Vísir - 22.03.1966, Side 2

VARÐ HEIMSFRÆG
ÞRJÁR KVIKMYNDIR
★
Fyrir fjórum til fimm árum
síðan var Julie Christie þver-
móðskufullur „bítnikk“, sem
gekk um götur Lundúnaborgar
með vindsæng undir handleggn
um, og lét sig dreyma um að
komast að hjá leikhúsunum.
Hún hafði engan fastan sama-
stað og var mjög lík að öllu
leyti öðru ungu fólki, sem bar
sömu hugsanir í brjósti. Henni
geðjaðist ekki að reglusömu
lífi, en tók í hnakkadrambið á
sjálfri sér og lét innrita sig i
leikskóla. Þegar hún ætlaði svo
að fá sér vinnu, stöðvaðist allt,
hún var of gelgjuleg, hafði ekki
nógu mikinn kynþokka og var
of lítilfjörleg í útliti fyrir leik-
sviði, eða það fannst forstöðu
mönnum Ieikhúsanna í London.
En árið 1963 fékk hún samt
sem áður kvikmyndahlutverk,
sem hún hafði um 130 þúsund
krónur upp úr. Aðeins tveim
árum sfðar fékk hún yfir hálfa
sjöttu milljón króna fyrir eitt
af aðalhlutverkunum í „Dr.
Zhivago".
Julie bar með sér ferskan,
nútímalegan og frjálslegan
munaðarblæ, sem ásamt góðri
greind er að gera hana að tákni
kynþokka sjötugasta tugs aldar-
innar fyrir kvikmyndagesti alls
heimsins.
Hún verður 25 ára í apríl og
fæturnir eru enn renglulegir. En
ungfrú Christie er stúlkan sem
gerir og segir þaö sem henni
þóknast. Þegar hún var í Banda
ríkjunum hneykslaði hún fólk
óskaplega meö því að segja án
nokkurra vafninga að hún liföi
í synd, með síðhærðum strák
heima í London. Sá síðhærði
heitir Don Bessant og er jafn
gamall henni. Hann er mynd-
listarmaður en er vanur að
sinna bréfberastörfum til þess
að fá sér aukapening. Þau
kynntust einn morguninn, þeg-
ar hann kom með bréf til Julie.
En Julie hugsar ekki um aö
gifta sig.
— Til þess að ganga í hjóna-
band verður maður að hafa sér-
staka hæfileika aiveg eins og
þegar maður skrifar bækur eða
semur tónlist.
En greinilega hefur hún aðra
hæfileika.
David Lean, heimsfrægur leik
stjóri „Dr. Zhivago":
— Hún er ein bezta leikkona,
sem ég hef stjómaö.
Ingrid Bergman: Hún hefur
mestan persónuleik að bera af
öllum ungum leikkonum sem
nú eru uppi.
Dirk Bogarde, meðleikari
hennar í einni kvikmynd henn
ar:
— Hún hefir meiri aðdráttar-
afl en nokkur önnur leikkona
sem ég hef leikið á móti í hin-
um 45 myndum mínum.
Julie sjálf lætur þetta ekki
stíga sér til höfuðs. Hún veit að
fyrsta reynslukvikmyndin sín
var slæm og að hún fékk tæki-
færiö árið 1963 aðeins vegna
þess að önnur stúlka varð veik.
Hún efast um aðdráttarafl
sitt. í „Darling” annarri stór-
mynd, sem hún hefur leikið í,
háöi leikstjórinn John Schlesing
er harða baráttu við hana áður
en hann fékk hana til þess að
taka þátt f senu þar sem hún
átti að afklæðast að einhverju
EFTIR
Julie og kærastinn
leyti og í senu þar sem hún átti
að syngja. Það var ekki af stolti
sem hún var í vafa, heldur
vegna þess að hún var hrædd
um að hinn granni líkámi sinn
myni ekki uppfylla óskirnar um
kynþokkann.
