Eimreiðin - 01.05.1917, Blaðsíða 60

120
82 orði f. orðið; 94 fálkið f. fólkið; 102 undi f. undir; 120 gerta f.
gert; 120 regnhafi f. reginhafi; 13 2 vð f. við; 132 fjallgarðsnsf. fjallgarðsins;
134 skautgripi f. skrautgripi; 136 Maríia f. María; 14 t kikjuna f. kirkjuna;
147 purpualitað f. purpuralitað; 147 genguð f. gengið; 150 biskupiuni
f. biskupinum; 158 krosins f. krossins, 166 ur f. úr; 168 pesturinn f.
presturinn; 176 öldugurinn f. öldungurinn; 203 sinni f. sinn; 211
talan 153 f. 135.
Hér er slept öllum .þeim prentvillum, sem leiðréttar eru aftan við
bókina, og sjálfsagt fleirum. En frá þeim leiðréttingum er svo gengið,
að í þeim sjálfum eru prentvillur og sumt þar skekt, sem rótt er í
sjálfri bókinni.
T’essir gallar koma ekkert við skáldskap Jóns Trausta, sem nú
virðist orðið »móðins« að ráðast á úr öllu hófi. En einhverstaðar
varð niður að bera, þó hann sé í þessu efni máske ekki syndugri en
margir aðrir Galílear. V. G.
FR. SCHILLER : MÆRIN FRÁ ORLEANS. Rómantiskur sorgar-
leikur. T’ýtt hefir Alexander Jóhannesson. Rvík 1917.
T>að er enganveginn smátt í ráðist af jafnungum manni óg dr.
A. J. er, að snúa þessu fræga leikriti eins af höfuðskáldum T’jóðverja
á íslenzku, og má jafnvel kalla það þrekvirki. Að vísu er það alls
ekki bezta leikrit Schillers, en þó að allra dómi mikið listaverk. En
hefði Schiller verið íslendingur, eða tekið söguleg íslenzk efni til með-
ferðar, og leyft sér að víkja jafnlangt frá heimildarritum eða söguleg-
um sannleik, eins og hann gerir í þessu leikriti, þá mundi hann hafa
fengið laglega »á baukinn* hjá íslenzkum ritdómurum. T’ví þeir heimta
jafnan af skáldum sínum, að þau skýri ætíð satt og rétt frá öllum
sögulegum viðburðum, eftir því sem menn vita frekast deili á. Og
svo hafa íslenzku skáldin jafnan verið að rembast við, að uppfvlla
þessa kröfu, hvað sem öllum listakröfum annars hefir liðið. T>að
er því gott, að íslendingar fái að sjá, hvernig eitt af frægustu skáldum
heimsins hefir litið á þetta, ef það kynni að geta orðið til þess, að vinna
nokkurn bug á þessari heljar-grillu, sem ekki ósjaldan hefir orðið
íslenzkum skáldum að fótakefli. Schiller breytir til, eins og honum
sýnist og þykir bezt á fara í leiknum, og lætur t. d. meyna deyja á
vígvellinum í vinahöndum, þó allir viti, að hún var brend á báli af
fjandmönnum hennar. En honum er ljóst, að hann er að semja
skáldrit, en ekki sögurit, og verður því að laga efnið svo í hendi
sér, að úr því geti orðið listaverk. Að skýra frá hinum sögulegu
staðreyndum er hlutverk sagnaritaranna, en ekki skáldanna.
T>ýðing dr. A. J. virðist vera mjög nákvæm, eftir þeim köflum að
dæma, sem vér höfum borið saman við frumritið á víð og dreif I
bókinni. Og málið á þýðingunni er náttúrlegt nútíðarmál, án nokkurs
fornyrðarembings eða tildurmálskrúðs. En rími eða kveðandi er allvíða
talsvert áfátt, og er því annaðhvort, að þýðandinn hefir eigi nógu næmt
brageyra, eða er ekki nógu leikinn bragsnillingur — eða hvorttveggja,
sem sennilegast er. Hér þurfti mikils við, til að nálgast bragsnild
Schillers, og mundu fáir af skáldum okkar fullfærir í þann sjó, aðrif