Frækorn - 15.08.1902, Síða 11

F R Æ K O R N.
99
undarlega bylgjuhreifingu;; hann breidd-
ist út, valt ^fram í nýjum og nýjum
bylgjum eins og af leyndardómsfullum
töframætti, dróg sig svo saman aftur,
bylgjaði utanum veruna og breiddist svo
út frá henni aftur. Það var dásamlega
fagurt.
Af samræðunum í hringnum gat eg
ráðið, að veran staðnæmdist fyrir framan
einn* hluttakanna og rétti honum hendina;
ofurlitlu seinna hvarf hún svo inn í ka-
binettið.
Undir allri sýningunni hafði miðillinn
tekið þátt í samræðunum með einstöku
athugasemdum, sem komu skilmerkilega
og greinilega frá hennar stað, með
hennar eðlilegu rödd og framburði (hún
talaði sænsku með enskum framburði,
stundum ensku.)
Af samræðum þeim, er spunnust út
af þessu, komst eg að því, að við »nýju«
höfðum séð alveg það sama og hinir
eldrPhluttakar; líka eg, þó að einstöku
smáatriði hefðu dulist mér vegna nær-
sýni minnar.
Hvað hefur það verið ? Það getur ekki
hafa verið blekking, þar sem við allir,
trúaðir sem vantrúaðir, höfðum tekið
eftir því sama. Hefur það verið tví-
fari (svipur) miðilsins? Nei, því að
miðillinn hafði alls ekki verið frá sér
numinn. Einhver hluttaki hringsins?
Hin einasta kona, sem eg kynni að tor-
tryggja í mínum hluta hringsins (eg gat
ekki séð hana), hafði allaf verið að tala
við^sessunaut minn, svo eg heyrði, með
hinum eðlilegasta eldhuga, í hinni hrein-
skilnu gleði trúarinnar. Og kunningjar
mfnrr í hringnum gátu sameiginlega
vottað, að allir hluttakar á þeirra sjónar-
sviði hefðu setið á sínum stað undir allri
sýningunni. (Frh.)
'~e)
Veiztu, að þú ert glataður?
—o—
Við eina af samkomum Moodys viltist
lítil stúlka frá föður sínum. Hann spurði eftir
lienui í mannþrönginni, en fann hana ekki.
Á meðan var Moody að tala. Þegar hann
skildi, hvað um var að vera, kallaði hann með
hárri röddu:
„Vill María Brown, litla stulkan, sem er
glötuð, koma hingað til mín?"
Ekkert barn kom, og eugin hönd var rétt
upp, til að sýna, hvar stúlkan væri. Faðirinn
var órólegri en áður. Eftir að samkoman var
á enda, uppgötvaði einhver litlu stúlkúna og
færði hana fram til Moodys.
„Hvers vegna anzaðir þú ekki, þegaregkall-
aði á þig?" spurði Moody. „Heyrðir þú ekki
til mín?"
„Jú, það gerði eg, en eg var ekki týnd", sagði
hún.
Henni fannst liún ekki vera í hættu, og því
skildist henni ekki, að föðurhjartað með óróa
langaði til að finna hana.
Er þetta ekki eins og lifandi rnynd af ásig-
komtilagi margi'a manna? Fjöldinn er al-
gerlega skeytingarlaus með titliti til kölltinar
fagnaðarerindisins, sem sífettt hljómar tit þeirTa.
Þeir heyra allt þetta. En þeir vita ekki, að
þeir eru glataðir?
@) <©
Fyrsta boðorðið.
—o—
„Eg vildi eg væri orðinn ungur í aunað
sinn", andvarpaði Tóbías gamli og settist á
bekkinn við ltúsið sitt,„ þeir eru orðrrir stirðif
til gagns þessir", bætti hann við og lett á fæt-
ur sér. Berta, konan hans, var i önnuin að
lireinsa kartöflurnar. „Líttu á, svona erum
við riú hrukkótt ", sagði ht'rn brosandi og
rétti honutn kartöflu.
„Eg gróðursetti eplatréð þarna við hliðið,
vorið sem við komum hingað, það eru nú rétt
50 ár síðan næsta vor, það er orðið etlitegt og
hrukkótt, en samt ber það blöð og ávexti á
hverju ári eg vildi að við gætum gert það líka."
„Já, það er nú lítið um ávextina hjá okkur,
og mig tekur það sárt.
Þótt við séum gömul og fátæk, þáer það ekki það
þungbærasta, en það er erfitt að geta ekki orð-
ið neinum að liði. Eg man þá tíð, að enginn
fátæklingur fór svangur frá okkur, nú stöndum