Alþýðublaðið - 11.01.1964, Qupperneq 8

lilliill
„„æstkomandi fimmíi
hí 15 leikritið Læðurnai
in Walentin Chorell.
x.Iyndlrnar í opnunni <
göngu eru konur, í nokkr
Myndir: Jóhann Vilb
í'innskur og hefur samið mörg
leikrit, mest útvarpsleikrit. Þú
manst máske eftir leikritinu sem
leikið var í útvarpinu í fyrra, en
þar fóru Lárus og Þorsteinn með
aðalhlutverkin. Það gekk út á tvo
menn sem voru stofufélagar á
spítala.
— Jú, mig rámar í það.
— Annar gat sig ekki hreift,
en hinn sagöi honum hvað hann
saei út um gluggann. Svo dó þessi
sem gat hreift sig og hinn fékk sig
fluttan í rúm hans, til að geta séð
sjálfur út um gluggann.
— Já, alveg rétt, var ekki-.-.-.?
— Jú, það var enginn gluggi,
það var bara veggur.
— Er höfundurinn vel þekktur?
— Það hefur verið leikið eftir
hann á öllum nf)rðuírlöndunum
meira og minna og um allt Finn-
land vitanlega.
— Hvernig líst þér á þetta leik
rit?
— Mjög vel, þetta er sérkenni-
legt og gott verk. Leikurinn fer að
mestu fram á kaffistofu einnar
deildar spunaverk miðju og spuna
hljóðið heyrist á bak við.
Og nú má Baldvin ekki vera að
Ég tel tíu konur á sviðinu. Tvær
standa út við dyr, til hliðar á svið
inu, en Jiinar kringum borð á
miðju sviði. Ógreinileg konumynd,
hrúgald í rúmgarmi við vegg, á
maganum.
Þær rífast á sviðinu, skammast
og nota gróf orð.
Þetta er kaffistofa í spunaverk-
smiðju, stimpilklukka á vegg, fata
skápar með númerum.
Vélaskrölt á bak við.
Og enn rífast.þær.
Ba;dvin leikstjóri krotar niður
athugasemdir.
Jóhann Viíberg ljósmyndari
sprangar um fyrir framan sviðið,
og öðru hverju blos.ar flacpið
hans.
Æfingin er byrjuð þegar við kom
um inn. í salnum er dimmt, en
sviðsljósin varpa fölum bjarma á
rauöklædd stólbök Þjóðleikhúss
íslendinga. Nokkur hvít andlit á
"stangli í ;alnum, löng haka, Bald-
vin Iíalldórsson, leikstjóri.
Það er einmitt hann sem við
Ijósmyndarinn þurfum að hitta.
Hann verður okkar var og gef-
ur bendingu um að við megum
taka okkur sæti. Við vörumst
að setjast nálægt Baldvin, það
má ekki trufla hann meðan æfing
stendur yfir.
Ljósmyndarinn fer á kreik eft-
ir skamma setu og bíður eftir
.skemmtilegri senu.
Það kemur enginn karlmaður
inn á sviðið og mun ekki koma í
þessu leikriti, þessar konur virð-
ast allar geta án karlmanna ver-
ið, og þó.
Ég sé ekki betur en sumar
þeirra séu „bomm“. Og þær tala
líka mikið um karlmenn og eru
hreinskilnar í máli. Ekki fá allir
karlmenn fagran vitnisburð, þó
sumir.
Hópurinn er eitthvað gramur út
í þessar tvær sem standa út við
dyrnar. Önnur hefur logið ein-
hverju, en hin er verkstjóri. Þær
fá verkstjórann til að segja sér
sögu sem hefur mikil áhrif. Ein
fellur í grát og segist ekki vilja
heyra meira. Hún er hugguð af
starfssystrum sínum. Svo fara all
ar stúlkurnar út, nema þessar
tvær sem standa við dyrnar, og'
hrúgaldið sem liggur ennbá hreyf
ingarlaust í rúmgarminum.
Verkstjórinn hefur lofað að
segja upp. Þær fara að rífast. Sú
vngri heimtar að fá að' fara með
verkstjóranum burtu úr verk-
smiðjunni, en hún neitar. Þá verð
ur sú yngri reið og ber upp á
hina kynvillu með meiru.
Þá fær hún löðrung.
Verkstjórinn fer út, en hin ligg
ur eftir á gólfinu, yfirbuguð. Síð-
an rís hún á fætur og sést við borð
ið og fer að snyrta sig. Þá rumskar
hrúgaldið í rúmgarminum, teygir
sig og geispar og blótar. Svo staul-
ast það á fætur og reikar í áttina
að stúlkunni sem er að snyrta sig. -
Hrúgaldið er gömul kona.
Hún talar og talar, en unga stúlk
an svarar í'áu í fyrstu, en rís svo
á fætur og spyr hvort hún sé ekki
sæt.
Jú, hún er sæt.
Hún virðist vera á leið út á götu,
og gengur út.
Gamla konan tautar eitthvað
og tjaldið fellur ekki strax, en
Baldvin kallar „tjaldið" og þá er
'iregið fyrir. Við náum tali af Bald
vin örstutta stund, en hann er
mjög tímabundinn. Er þetta gott
leikrit Baldvin?
— Já, ég álít það mjög gott.
Höfundurinn er Walentín Chorell,
8 11. jan. 1964 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