Breiðablik - 01.11.1911, Blaðsíða 12

92
BREIÐABLIK
glsypti í sig öll hróp og köll, þegarreynt
var aS hóa. Langt fram yflr miðnætti
voru þeir úti, en þá sáu þeir, aS óhjá-
kvæmilegt mundi vera aS bíöa fram í
dögun, ef nokkur tök ættu aS vera á því
aö finna þann sem týndur var.
Strax meö fyrsta morgunsárinu voru
allir komnir á fætur á Ingimars bænum,
og piltarnir stóöu úti á hlaSi ferSbúnir.
En áSur tn þeir fóru af staS, kom hús-
móöi’in gamla, og kallaði á þá inn í bað-
stofu. Hún lét þá setjast á bekkina fram
meS veggjunum, en sjálf settist liún
viö jólaboröiS meö biblíuna opna fyrir
framan sig og fór aö lesa. Hún leitaSi
nú af veikum mætti aö einhverju, sem
ætti viS aS lesa einmitt nú, og hitti loks
á söguna af manninum, sem var á ferS
frá Jerúsalem til Jeríkó, og féll í hendur
ræningjanna.
Hún dró seiminn og las hægt og stilt
söguna af þessum bágstadda manni, sem
miskunrisami Samverjinn hjálpaöi. Syn-
irnir og tengdasynirnir, dæturnar og son-
ardæturnar sátu alt í kring um hana. Öll
voru þau lík henni og lík hvert öSru,
stór og luraleg og öll andlitin ófríS og
forneskjuleg. Öll voru þau af Ingimara-
ættinni. Öll höföu þau rauöleitt hár,
freknótt andlit, ljósblá augu og hvíl
augnahár. HvaS ólík sem þau kunnu að
vera í framkomu, þá höfðu þau samt öll
sama harSneskjulega dráttinn um munn-
inn, döpur augu og þunglamalegar hreyf-
ingar, eins og þau ættu erfitt meS hvert
viðvik. En þó mátti lesa þaS út úr hverju
þeirra um sig, aö þau voru helzta fólkiö í
bygðarlaginu, og aS þau vissu það með
sjálfum sér, að þau væru eitthvað fremri
en aSrir.
Allir Ingimarssynirnir og allar Ingi-
marsdæturnar andvörpuðu þungt, meðan
á lestrinum stóS. Þau voru aS velta því
fyrir sér, hvort einhver miskunnsamur
Samverji mundi nú hafa fundið húsbónd-
ann og séð um hann. Því var svo farið
meS alla Ingimarssynina, aS ef einhver
af ættinni varð fyrir slysi, þá fanst þeim
þeir missa einhvern part afsinnieigin sál.
Gamla konan las og las, og loks kom
hún að spurningunni: Hvervarnúná-
ungi h a n s, seni féll í hendur ræningjun-
um? En áður hún fengi lesið svarið, var
hurSin opnuð, og Ingimar gamli kom inn
í stofuna.
„Mamma, pabbi er kominn“, sagSi ein
af dætrunum; og þaS fórst fyrir aS lesa
það, aS náungi mannsins hefði verið sá,
sem líknarverkið gerði á honum.
* *
Seinna um daginn sat húsmóðirin enn
á sama stað með biblíuna opna fyt ir fram-
an sig. Hún sat þar alein. Stúlkurnar
voru farnar til kirkju, en piltarnir á bjarn-
dýraveiðar upp í skóg. Undir eins og
Ingimar Ingimarsson \ ar búinn að gleypa
í sig mat og drykk, hafði hann tekið syni
sína meS sér, og fariö upp í skóg. Því
er nú svona fariS, að hvers manns skylda
er aS drepa bjarndýr,hvar og hvenærsem
það finst. ÞaS dugar ekki aS hlífa bjarn-
dýrinu. Fyrr eSa seinna fær þaS kjöt-
bragðið í munninn og þá hlíflr þaShvorki
mönnum né skepnum.
En þegar þeir '-oru farnir afstað, greip
einhver hræðsla gömlu húsmóðurina. Og
hún settist niður og fór aS lesa. Nú fór
hún að lesa það,sem verið var aS prédika
uti í kirkjunni. En hún komst a'.drei
lengra en aS þessum orðum: ,,Á jörS-
unni friður meðal manna, sem velþóknun
er á“. Hún sat grafkyr og starði á þessi
orð. Augun voru hálflokuS eins og vant
er og við og viS andvarpaði hún þungan.
Lengra las hún ekki, en hún endurtók
hvað eftir annað dræmt og dró seiminn:
,,Á jörðutini friður meðal mannanna, sem
velþóknun er á“.
Þá kom elzti sonurinn inn í stofuna,
rétt þegar hún var enn einusinniað byrja
á sömu orðunum: ,,Mannanna“, sagði
hann, nærri i hálfum hljóöum.
Hún hevrði til hans, en leit ekki upp