Breiðablik - 01.11.1911, Blaðsíða 8

88
BREIÐABLIK
SUMARFERD
II. YFIR BANDARIKIN.
Ttyr AÍDAGARNIR voru heitir hér
XvX { Winnipeg- síðastliöið vor. Það
var eins og komið væri langt fram í júní
eða júlí. Svitanum heiti út um þann,sem
hraðaði ferðum meira en góðu hófi gegndi
og það var heitt og mollulegt inni í vögn-
unum, þegar lestin rann af stað út úr
brautarskálanum stóra,16. maí að kveldi.
Annaðhvort hefir það verið vegna þcss
hve heitt var, eða að það er eðlisfar, að
mér fanst um leið og fult skrið var komið
á, að svona vildi eg helzt láta lestina
skríða, unz komið væri á enda veraldar.
En svo er eg fór að hugleiða, hvar þá
yrði staðar numið, fann eg að hugsunin
var fremur óljós og þokukend. Líklega
eru einhverir fleiri með því marki brendir,
að þegar þeir hafa lengi setið á sömu
þúfu og eru þreyttir orðnirá kyrsetunum,
brennur þeim ferðalöngunin svo í blóði,
að þeim flnst ekkert geta svalað henni
nema ferðalag út að endimörkum jarðar.
En þó heitt væri á lestinni dag.nn, sem
eg lagði af stað, varð þó enn heitara tvo
dagana næstu. Enda var þá komið lengra
suður. Morguninn eftir vakna menn upp
í St.Paul, bíða þar svo sem klukkustund,
eru svo komnir á aðra lest,er þýtur áfram
til Chicago. Þangað er komið að kveldi,
ekið milli stöðva í fleygingsferð, og svo
haldið áfram austur alt hvað af tekur, án
teljandi viðnáms, nema dálitla stund í
Buffalo, svo menn geta dregið andann og
rétt úr sér. Þessa tvo daga voru svo
mikil brögð að hitanum, að menn vissu
»aumast, hvað þeir áttu til bragðs að
taka. En alt gekk slysalaust. Eg var
engst af að lesa eitthvað. Eg hafði
stungið hjá mér bók um Lundúnaborg
ný-útkominni, lýsingu handa ferðamönn-
um til að átta sig á, og gróf mig svo nið-
ur í hana, að eg vissi með löngum köfl-
um ekkert af mér, og fanst síðast, að eg
vera orðinn svo kunnugur í þeirri Baby-
lon nútímans, að eg myndi geta farið þar
fram og aftur eins og eg ætlaði mér.
Annars er það mjög mikilsvert fyrir alla
ferðamenn að vera búnir að kynna sér
staði þá, er. þeir ætla sér að ferðast til,
áður en þangað kemur. Eg haföi aldrei
til Lundúna komið og kveið því. Á ferð-
um mítium áður hafði eg haft beig í mér
af London og farið aðra leið. Nú mátti
eigi lengur við þá minkun lifa að hafa
eigi kymt sér að einhverju heimsins stærstu
og merkilegustu borg. Þess vegna las
eg og las þarna í hitanum á lestinni, til
þess að standa ekki uppi alveg eins Og
strandaglópur, er þangað kæmi.
Einn sólarhring áði eg í New York.
Þar hafði eg nokkurum sinnum áður ver-
ið og var töluvert kunnugur. Fekk samt
ökumann til að fara með mig um glæsi-
legasta hluta borgarinnar til að rifja upp
fyrir mér öll þau stórmerki, sem þar er
að sjá, og fá dálitla hugmynd um þau,
sem bæzt hafa við.
Stórhýsin, sem reist eru, verðastöðugt
hærri og hærri, svo manni finst meir og
meir að þau muni reka sig á skýin. Það
hófst með Turninum svonefnda,sem reist-
ur var 1889. Fyrst voru loftin 9, svo 11,
og þótti viðundur veraldar. En síðan
hafa þau óðum fjölgað, loftin orðin 32 og
nú síðast yfir 40. Oll eru þessi stórhýsi
(eða skýjaglópar—sky-scrapers)í smáhólf-