Eimreiðin - 01.05.1917, Blaðsíða 55

H5
heimt heilan á hófi, og var honum gefið kóngsnafn, og tók hann
við ríkjum.
Sveinninn kóngsson numdi nálega aldrei af hljóðum hjá
móður sinni, frá því hann var skilinn eftir á þilfarinu, sem áður
er sagt, þótt hann væri áður mesta spektarbarn, svo að kóngur varð
að fá honum fóstru, eina af hirðmeyjunum. Pegar sveinninn var
til hennar kominn, tók hann skjótt spekt sína aftur og hina
fyrri værð.
Nú er frá því að segja, að eftir sjóförina fanst kóngi, sem
drotning væri mjög breytt orðin í mörgum háttum, og það ekki
til batnaðar. Einkum þótti honum hún mikilfengari og stygg-
lyndari, og óviðfeldnari, en hann átti von á. Pó virtist hún
kurteis og látprúð. En fljótt bar að því, að fleiri kendu kaldlyndi
hennar, en kóngur.
Með kóngshirðinni voru drengir tveir, annar 18, hinn 19
vetra. Þeir voru mjög gefnir fyrir tafl, og sátu því löngum inni
yfir því. Herbergi þeirra var næst herbergi drotningar, og var
það oft, að þeir heyrðu eitthvað til drotningar á sumum tímum
dagsins. Einn dag veittu þeir því meiri eftirtekt, en áður, er þeir
heyrðu til drotningar. Lögðu þeir þá hlustina við rifu, er var á
veggnum milli herbergjanna, og heyrðu glögt, að drotning sagði:
»Pegar ég geispa lítinn geispa, þá er ég lítil og nett jómfrú; þegar
ég geispa hálfan geispa, þá er ég sem hálftröll; þegar ég geispa
heilan geispa, þá er ég sem altröll«. í því drotning sagði þetta,
setti að henni ógleði svo mikla, að hún geispaði ógurlega. Við
þetta brá henni svo, að hún varð alt í einu að illúðlegri tröll-
konu; kom þá og upp úr gólfinu í herbergi drotningar þríhöfðaður
þussi með fult trog af keti; hann heilsar þar systur sinni og setur
fyrir hana trogið. En hún sezt að því, sem í því var, og léttir
ekki, fyr en hún hefir lokið öllu úr troginu. Sveinarnir sáu allar
þessar aðfarir, en ekki heyrðu þeir þau systkinin talast neitt við.
En það furðaði þá, hversu gráðuglega drotningin hámaði í sig
ketið, og hversu mikið hún rúmaði af því, og þá eigi lengur, að
hún snæddi svo lítið, er hún sat með kóngi yfir borðum. Pegar
hún var búin úr troginu, hvarf þussinn með það aftur sama veg
niður, sem hann hafði komið; en drotningin tók á sig menska mynd.
Nú víkur sögunni þangað, sem sveinninn kóngsson var fyrir
nokkru kominn til fóstrunnar. Bar það við eitt kvöld, er hún
hafði kveikt ljós, og hélt á kóngssyni, að nokkrar fjalir spruttu