Eimreiðin - 01.05.1917, Blaðsíða 57

mjög hrædd, en lét ekki á neinu bera. Kom svo annar dagur,
og fór alt á sömu leið og áður, að hin hvítklædda kona kom í
sama mund, sem hinn fyrra dag, tók barnið, lét að því sem bezt,
og fékk það svo aftur fóstru þess. En er hún ætlaði að fara
burt aftur, sagði hún með sorgarsvip: »Af eru tveir og ekki
eftir nema einn«. Síðan fór hún hina sömu leið niður aftur. og
gólfið í samt lag. Nú varð barnfóstran enn miklu hræddari, en
áður, er hún hafði heyrt konuna mæla þessi orð. Hugði hún,
að barninu mundi, ef til vildi, vera einhver hætta búin, þó henni
bæði litist í alla staði góðlega á konuna ókendu, er komið hafði,
og hún hefði látið að barninu, sem það væri frá henni skorið.
Henni þótti það ískyggilegast, er kona þessi hafði sagt: »Og
ekki eftir nema einn«. fví hún hélt, að með því mundi hún
skilja, að nú væri einn eftir af þremur dögum, er hún hefði
komið til sín í tvo daga. Fóstran réð það því af, að hún fór til
kóngs og sagði honum upp alla sögu, og bað hann fyrir alla
muni að vera sjálfur viðstaddur í herbergi • sínu um sama leyti
daginn eftir, og kona þessi væri vön að koma, og hét kóngur
henni góðu um það.
Daginn eftir kom kóngur í herbergi barnfóstrunnar litlu fyrir
þennan tíma, sem ákveðinn var, og settist þar á stól með brugðið
sverð í hendi. Því næst spruttu upp fjalirnar í gólfinu, sem fyrri,
og kom konan þar upp, hin hvítklædda, með járnspöngina og
hlekkjafestina, sem áður er getið. Kóngur þekkir þar þegar konu
sína, og verður honum það fyrst fyrir, að hann heggur sundur
hlekkjafestina, sem lá úr járnspönginni. En við það urðu dunur
svo miklar og dynkir að heyra niðri í jörðunni, að kóngshöllin
lék öll á reiðiskjálfi, og hugði enginn annað, en hvert hús mundi
hrapa í borginni og um koll keyra. t
Loksins leið þessi ókyrleiki og undirgangur af, svo menn
komu til sjálfs sín. Féllu þau kóngur og drotning í faðma. Síðan
sagði hún honum upp alla sögu, hvernig tröllkonan kom að
skipinu á nökkvanum, er allir sváfu, og færði sig úr drotningar-
skrúðanum, og frá ummælum hennar og álögum. Hún sagði frá
því, er hún var komin svo langt á nökkvanum, er leið sjálfkrafa
undir henni, að hún sá ekki skipið lengur; hefði sér fundist hún
fara í gegnum svo sem myrkva nokkurn, unz nökkvinn lenti hjá
þríhöfðuðum þussa; og hefði hann viljað þegar sofa hjá sér. Eifi
hún kvaðst hafa aftekið það í alla staði. Hún sagði, að þussinn