Breiðablik - 01.11.1911, Blaðsíða 10

90
BREIÐABLIK
STÓRMERK FYRIRBRIGÐI.
Kona ein merkileg' heitir Mrs. Emma
Wriedt og á heima í Detroit, Michigan.
Hún var á Englandi í sumar frá því í
maí og þangað til í ágúst. Hún er ein
af þeim, sem stór-merkileg dularfull
fyrirbrigöi gerast í kring um; var orð-
rómurinn um hana komitin til Englands
og hún fengin þangað, til þess að sýna.
Hún var látin búa á kyrrlátum stað úti á
landsbygð, þar sem nóg vtir af trjám,
sólskini og blómum kring um hana. Þar
var fyrirbrigðunum veitt eftirtekt á hverju
kveldi, nema sunnudagskveldum. Fá-
einir söfnuðust þar kring um hana og
veittu því eftirtekt, sem fyrir bar, eigi
sjaldnar en eitthvað 44 sinnum. Utbún-
að þurfti svo sem engan. Hún vildi hafa
dimt í herberginu og aluminium-lúður;
fáein blóm að auk þótti henni einkar vænt
um. Þó aldrei virðist hafa verið margir í
einu, voru það samt fleiri hundruð manns,
sem fengu að veita fyrirbrigðunum eftir-
tekt.
Mesta nákvæmni var viðhöfð í öllu.
Hraðritari var viðstaddur hvert skifti,
er reit niður hvert smáatvik, sem fyrir
bar. Yfirlit yfir þessi merkilegu fyrir-
brigði er gefið út í ensku blaði, sem eg
hefi fyrir framan mig.
1. Raddir heyrðust tala, tvær, þrjár
og jafnvel fjórar í einu, og voru í
samræðu við jafn-marga gesti.
2. Talað var annarlegum tungum og
mállýzkum, — á frakknesku, þýzku,
ítölsku, spánversku, norsku og fl., án
þess konan kynni nokkuð í öðrum tungu-
málum en sínu eigin. Eitt skifti var við-
stödd norsk hefðarfrú, sem alkunn er
bæði í heimi stjórnmila og bókmenta.
Hún var ávörpuð á norsku af karlmanns-
rödd; sagðist sá, er talaði, vera lát-
inn bróðir hennar og nefndi sig með
nafni, er byrjaði á P. Hún talaði við
hann og varð frá sér af fögnuði, er hann
gaf henni laukréttar sannanir þess, að
þetta væri hann sjálfur og enginn annar,
að hann lifði fullkomnu vitundarlífi og
héldi áfram að starfa í heiminum með
hinum mörgu vistarverum. Annað skifti
mælti önnur rödd á spánverska tungu,
viðstöðulaust, og átti tal við konu í hópi
gestanna, sem enginn þeirra vissi til að
kynni neitt í spánversku, en svaraði nú
röddinni ósýnilegu svo vel, að samtalið
hepnaðist ágætlega.
3. Blóm voru tekin úr blómsturskálun-
um og lögð gestunum í lófa þar sem þeir
sátu hér og þar í herberginu. Einu sinni
eða tvisvar var blómsturskál látin í heud-
ur einum gestanna.
4. Gestirnir voru snertir af ósýnilegunr
fingrum, hár þeirrra strokið, þeim klapp-
að á hendur eða andlit, og mjög oft kom
lúðurinn víð þá, eins og til að vekja at-
hygli þeirra, þegar hún hvarflaði frá, eða
til að örfa einhvern, sem til var talað, til
að svara, þegar hann efaði sig.
5. Bjartir, loftkendir svipir birtust í
miðjum gestahópnum, öllum sýnilegir,
sem svifu fremur en þeir gengi, ýmist
bentu eða hneigðu sig fyrir þeim af gest
unum, sem þektu þá, eða þeir vildu láta
verða sín vara. Sjaldan var auglit þeirra
öllum sýnilegt til fullnustu. Glöggskygnt
fólk, sem þarna var, gat vel lýst ná-
kvæmlega andlitsdráttum, háralit og öllu
útliti. Það lýstijafnvel útsaums-rósum,
sem væri á hinum fögru, gagnsæju, hvítu
skikkjum þeirra. En oftast var ásjónan
hálfhulin í misturkendum, hvítum geisla
bug og allur svipurinn í þessum síða hjúp,
eins og björt Ijóssúla, en birtan þýð og
silfurlit, hvítari en tunglsljós, en engu
síður loftkend.
Stundum var svipurinn eins og lítið
barn, sem kom hlaupandi inn í hópinn og
horfði undrandi kring um sig, eins og
það furðaði sig eins mikið og gestirnir og
flýtti sér svo aftur inn í andanna heim,
þar sem það væri óhult.
Stundum var sungið gegn um lúður-
inn, stundum af einni rödd, stundum tóku