Alþýðublaðið - 30.09.1964, Blaðsíða 15

sem einhvern tíma kemur að not
um.
Ég var svolítið móðguð yfir
að vera kölluð leikbrúða.
— Hvernig veiztu að ég er
ekki fórnarlambið? spurði ég.
— Þú átt ekki næga peninga
til að geta verið fórnardýr ein
hvers samsæris, sagði hr. Bar-
foot. En hvað með Pétur sjálf-
an?
■ — Ó, nei.
— Þú meinar, að hann eigi
enga peninga?
— Hann hefur laun aðstoðar
fyrirlesara, byrjaði í október.
— Jæja, þá er hann útilokað
ur. En hvað með dr. Lindsay?
— Ég veit ekki, en ég held
hún sé ekkert sérstaklega vel
stæð. Pétur sagði mér einu
sinni, að hún hefði byrjað að
starfa aftur, þegar maður henn
ar dó, til þeSs að geta alið önn
fyrir Pétri.
— Svo að eina ríka fólkið sem
til greina kemur, eru Loaders
hjónin. Og það minnir mig á,
ef ég hugsa tvo mánuði aftur í
tímann, að ég held, að ég hafi
lesið um nokkra skartgripaþjófn
aði í því héraði.
— Já, en hvað kemur það
Pétri eða Tom við?
— Ég hugsaði þetta bara af
tilyiljun, sagði hr. Barfoot og
tók upp eina af steinvölunum sín
um og fór höndum um hana ann
árs hugar. En við skulum athuga,
hvað Ivy og Sandra ætla sér.
Heldurðu ekki, að trúlegast sé.
að það eigi að nota það, hvað
Pétur er líkur Tom, á einhvern
hátt, méð eða án vitneskju Pét-
úrs? Pétur vaéri' kannske meðal
fólks, á meðan Tóm stundaði ein
, hver myrkraverk. Og þeim get
ur hafa fpndízt, að þau hefðu
meira vald yfir Pétri, ef liann
héldi, að þær væru móðir hans
og systir. Skyldu þær hafa séð,
. að hann kokgleypti eklci?
— Ég held ekki, sagði ég. —
Ég sá það ekki sjálf, fyrr en
..hann sagöi mér það.
— Og pú getur hann vérið að
segja Tom það.
framkvæma flókna helgisiði ann
ars yrðu þau að öpum.
— Hvernig stendur á, að þú
veizt öll þessi ósköp um tví-
bura? spurði ég.
— Ég veit margt um alls kon
ar hluti, sagði hr. Barfoot, —
sem gæti afsannað þá hjátrú að
vizka sé vald. Hvaða völd hef
ég? Nógu mikil til að geta sagt
að það verður ekki fiskbúðing-
ur . . . Ah, þarna kemur Lucy,
svo vertu viðbúin að mæta örlög
um þínum.
Dyrnar opnuðust og frú Bar-
foot haltraði inn til að sækja
okkur til að borða kvöldverð í
eldhúsinu.
17
Fiskibúðingurinn var mjög
ljúffengur, eins og ég hafði vit
að fyrirfram, og hr. Barfoot
hrósaði honum, án þess greini-
lega að muna nokkuð eftir því,
sem hann hafði spáð, en kona
hans, lítil og feitlagin með hvítt
hárið vafið kæruleysislega upp
í hnút, sem eins og venjulega
var ótilhafður, brosti blíðlega
við hrósyrðum hans. Brosti og
hlustaði miklu betur á fuglana
sína í búrjnU fyrir ofan vask-
inn, heldur en á manninn sinn
eða mig.
Þegar vKð vorum búin að
borða, þvoðum við frú Barfoot
upp, en hr. Barfoot hitaði te.
Þetta var að mestu gert í þögn,
en allt i einu sagði frú Bar-
foot.
— Við Dániel giftum okkur
líka, þegar við höfðum aðeins
þekkzt í mánuð, en auðvitað var
það á stríðstímum. En samt
sögðu allir að við værum kján-
ar.
— Við vorum það líka, sagði
hr. Barfoot. Það er betra að vera
varkár í svona málum.
— Já, sagði hún samþykkj-
andi.
■— En það er of seint að segja
Önnu það. Hann tók utan um
mittið á konu sinni og kyssti
hana á eyrað. — Anna var að
velja einn af steinunum mínum
í brúðargjöf, sagði hann. Ég er
upp með mér.
— Hlustaðu ekki á liann, góða
mín, sagði frú Barfoot. Við skul-
um gefa þér eitthvað fallegt.
Hvað langar þig helzt í? Silfur?
Lín? Garðsláttuvél? Við þetta
varð mér einkennilega innan-
brjósts, því að ég hafði ekki enn
hugsað um samband okkar Pét-
urs eins og það myndi hafa í
för með sér einhvern ábata á
bessu sviði. Ég sagði, að ef til
vill væri betra að ég ræddi við
hann áður en ég svaraði. Ég ætl-
aði ekki að gera það þarna um
kvöldið, því ég bjóst ekki við að
hitta hann fyrr en mjög seint.