Julie Christie hefur öðlazt
heimsfrægð á aðeins þrem kvik
myndum. Eftir Dr. Zhivago fær
hún aðalhlutverkið í kvikmynd
Tuffauts „Fahrenheit 451“.

Minkur með meiru
Minkurinn vinnur að sögn
stöðugt á í sölum alþingis. Fari
að útliti í því máli verður þess
ekki langt að bíða -JS upp rísi
veglegir minkagarðar í hverju
byggðalagi. Því að miklar sögur
ganga af því hve minkarækt sé
ábatasamur atvinnuvegur .. .og
er að minnsta kosti látið svo
heita, að þama sé leið fundin
til að byrgja landið svo upp af
gjaldeyri, að ef til vill megi fjór
falda þá upphæð, sem hver
ferðamaöur fái handbæra til aö
eyða erlendis í það, sem hann
getur ekki tekið með sér heim.
Nú er vitað að við okkur blasa
aðrar leiðir til gjaldeyrisöflun-
ar, jafnvel öruggari og auð-
famari, og má því undarlegt
heita hve minkaeldismenn
sækja mál þetta af miklu of-
forsi... þykjast margir vita, aö
þama liggi einhver fiskur und
ir steini. Sem og er... það er
nefnilega allt annað en gjald
eyrisöflunin sem þarna er um
að ræða, þó að vandlega sé var
ast á láta í það skína, enda
feimnismál... Eins og allir vita
varð minkaræktin héma á árun
um til þess að skapa nýjan at-
vinnuveg, sem varð mörgum
drjúg tekjulind — að minnsta
kosti þangað til viðkomandi em-
bættismenn þjóðarinnar læröu
að þekkja í sundur hin aðgrein
anlegu skott skepnunnar,. Það
er ekta frá óekta, og þau á-
kvæði voru sett, að því aðeins
fengju menn sína fúlgu úr ríkis
sjóði að skottiö sæti fast á með
fylgjandi skinni. Þar með var
gerviskottaframleiðslan úr sög-
unni sem heimilisiðnaður ... og
þar sem öflun minkaskinna er
bundin því skilyrði sem stendur
að menn veiði minkinn og drepi
hvað er tafsamt verk, eru þetta
ekki nein uppgrip. Með stofn-
setningu minkagarðanna ger-
breytist viöhorf allt í þessum
atvinnuvegum ... ríkisstjórnin
er fyrirfram skuldbundin að
kaupa hvert minkaskinn háu
verði, svo að minkaeldismenn
eiga ekki neitt undir erlendum
markaði. Að vísu eru greiðslur
úr ríkissjóði bundnar því skil-
yrði aö skinnið sé af villimink
— en því er til að svara, að
minkur er alltaf villtur og verö
ur ekki taminn þótt í búri sé.
Þá gæti ríkisstjómin sett þau
skilyrði, að minkurinn væri
sannanlega drepinn „utan-
garðs“ — en það skilyrði er
einkar auðvelt að uppfylla. Og
yrði farið út í það að krefjast
drengskaparyfirlýsingar með
hverju skinni — þá yrði eyöu-
blaðaprentunin aukin atvinna og
undirskriftin gæti gengið fljótt
fyrir sig, menn hafa æfinguna
eftir að hafa undirritað skatt-
framtalið .. . Hugsanlegt er að
þess yrði krafizt, að holunni
væri skilað með skinninu, en
slík minkaholusjónarmið
mundu ekk' neinni ríkisstjórn
sæmandi . 'íem sagt, minka-
eldið er atvinnuvegur sem ekki
getur brugðizt...
