Alþýðublaðið - 11.01.1964, Síða 15

REME/WEEP. /Vi£ í
DEKA UAA'.BETUi
- WHEN.I LEARNEP
THAT yoU WERfi
r IN TME CREW OF
THIS FÚ0HT...
I EollöHT A TICKET
5ST( TO UTU -sgí
\ x r&væcabek th.at yo«
HAV'E BEEN ON THE SCENT
EVEKV TIMr I HA'T. EEACtíE
A K£y PoihlT IN E6SC(UN'e
THAT SciENTlST FKOAA T!!r
U( . KEPSJ
-ÆTs-. g / I HOFE WE i-
PON'fölVE THEM
YOU SEE,CAPT.\V A R0U6H BIPEÍ
LEEB WE DO NOT \V—. ______^
- MoNHEysHiNEs v^rlF^Sn
AKOUNPÍ FLIöHT
TO ÚTU ALREApy ,
PAy/N6 PROROSAL I
| — Ég er ekki rithöfundur leng
Ur; sagði Lund. — Nú rek ég við
skipti. Ég kaupi og sel, og fæ
ágóða eins og allir aðrir í slíkri
stöðu.
— Hvað kaupir þú og selur?
| — Vörur.
* — Hvaða vörur?
Lund svaraði ekki. Hann stóð
á fætur og liorfði fast á Kim. —.
Ef að okkur kemur ekki saman,
verða afleiðingarnar veistar fyr-
ir þig.
vertu vinur minn, Við getum náð
langt, ef við höldum saman.
Kim velti því fyrir sér, livers
vegna augu föður hans voru svo
undarleg. Hann var viss um, að
faðir hans hafði ekki snert á-
fengi allan daginn,
livergi flösku í allri íþúðinni.
Faðir hans angaði heldur hvorki
af vírii eða öii. Þrátt fyrir
voru augu hans sljóleg, eins og
hann væri undir áhrifum.
. — Kim, hélt Lund áfram. og
reyndi að vera vingjamlegur. —.
Hef ég ekki alltaf verið góður
við þig? Gaf ég þér ekki ailtaf
allt það. sem þig iangaðir til að
eiga, þegar þú varst. lítill?
A móti vilja sínum varð Kim
að vikurkenna það.
—, Jæja, þannig getur það líka
orðið núna, drengur minn. Ég
mun gefa þér allt, sem þú girnist,
Og kosta þig til mennta.
Kim settist við borð, sem á
stóðu vindlingar og eldfæri. —
Þetta hijómar allt mjög vel,
sagði hann — . . . ef ég gæti
bara verið viss um, að þessi at-
vinna þín sé lögleg. Ég minnist
þess ekki, að þú tækir lögin svo
Mtíðlega,. þegar við bjuggum í
„Þyrnihúsinu“ hjá Maju
mömmu.
Hann opnaði vindingaöskju ur
silfri, og ætlaði að íá sér vindl-
ing. Lund þaut til hans og hrifs
aði af honum vindlinginn.
—. Nei, Kim. Þessir vindlingar'
eru ekki handa þér. Ég skal ná
í aðra.
Kim horfði spyrjandi á föður •
sinn. — Hvað er að þessum vindl
ingum, spurði hann og opnaði
öskjuna aftur. — Ég sé ekkert
athugavert við þá.
Lund greip öskjuna. — Nei,
sagði liann andstuttur. — Ég vil
ekki að þú reykir þessa vindl-
•inga.. Bíddu andartak, ég skal
ná í aðra.
— Hvers vegna? Kim horfði
hugsandi á föður sinn, sem
flýtti sér að fela öskjuna í skáp,
sem stóð í hinum enda stofunn-
ar.
— Jæja, því er þá þannjg
háttað, sagði hann og brosti
hörkulega.
— Nú fer ég að skilja allt bet
ur.
— Hvað sldlur þú betur,
spurði spúrði Lund taugaóstyrlc
ur.
Ég slcyldi ekki hvers vegna
augnaráð þitt var svona sljólegt,
eins og þú værir dálítið drukk-
inn . . . En nú skil ég það. Þú
reykir maribujana, ckki satt?
— Vitleysa, svaraði Lund, og
leit undan.
Kim reis á fætur, og æstur-.___
Vindlingarnir í silfuröskjunni
. . . það eru allt marihujana-
vindlingar, elikí rétt? ÞaS er þess
vegna, sem ég má ekki réykja
Þá,
Lund þagði. /T
— Vörurnar sem þú verzlar
með . . . eru með öðrum orðum
marihujana, hef ég ekki rétt íyr
ir mér? . . .
Þögnin, vfir nóg svar fyrir Kim.
Hann gekk út í anddyrið, tók
iiiiiiUMiiiii(uiiiuiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiir,iiiiiiiui|utlB
frakka sinn og tösku, og gekk til
dyra.
— Vertu sæll, sagði hann.—-
Ég held að ég finni mér annann
stað til að búa á. Ég vil ekki lifa
á peningum, sem græddir eru á
slíkri verzlun. Vertu sæll.
— Kim.
Lund stökk til dyra og varn-
aði honum útgöngu. Andlit hans
var öskugrátt, en rödd hans .ilt-
girnisleg. ;
— Þú gleymir einu mikiiv'ægu
atriði, sonur minn. Þú ert; enn
þá undir eftirliti . . . Það mun
ekki einu sinni líða vika þang
að til þeir uppgötva, að þú býrð
ekki hjá mér. Þeir munu ekki
við að flytja þig aftur á
og halda þér þar þangað
þú ert orðinn 21 árs.
