Lögrétta - 01.07.1933, Blaðsíða 29

Lögrétta - 01.07.1933, Blaðsíða 29
153 LÖGRJETTA 154 urnar haldi ekki heldur áfram í náttmyrkr- inu. Veiðimaðurinn tekur upp mal sinn, hann borðar brauð og ost og- drekkur kirsuberja- vatn, síðan legst hann fyrir á klettastallin- um eða í urðinni án þess að breiða nokkuð ofan á sig, hann hefur stein fyrir kodda og þannig sofnar hann. En nóttin er köld og veiðimaðurinn rís árla á fætur, hrollkaldur en fullur áhuga að komast áfram, þannig líður stundum nótt eftir nótt og dagur eftir dag, án þess að skyttan komist í færi við nokkra gemsu, en hún hefur ásett sjer að koma ekki gemsu- laus heim. Á meðan bíður fjölskyldan hans í stöðugri eftirvæntingu heima, oft kvíðafull og í ótta um líf hans, því dæmi þess eru því miður sorglega mörg, að skyttan kemur ekki heim aftur, hún hefur látið lífið einhversstaðar uppi í fjöllunum, enginn veit hvar eða hvernig. Hættumar eru svo margar: Það getur dottið steinn undan fótum hans og liann hrapað, eða steinn losnar úr berginu fyrir ofan hann, fellur í höfuð honum og verður honum að bana, skriður eða snjó- hlaup skríða undan þunga hans og rífa hann með, snjóbreiðan klofnar og veiðimaðurinn liggur hjálparvana niðri í einni jökul- sprungunni, hann svimar, svo hann fellur ofan úr hömrunum sem hann klifrar í, eða þá að blindhríð skellur á, skyttan legst fyrir og sofnar án þess að vakna aftur. Þannig hefur margur ungur og hraustur Svisslend- mgur farist, án þess að nokkur hafi verið til frásagnar um örlög hans. En gemsuveið- ar eru þrátt fyrir þetta mikið stundaðar og hættumar eru aðeins til þess að örva þenna óslökkvandi veiðiþorsta. Schiller segir í leik- ritinu „Wilhelm Tell“: „Eirðarlaus verð jeg að elta þau takmörk sem flýja, aðeins þá iífsins í fullkomnum sannleik jeg nýt, ef að jeg takmark slíkt eignast á sjerhverjum degi“. Þannig mætti og segja um svissnesku Alpaskyttuna. Annars hefur svissneska skáldið Jakob Heer ritað einhverja ágæt- ustu og um leið átakanlegustu lýsingu á lífi gemsuskytta í skáldsögu sinni „Der König der Bernina“. Sjeu fjallabúar nokkuð tortryggnir við borgarbúann og útlendinginn, eru þeir að sama skapi samrýndir nágrönnum sínum, og fjelagslyndi þeirra á milli er framúrskar- andi. Hin sameiginlega stjóm þeirra á kirkju-, skóla- og hreppamálum bindur þá fyrst og fremst saman, og þessi sameigin- legu áhuga- og velerðarmál þeirra færa þá andlega hvern nær öðrum. Og þeir vinna líka í fjelagi að öllum þeim störfum sem þeir geta komið við, bæði að byggingu varnar- garða fyrir snjóflóðum, að upphleðslu lækj- arfarvega, að steinhöggi, að vegagerð og yfirleitt öllu því sem hægt er að sinna í sam- einingu. I ríkinu Wallis í Suðvestur-Sviss hafa bændur komið sjer upp svo stórkost- legum áveitum yfir vínekrurnar sínar, að fádæma orku og samheldni og úthald hefur þurft til að koma því í framkvæmd. Bændur (iga sameignarbrauðgerðarhús, sameignar- myllur o. s. frv. Þannig eru það sameigin- leg störf og sameiginleg áhugamál, sem gera þessa einstaklinga að kunningjum og vinum. Jafnvel þótt Alpabúinn fari á mis við margt það, sem hinn heflaði menningar-. rnaður getur ekki án verið, þá nýtur hann ýmislegs þess sem borgarbúinn nýtur ekki. llann nýtur óafvitandi sælunnar við að samræmast náttúrunni og finna sig í henni; liann nýtur frelsis síns og þess kraftar, sem hann verður að neyta gegn náttúruöflunum. Fjallabúinn stendur í stöðugri baráttu við hina hamslausu náttúru lands síns og hann v e r ð u r að sigrast á henni, ella líður hann sjálfur undir lok. Og Svisslendingnum vex afl með hverjum sigri, hann verður djarf- ari, stæltari, harðari og hann vill meiri og æ meiri sigra, hann getur ekki bognað fyr en hann brotnar og deyr. En náttúran ber oft sigur af hólmi og hún er hamslaus og voldug þegar svo ber undir. Það eru ekki fá mannslíf, sem farast árlega við það, að hrapa úr hengiflugum svissnesku Alpanna, en það eru öllu meir útlendingar eða borgar- búar, heldur en fjallabúar sjálfir. Það sem veldur þeim mestu tjóni, er Föhnvindurinn, snjóflóðin, framburður fjallalækjanna og skriðuhlaupin. Föhnvindurinn er hlýr sunnanvindur, sem á upptök sín í sunnanverðum Ölpunum og nær ekki nema aðeins rjett norður fyrir þá.

x

Lögrétta

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögrétta
https://timarit.is/publication/196

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.