Kári skrifar:
Syndandi æska
unglinga-sundmóti í Sund-
höllinni fyrir helgi var líf
og fjör. Þarna var mætt til leiks
heilbrigð æska úr Reykjavík,
Akranesi, Keflavík, Hafnarfirði
og Selfossi og þreytti sund-
keppni af glæsileik. Þetta voru
aldursflokkar frá 10 ára upp í
16 ára, vel gert ungviði að því
er virtist, sem sýndi margt
mikla leikni í þessari tignar-
legu íþrótt. Einkum var áber-
andi, hvað telpurnar voru
sprækar og þróttmiklar í flug-
sundinu og baksundinu, og sum
ar hverjar líklegar til mikils
frama f sundlistinni. Þama var
fyrrverandi yfirlögregluþjónn,
Erlingur Pálsson á laugarbarm-
inum, snöggklæddur, ólgandi
af áhuga og innlifun, en hann
hefur verið yfirdómari á flest-
um meiriháttar sundmótum hér
og annars staðar á landinu síð-
an 1910. Sjálfur er hann þekkt-
ur sundgarpur og vann hér áö-
ur fyrr hvert afrekið á fætur
ööru, t.d. Drangeyjarsundið,
Viðeyjarsundið. Til skamms
tíma synti hann á hverjum
morgni í sjónum á hvaða tíma
árs sem var. Hann er einn af
þeim, sem viöurkennir ekki ell-
ina, heldur aðeins æskuna, m.
ö.o. lífiö. Sundið og raunar
fleiri íþróttir eru hans vín, ef
svo mætti segja. Æskan. þessi
syndandi íslenzka æska, sem
enn virtist ekki vera orðin fél-
agsheimilum og öðrum óhugn-
aði að bráð, fyllti andrúmsloft-
ið í Sundhöllinni af ómengaöri
orku. Þegar horft var á keppn-
ina, sannfærðist maður um orð
amerísks læknis, sem var hér á
ferð fyrir fáum árum: „Hvergi
í heiminum hef ég séð hraust-
legri börn og táplegri unglinga
en á íslandi". Hinsvegar verður
að muna, að góður gripur er
vandmeðfarinn, og það er hart,
ef þeir fullorðnu beinlínis stuðla
að því að gera þessi blessuöu
böm og blessaða unglinga svo
óhamingjusöm, að þau leiðast
út i hverja vitleysuna á fætur
annarri eins og raunin er á í
allt of mörgum tilfellum.
Magasár
Einn tíðasti og hvimleiðasti
sjúkdómur, sem herjar á nú-
timafólk, er magasár og maga-
bólgur. Fyrir nokkrum árum
voru sjúklingar lagðir undir
hníf tafarlaust og skorinn burt
obbinn of maganum. Nú er hins
vegar farið rólegar í sakirnar,
því að reynt er að græða sáriö
með meðölum, matarkúr og
meö því að láta sjúklinginn lifa
skynsamlegu Iífemi. Flestum
skynugum læknum er illa við
að skera upp við magasári af
þeirri ástæðu, að komið hefur
í ljós, að sálrænar verkanir upp
skurðsins geta verið á ýmsan
hátt. Ennþá vita læknamir ekki,
hvaða breytingar í skapgerð og
tilfinningalífi magasjúklings
slíkur uppskurður getur orsak-
að. Jafnvel hefur þeim sumum
dottið í hug, að með því að
skera burt stóran hluta af mag
anum, fari jafnframt talsvert af
samvizkunni um leið. En þetta
er aðeins getgáta. AIls konar
taugar liggja við magann og
stendur ekki einhvers staðar,
að leiðin að hjarta mannsins
liggi gegnum magann. Svo mik
ið er víst, að menn, sem fá gott
að borða, eru yfirleitt ánægðari
með lífið en aðrir menn. Þetta
er einfaldur sannleikur.
En af hverju stafar magasár?
Talið er, að þessi líkamlega
meinsemd stafi af áhyggjum og
nagandi kvíða, af samvizku-
semi i starfi sem þó veldur yfir
leitt of háum blóðþrýstingi —
ennfremur af særðum metnaöi
og alls konar nábitum í sálar-
lífinu. Auðvitað liggur því bein
ast við, að gera einhvers konar
„uppskurð" á sálarhróinu, ef
hægt er að koma því við, áöur
en freistazt er að lækna maga-
sár með uppskurði eða matar-
kúr.