Kim virtist kikna í hnjáliðun--
um, og augnaráð hans myrkvað-
ist.
— Láttu sú skynsemina ráða,
Kim. Hérn|a hjá mér, muntu
njóta frelsis til að gera hvað sem
þú vilt, -og ég mun hjálpa þér
til að komast áfram. Vængir þín
ir munu á ný verða reyrðir sam
an í betrunarhælinu, og þú glat-
ar dýrmætum árum af æsku
þinni.
Kim fannst sem hann væri
fangaður í gildru, og allar leiðir
lokaðar. Hann stundi þungan. —
Allt í lagi, sagði hann loks. —
Ég verð hér kyrr. Þú sagðir að
ég fengi herbergi út af fyrir mig.
Sýndu mér það. Ég vil helzt fá
að vera einn dálitla stund.
— Eins og þú vilt, sonur minn.
Nokkrum dögum síðar hringdi
Jasper til Beötu snemma morg-
uns. — Ég var að tala við Kim.
Hann býr í íbúð föður síns á
Friðriksbergi. Honum þótti mjög
leitt að heyra, að þú hefðir mis-
skilið þögn hans. Hann lofaði
mér, að hann skyldi heimsækja
þig bráðlega.
— Þakka þér fyrir, Jasper.
Hvenær ætlar þú sjálfur að líta
inn?
— Strax og mér vinnst tími til.
Sem stendur er ég önnum kaf-
inn. Jeanette er nýkomin til borg
arinnar, og í dag þurfum við að
æfa þrjú ný atriði.
— Hvenær liefst ferðin?
•; — Hinn daginn. Við komum í
fyrsta sinn fram í Óðinsvéum á
föstudaginn.
— Komdu og borðaðu með okk
ur á morgun. Mamma segir að þú
sért velkominn, hvenær sem þú
kærir þig um.
—- Ástar þakkir.
— Þú getur tekið Jeanette
með þér, ef þú vilt. Við borðum
klukkan tólf.
— Þakka þér fyrir. Ég hugsa,
að við komum bæði.
Beata mundi áreiðanlega
aldrei gleyma þessari máltíð.
Jeanette reyndist vera áberandi
falleg stúlka, faguriega vaxin,
með svart hár og stór, dökk
augu. Hún talaði vandað mál,
og framkoma hennar var svo að-
laðandi, að Beötu gat ekki ann-
að en geðjazt vel að henni. Það
var ekki fyrr en eftir matinn, að
Beata kynntist því, sem bjó að
baki þessarar blíðlegu framkomu.
— Ég hefði gaman að sjá her
bergið yðar, sagði Jeanette við
Beötu, þegar þær stóðu upp frá
borðum.
— Það væri mér mikil ánægja
að sýna yður það, svaraði Beata.
Ieiddi Jeanette til herberg
is síns, sem var á annarri hæS.
Jeanette nam andartak staðar'
við dyrnar og leit í kringum sig.j
Svo lét hún fallast í stól, og virtl
ist ekki hafa áhuga á neinu öðru
en að athuga blóðrauðar neglur
sínar. Skyndilega leit liún á Be-
ötu, og brosti kuldalega. ( '
— Þar sem við erum nú ein-:
ar, sagði hún, — vildi ég gjarn'
an spyrja yður samvizkuspurn-,
ingar.
— Einmitt, svaraði Beata undri
andi. . I
... i
,— Já, mig langar til að ganga
lireint til verks, og spyrja yður
hvort yður finnist þetta rétt gagn
vart Jasper. - :
— Rétt gagnvart Jasper? Ég
held að ég skilji ekki við hvað
þér eigið.
— Ekki það? Jæja, ég skal
skýra þetta nánar. Þið hafið leik
ið kærustupar fx-á því að þiS
vox-uð lítil. Ég veit allt um það.
Jasper elskar að segja sögur frá
bernskuárum sínum. Ég þekki
engan, sem er jafn trúr berasku
minningunum og hann. En . . .
nú er hann fullorðinn, og samt
haldið þér dauðahaldi í liann.
Beata hné niður á rúmið, og
starði orðvana á Jeanette.
— Já, samt haldið þér dauða
haldi í hann, endurtók Jeanette.
—• Þér neyðið hann til að halda
áfram leik, sem ætti fyrir löngu
©PIB.
COP/.NHAGttt

__ Ertu nokkuð viss um að' konan vilji stoppa á hverrí eiii-
ustu hæð, Dísa mín?
Þér sjáið að hér er ekkert slór, farþeg-
ar eru að ganga um borð. Ég vona bara að
þetta fari allt vel.
— Radarinn er svo fullkominn, að . . .
— Sælir Leef flugstjóri.
— Munið þér ekki eftir mér, Deku Lam-
beth. Þegar ég sá að þér voruð meðal á-
hafnarinnar, keypii ég mér farmiða til
Utu.
— Ég man bara það, að þú liefur alltaf
verið í grenndinni, þegar eitthvað hefur ver
ið að ske á þessu ferðalagi.
— Stebbi er nú ekki lengur alveg örugg
ur um aö dulargervið hafi uáð tilgangi sín-
um.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 11. jan. 1964 15