unt
fyrir Þórarin að ná til þeina.
Hver myndi líka hafa trúað? Sá,
sem þekkir til á íslandi, veit að
ekki er að því hlaupið að koma í
veg fyrir að skip leggi á haf út í síð-
ustu andránnþef skipseigandi tek-
ur ekki í tauma og áþreifanleg
sönnunargögn eru ekkifyrir hendi.
Skipið ferst í miklum garði með
manni og mús!
Sá voða atburður risti djúpt nið-
í lífsskoðanir Guðræknisfélagsins.
Þær hrynja eins og spilahús. Nú
var Þorbjörn orðinn glæpamaður
lökustu tegundar,sem átti að háls-
höggvast svo framarlega nokkurt
réttlæti sé til í landinu.
Átakanlegastar eru hugarkvalir
Borghildar gömlu út af syni henn-
ar. Hvar er Eyvindur nú? Hún
hafði verið ein af þeim allra-
ströngustu í Gvðræknisfélaginu.
Eyvindur var drykkjusvoli og
vondur við móður sína. Sam-
kvæmt trúarskoðunum hennar
hlaut hann nú að vera kominn í
vonda staðinn.
En móðirin á svo bágt með að
fylgja barninu sínu þangað. Hún
hugsaði um hann þegar hann var
saklaust og gullfallegt barn á
kjöltu hennar. „Nýr straumur
ruddist fram í hugann með hugs-
uninni um drenginn hennar á
barnsaldri. Nýr ljósglampi inn í
myrkrið. Ný hlýindaalda inn í
kuldann. Oljós hugmynd um,að
hugmyndir hennar um tilveruna
kynnu að vera stórlega rangsnún-
ar, og að þrátt fyrir alla synd væri
öllu borgið, og að æfinlega væri
óhætt og aldrei of seint að treysta
honum,sem hafði gefið henni barn-
ið með bláu augun og bjarta yfir-
litinn ogdillandi hláturinn”(2i3)...
,,Alt var vitlaust, sem hún hafði
hugsað sér . . . óendanlega, voða-
lega vitlaust. Alt var hrunið. Og
hún skreið eftir rústunum, lömuð,
aflvana, og leitaði að drengnum