Frækorn - 15.08.1902, Qupperneq 1

Heimilisblað með myndum
RITSTJÓRI: DAVID ÖSTLUND.
3. ársranjrur. Seyðisfirði. 15. ðirúst 1902. 12. 13. tölublað.
jlftanstund uið sæinn.
Þættir úr uppeldissögunni.
—o—
0* bað er kvöld Og horfið sólbros hinnsta
hverfð í logni báran dýpsta, grynnsta.
Drýpur dögg á stráin,
drúpir örugg bráin;
augun mæna útí víða bláinn.
Eít sit hér einn. í kyrrð og kvöldsins næði
kasta' eg, drottinn, þungri hjartans mæði
fyrir fætur þína:
friðargeisla skína
lát, ó guð, á lúða sálu mína.
Með andvörp bunsr. Mér eykur sáran kvíða
iðufallið þunga, kalda, stríða
ótt, sem yfirstreymir:
Orði drottins gleymir
þjóðin mín, — mig þungt til hennar dreymir.
V. Ágúst Hermann Francke
(1663-1727).
Frh.
Sannleiksástin.
Látið börn aldrei heyra ævintýri eða
skröksögur, því það er auðveldasta ráð-
ið til að venja þau á ósannindi.
Þó er hættulegra, ef foreldrar eða
kennarar láta á sér skilja, að það sé
engin synd að skrökva til a(S koma sér
úr vandræðum eða bjarga sóma sínum,
eða láta börnin fara með ósannindi vís-
vitandi.
Látið börn aldrei fara með nein ósann-
indi, hvað lítið sem það kann að vera.
Hlægið aldrei að því, þó þau skrökvi
kænlega. Það stælir þau upp í þeirri
vonzku, þau halda þau eigi hrós skilið
fyrir það öðru fremur«.
Hlyðnin.
Und náðarstól. Ouð náðarnægð þú bíður,
náð er sérhver ævistund, sem líður.
Qef mér skyn að skilja,
skapari, þinn vilja;
hugarró, þá hryggðar næðir kylja.
JÓN JÓNSSON.
»Látið börnin aldrei gera það og það
eftir geðþekki sínu. Venjið þau á að
leita jafnan leyfis foreldra og annara yfir-
boðara til hvers sem vera skal. Börnin
verða í þessu efni eins og þau eru van-
in. Ef þau eru vanin á þetta í smáu,
þá er því hægra að fá þau til að gera
það, þegar meira er um að gera«.
Skynsemi.
Þótt skynsemin ekki álíti sig neydda til að
ganga út frá tilveru guðs, þá er hún þó neydd
til að viðurkenna það, að guð g e t i verið til.
Viðurkennni skynsemin tilveru guðs, þá mun
hún kannast við, að það er órétt að lifa lífinu
eins og enginn guð væri til.
Isnin.
»Gerið börnunum snemma vinnuna
kæra, því hvað ungur nemur, gamall
fremur. Og það er hverjum samvizku-
sömum og trúum skylt að rata meðal-