Eimreiðin - 01.05.1917, Blaðsíða 47

io7

Jón Jakobsson.
(Skurðhagur, listaskrifari, málfróður og ljóðelskur.
— tíjó við útsker norður á Tjörnesi — í fátækt).
Pú útsjón mikla, er engin verðlagsskrá
til aura gulls né sifurdala metur,
um náttarþel, er norðurljósin kljá
þann neistavef, sem á hinn ríki vetur,
með augna minna orkulitlu sýn
að útskerinu sný ég vegu kalda,
er mararfang af maureldunum skín
og máni selur bárum gull í falda.
Er norðurljóssins kvikar bylgjublak,
við brúnir fjallsins nemur síð á kveldi,
og sitt hið mikla báran reisir bak
og byltist um í sínu regin-veldi, —
í bygðina ég mæni þá til þín,
sem þröngbýl er, og geðjast reyndar fáum,
og einnig þegar ljóðar lögin sín
hin ljósmötlaða gola á firði bláum.
Eg kem til þín, er kalda byggir sæng
í kallinu, sem hreykir steini bauta.
Að láni tekur sál mín vindsins væng
og verpur sér í milli himinskauta.
Við héluglugga hróðrar þröstur minn
með höfði lyftu reynir tæki fengin;
hann vildi geta vininn ljúfa sinn
til viðtals kallað, þann sem nú er genginn.
Hinn snauða, er átti auðlegð andans fjár
við útskerið, sem norðurhafsins bylgja
þá hvítu tásu lyppar niðrí lár,
og lætur þeirri iðju kvæði fylgja; —
hinn ríka mann, er átti andans sjón
um Iðavöll og kringum brunninn norna,
frá Heljarsókn að Háva konungs trón,
frá Hellulandi og austur að glóðum mor(g)na.