Eimreiðin - 01.05.1917, Blaðsíða 46

io6
honum það, fyrst svona hafi staðið á, þótt hann hefði leitast við
að verja líf sitt, og eigi Rauður sökina að sjálfum sér, og sé hann
dauða verður. Var Rauður síðan hengdur, en Hringur drakk brúð-
kaup sitt til kóngsdóttur.
Fyrstu nóttina, sem þau hvíldu saman, biður Snati Hring
að lofa sér að liggja á fótum þeirra. Hringur veitir honum það.
Nú ganga brúðhjónin í eina sæng og Snati upp í til fóta þeirra.
Um nóttina heyrir Hringur eitthvert ýl og ólæti þar hjá þeim.
Hann kveikir með flýti ljós, og sér þá, hvar óvenjulega ljótur
hundshamur liggur á þiljunni, en fríður kóngsson í sænginni.
Hann tekur þegar haminn og brennir hann, en dreypir á kóngs-
son, sem lá í óviti, svo hann raknar við. Brúðguminn spyr hann
að heiti, en hann segist heita Hringur, og vera kóngsson. Kveðst
hann á æskuárum hafa mist móður sína, en faðir sinn hefði í
hennar stað fengið flagð fyrir drotningu. Hefði hún lagt á sig,
að hann skyldi verða að hundi, og ekki komast úr þeim á-
lögum, nema kóngsson, sem héti sama nafni og hann, lofaði sér
að liggja á fótum sínum fyrstu nóttina, sem hann svæfi hjá
konunni. Enn fremur sagði hann: »Fegar hún vissi, að ég eign-
aðist þig fyrir nafna, þá vildi hún reyna að ráða þig af dögum,
svo þú yrðir ekki til að frelsa mig úr álögunum. Hún var hindin,
sem þú og félagar þínir eltu forðum, konan, sem þú fanst j
rjóðrinu hjá tunnunni, og flagðið, sem við drápum í hellinum
núna fyrir skemstu«.
Eftir að veizlutíminn var liðinn, fara þeir nafnar og fleiri á
björgin og flytja alt þaðan heim til borgarinnar. Einnig fóru þeir
í eyna og tóku það, sem þar var fémætt. Hringur gaf nafna
sínum, er fór úr álögunum, systur sína Ingibjörgu, og föðurleifð
sína til umráða. En sjálfur var hann með kóngi tengdaföður
sínum, og hafði hálft ríkið, meðan kóngur lifði, en alt eftir
hans dag.