Breiðablik - 01.11.1911, Blaðsíða 13

BREIÐABLIK
93
úr bókinni og spuröi hann: ,,Ert þú ekki
meö uppi í skóg-inum?“ ,,Jú“, sagði
hann, ,,eg var með þar“.
,,Komdu hérna að borðinu“, sag-ði hún
,,svo að eg geti séð franianíþig“. Hann
færði sig nær, og þegar hún leit á hann,
sá hún að hann skalf. Hann varð að
halda af alefli utan um borðröðina, til
þess ekki bæri á hvernig þær titruðu.
,,Hafið þið náð birninu i ?“ spurði hún
enn. En hann gat engu svarað, en
hristi liöfuðið.
Gamla konan stóð á fætur, og gerði
nú það, sem hún ekki hafði gert, síðan
sonur hennar var lítið barn. Hún gekk
til hans, lagði höndina á handlegginn á
honum og dró hann niður á bekkinn;
síðan settist hún við hliðina á honum og
tók í höndina á honum. ,,Segðu mér
nú, góði minn, hvað hefir komið fyrir“.
Pilturinn kannaðist við þetta blíðutákn,
sem hafði huggað hann í gamla daga,
þegar hann átti eitthvað bágt, og hann
varð svo hrærður að hann fór að gráta.
,,Það er náttúrlega eitthvað uni föður
þinn“, sagði hún. ,,Það er verra en
það“, sagði hann kjökrandi. ,,Verra en
það?“ Pilturinn grét nú enn meira.
Hann var í vandræðum með að fá vald
yfir málrómnum. Loksins lyfti hann upp
hendinni, sem var snörp og með luralega
fingur, Og benti á orðin, sem hún var
nýlega að lesa: ,,Á jörðunni friður“.
Kemur það eitthvað þessu við?“spurði
hún. — ,,Já“, svaraAi hann. — ,,Er það
eitthvað í sambandi við jólafriðinn?11 —
,,Já“. — ,,Að það hafi verið rangt þetta,
sem þið voruð að gera í niorgun?'1 —
,,Já“ —- ,,Og guð hefir látið hegninguna
koma yfir okkur?“ — ,,Guð heflr látið
hegninguna koma yfir okkur“.
Svo fekk hún loks vitneskju uin það,
hvernig alt hafði gengir). Þeir höfðu
loks ns fundið bjarnarhíðið, og þegar
þeir voru komnir svo nálægt, að þeir sáu
hríshrúguna, stönsuðu þeir til þess að
hlafia byssurnar. En áður en þeir voru
búnir að því, koiri björninn þjótandi út úr
híðinu beint að þeim. Hann leit hvorki
til hægri né vinstri,en stefndi beintþang-
að, sem Ingimar gamli Ingimarsson var
fyrir, og gaf honum svo mikið högg á
ennið að hann féll, eins og lostinn af
eldingu. Hann gerði engum öðrum mein,
en ruddi sér braut i milli þeirra og þaut
inn í skóginn.
* *
Um eftirmiðdaginn óku þau heim á
prestssetrið, kona Ingimars Ingimarsson-
ar og sonur þeirra. Þau voru að segja
látið. Sonurinn hafði orð fyrir þeim, en
gamla húsmóðirin sat og hlýddi á, og var
andlit hennar eins hart og óhreyfanlegt
eins og það væri úr steini.
Prófasturinn sat í hægindastólnum við
skrifborðið. Hann hafði náð í kirkju-
bækurnar og var að skrifa inn í þær um
andlátið. Hann fór hægt að því, því að
hann vildi fá tíma til að hugsa sig um,
hvað hann ætli að segja við ekkjuna og
soninn; því þetta var vissulega sja dgjæft
atvik. Sonurinn hafði sagt hreinskilnis-
lega frá öllum atvikum, en prófastinn
langaði til að vita um, hvernig þau sjálf
mundu líta á þetta mál. Það var svo
einkennilegt fólk þetta Ingimarsfólk.
Þegar prófastur lokaði bókunum,sagði
sonurinn:
,,Við vildum gjarnan láta prófastinn
vita, að við viljum ekki að nein æfisaga
sé lesin við jarðarförina“.
Prófasturinn ýtti gleraugunum upp á
ennið, cg leit hvast og spyrjandi ágömlu
konuna. En hún sat eins hreyfingarlaus
eins og ður. Það eina sem hún gerði
var að kreista utan um vasaklútinn, sem
hún hélt á í hendinni.
,,Við viljutu að hann sé jarðaður á virk-
um degi“, hélt sonurinn áfram.
,,Svo“, sagði presturinn. Honum fanst
hann vera ruglaður í essu öllu saman.
Það átti þá að koma Ingimar gamla Ingi-
marssyni í jörðina án þess að nokkuryrði