Þótt ég færi snemma frá Barfoot
hjónunum, þvi ég vissi að þau
V’ldu helzt ganga snemma til
hvílu, þá var Pétur þegar kom-
inn lieim, þegar ég kom. Hann
sat og var að glugga í plögg sín
og nagaði blýant. Hann var dá-
lítið gremjulegur á svipinn og
virtist jafnvel svolítið áhyggju-
fullur. — Hvar hefur þú verið?
spurði hann.
— Ég fór til Barfoot-hjónanna,
svaraði ég. — Ef ég hefði vitað
að þú mundir koma svona
snemma heim, hefði ég skilið eft
ir skilaboð.
— Hvaða fólk er nú það?
spurði hann eins og ég hefði al-
drei minnzt á þau fyrr.
— Ég hef oft sagt þér frá þeim,
sagði ég. — Ég hélt að þú yrðir
með Tom í allt kvöld.
— Ég minnist þess ekki, að
þú hafir nokru sinni minnzt á
þessi hjón,. sagði Pétur. — Hvers
vegna þurftirðu endilega að heim
sækja þau í kvöld?
— Ég hef oft sagt þér frá þeim
endurtók ég. — Þú hefur þá bara
ekki hlustað á mig. — Hvað viltu
helzt fá í brúðargjöf frá þeim?
Lín, silfur, eða garðsláttuvél?
— Garðsláttuvél. svaraði hann.
— Já, en við höfum engan
garðinn, sagði ég.
— Það er alltaf hægt að nota
vélina úr svona sláttuvélum til
einhvers. Hvar á þetta vinafólk
þitt heima?
— Ég hef oft sagt þér það, þau
eiga heima í Hendon. Það virðist
ekkr hafa komið þér i sérstaklega
gott skap að fara út með Tom.
Hvað skeði?
— Ég var ekki úti með Tom.
— Fóruð þið þá ekki eða hvað?
— Ég fór. Hann kom aldrei.
Sandra kom í hans stað. Ég hef
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FJÐURHBEINSUNIN
! Hverflsgötu 57A. Sáxnl 16738.
átt stórkostlegt kvöld með henni
t
litlu systur minni. i
Ég lagði af stað fram í eld-i
húsið og ætlaði að hita kaffi, en
stanzaði í dyrunum. — Hvaðí;
skeði? 1
,1
Pétur glotti. — Ég fór á krána
í Paddington. Ég var svolítið.
snemma í því, en þegar ég hafði
beðið í um það bil tíu minútur
kom Sandra, og sagði að sér
þætti það afskaplega leitt, en
Tom hefði verið sendur norður '
aftur. Ég bauð henni upp á
drykk, hún kvaðst gjarnan vilja
eitthvað að drekka, en þó ekki
þarna. Henni geðjaðist ekki að
kránni. Við fórum því á aðra krá
og sátum þar um það bil klukktt
stund úti i horni. Einn eða tveir
menn ávörpuðu mig, og héldu
bersýnilega, að ég væri Tom, en
Sandra hristi þá auðveldlega af
okkur og sendi þeim nístandi
augnaráð. Þeim virtist ekki finn-
ast það neitt óvenjulegt. Húít
virðist beita þessu augnaráði af-
skaplega oft.
— Hvað töluðuð þið um á þess ’
um klukkutíma?
— Aðallega um móður hennar
og hversu lífið hefði leikið hana
grátt, sagði Pétur. — Ég reyndi;
að spyrja hana um Tom og hún'
sagði, að það væri allt í lagi me8l
hann, ef hægt væri að halda hon-s
'um frá áfenginu, hann væri dá-{
< j
.Hítið veikgeðja og skorti allaj
framsýni. Hann virtist ekki gera’,
sér grein fyrir að maður gat kom
izt áfram í heiminum, ef maður
bara vildi. Svo virtist hún allfc.
i einu vera orðin þreytt á mérj
6RAN«A „
—- Hver var þao3 sagSi WÖOÖI*'
' '

1 — Jáj ef til vill.
Ég vona, að hann geri það
ekki, sagði hr. Barfoot.__Jæja,
liggur þér nokkuð á hjarta, að
undanskildum almennum undar
legheitum tvíbura? í þessum til
- fellum, er litið svo á, að djöf-
ullinn hafi tekið sér bólfestu í
þeirn og hinni óhamingjusömu
móður og börnum er fórnað. Að
Þáð er almenn trú, að þau séu
óþægilega nálægt dýraríkinu —
það cr vegna þess, að það fæð-
ist fleiri en eitt barn, skilurðu
— og það er nauðsynlegt. að
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 30. sept. 1964 15